Wat ik me wel eens afvraag, bij gebrek aan heter hangijzers: feminisme, is dat ook voor moeders bedoeld? "Ja, natuurlijk, domme kip!" denkt u nu vast.
Voor de duidelijkheid: de gemiddelde intelligente vrouw heeft regelmatig haar buik vol van de achterlijke bimbo-cultuur die ons vanop elke straathoek wordt opgedrongen. Of kent u persoonlijk ook maar één weldenkende vrouw die zich wenst te spiegelen aan de rondborstige, gephotoshopte stoeipoes met de kaalgeschoren venusheuvel die tegenwoordig “de norm” schijnt te zijn? Dus ja, laten we vooral het recht opeisen om onze benen, oksels en vooral onze schaamstreek NIET te scheren of – nog wreder – te waxen. Het recht om na een paar zwangerschappen en een stel kinderen aan de borst met enigszins verlepte en neerwaarts wijzende boezem rond te lopen. Het recht om rimpels te laten voor wat te zijn. Het recht om grijzende haren grijs te laten. Het recht op een AA-cup of een G-cup, al naargelang wat we meegekregen hebben van onze genen. Het recht op kwabbillen, flubberdijen, puddingarmen en een buik die af en toe uit meerdere lagen blijkt te bestaan.
Kortom: Jullie doen het goed hoor, beste vrouwenbeweging. Echt, allemaal helemaal mee eens hoor: gelijke arbeid, recht op een normaal, gezond lijf, baas in eigen buik, enz...
Maar waar ik nu eens graag recht op zou hebben is van een geheel andere orde en blijkbaar een thema waar de hedendaagse feministes niet onmiddellijk voor warm lopen: het recht om zelf mijn kinderen op te voeden. Natuurlijk heb ik dat recht, zegt nu de alerte en gevatte lezer. Iedereen kan er toch voor kiezen om “moeder-aan-de-haard”, “huisvrouw” of “thuisblijfmoeder” te worden! Ha! Had u gedacht! Nee dus. Daar wringt het schoentje nu net. Dat kunnen we niet. Het lukt ons niet om 2 fulltime en 2 deeltijdse kinderen en 2 volwassenen onderdak te geven en te voeden van één normaal inkomen. Alleen op vakantie met de tent, zelden of nooit uit, kleren van de kringloopwinkel, flutgroenten van bij Aldi, autodelen en geen, laat staan dure hobbies. Wat doen we dan verkeerd? Wie het weet, mag het zeggen. Hoe het ook zij, ik werd er best droevig van, van de gedachte dat het niet kan, zelf thuis je kinderen helpen opgroeien. Was dat niet ooit heel gewoon?
Wordt het niet eens tijd dat de vrouwenbeweging gaat onderkennen dat heel veel vrouwen ook moeders zijn en elke dag opnieuw worstelen met de veeleisende dubbelrol die ze noodgedwongen spelen? Dat bewust moederschap en feminisme wel degelijk samengaan? Dat de strijd om gelijke arbeid de vrouwen misschien wel economische onafhankelijkheid heeft opgeleverd, maar hen tegelijkertijd heeft opgezadeld met een dubbele dagtaak, een utopische opdracht waar de meesten van ons niet in slagen zonder schuldgevoel of complete uitputting. En vooral: dat onze kinderen recht hebben op een moeder, de enige functie waarin we niet, nooit vervangbaar zijn.
Het is niet makkelijk, maar misschien wel te doen om met 1 inkomen rond te komen. Dat wil dan inderdaad wel zeggen; niet op reis, misschien de auto wegdoen en niet of weinig gsmmen, duurzaam omgaan met kledij (niet de mode volgen)
BeantwoordenVerwijderenJe kan het natuurlijk niet allemaal hebben. Dat vind ik op zich niet erg.
De maatschappelijke onderwaardering van mensen die thuisblijven voor de opvoeding van de kinderen is weer iets anders. Het is bijna 'schaamtelijk' om te zeggen dat je niet buitenshuis werkt. Want naar binnenshuis werken wordt niet gekeken natuurlijk, al zijn de uithuizigwerkende moeders die zelf hun kuis, was en strijk en kook doen sterk in de minderheid.
Ik worstel er zelf ook mee. Als onthaalmoeder combineer ik die twee werelden op dit moment, maar ook dat is niet altijd simpel.
Amen! Leuk je te ontmoeten. Guusje
BeantwoordenVerwijderenHet doet pijn om te moeten kiezen tussen een inkomen waarmee je rond komt of de zorg voor je kinderen. Ik er menig traan voor gelaten, ik kan het hartverscheurende gevoel om je kindje 'achter te laten' me direct terug voor de geest halen en er opnieuw intriest van worden. Het gevoel van moeten maar niet willen.
BeantwoordenVerwijderenOndertussen heb ik wel het evenwicht gevonden en voor mij is dat halftijds werken. Nu hebben wij allebei het gevoel van een zalig luxeleven te leiden. Mijn lief staat in het onderwijs en werkt tijdens het schooljaar geweldig hard (en veel en laat)maar hij is er wel altijd om de kindjes op te pikken op school als ik werk, de woensdagnamiddagen hebben we samen en de schoolvakanties ook! Soms is het ook voor ons wel puzzelen aan het einde van de maand en we leven geweldig zuinig. Maar we hebben allebei het gevoel dat er een evenwicht is.
Ik krijg zelf ook heel vaak rare blikken als ik vertel dat ik 'slechts' 1 halftijdse werk. Blijkbaar is dat voor sommigen raar, dat je als moeder graag voor je kinderen zorgt.
Ik ben zelf het kind van veel te hard werkende ouders en ik heb daar echt verdriet van gehad, ik heb mijn moeder (en mijn vader) veel te veel moeten missen. En zij ongetwijfeld ook veel van mij. Ik wil niet dezelfde fouten maken.
hear! hear! Nu, behalve dat scheren dan, dju!
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, het is soms moeilijk om werk en gezin te combineren. Wij hebben hier ook de keuze gemaakt dat ik halftijds ging werken. En eerlijk waar : I love it!!!! Ik heb nog mijn sociale contacten (wat ik ook echt nodig heb), maar ben er toch zeer vaak voor mijn kinderen.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, een aantal mensen snapt niet dat de vrouw meer thuis blijft voor de opvoeding. Maar ze snappen ook niet hoe weinig stress deze situatie geeft en wat een rust dit brengt in het gezin. En dan ben ik blij dat ik daar voor kan zorgen (zowel voor mezelf als voor de 4 anderen).
Inderdaad, er gaat wat van het loon af, maar eerlijk waar, wij hebben er nog niet veel voor moeten laten (en nee, mijn man is geen grootverdiener, integendeel). Nu, wij hechten ook geen belang aan **** -hotels of merkkledij. In de solden gaan shoppen doe ik dan ook dubbel graag (en omdat ik halftijds werk, kan ik dat gewoon gedurende de week doen - minder volk en alweer relax).
Inderdaad, vrouwenlichamen zien af gedurende hun leven, maar binnenkort hoeven we daar niet meer mee in te zitten : http://www.demorgen.be/dm/nl/5176/Mode/article/detail/1050387/2010/01/06/Zijn-modellen-met-vetrolletjes-volle-borsten-en-echte-konten-de-toekomst.dhtml
Ik ben economisch onafhankelijk en heb géén dubbele dagtaak. We eten warm op school/werk, we hebben een poetsvrouw, we zijn niet perfectionistisch, én, belangrijkst van al, ik heb een man die ook zijn deel van het huishouden en de kinderzorg doet. We werken samen 150%, ik 70, hij 80%.
BeantwoordenVerwijderenHet kan dus: economische onafhankelijkheid, geen dubbele dagtaak en tijd genoeg voor de kinderen en elkaar. Maar inderdaad, dan moet je afstappen van het idee dan kinderen en huishouden vrouwenwerk zijn. Ik kan het alleen maar aanraden.