“Flink naar school geweest? Verras je kind met een beloningssticker.” Dat zat er vandaag in onze brievenbus: een stickervel met deze titel en wat uitleg over de verplichte kleuterklas. Nog even los van de vraag waarom je een kind moet belonen voor iets wat het in se graag zou moeten doen (of was dat niet de bedoeling?) stelde ik me spontaan de volgende vraag: Welk kind dat een gloeiende hekel heeft aan school gaat er als bij toverslag goed geluimd en geestdriftig naar school rennen omdat het een sticker krijgt? Iemand? Nu dacht ik intussen toch een idee te hebben hoe kinderen min of meer in mekaar zitten (nu ja, de mijne dan en meestal toch).
Stel: U heeft al jaren dezelfde dodelijk saaie job. Uw baas is een omhooggevallen en machtswellustige eikel en uw collega’s een stel afgunstige en gefrustreerde randdebielen. Uw jobinhoud laat zich gemakshalve omchrijven als ‘voor een computerscherm zitten en wat telefoneren, al hebt u geen idee waarom en waarover’. Elke ochtend vecht u een wrede strijd uit met uzelf om uw weerbarstige en onwillige wezen naar de werkplek in kwestie te slepen.
En op een dag zit er een brief bij de post. Een brief van de minister van werk. “Flink gaan werken? Verras jezelf met een beloningssticker!” Of laten we eens gek doen: “Verras jezelf met een beloningsauto!” Daarzie, daar heeft u niet van terug, he!?
U krijgt zomaar een gloednieuwe porsche van de minister! Niks met auto’s? Geen rijbewijs? Laten we er dan een snoepreisje van maken: “Verras jezelf met een reisje naar de Caraïben!”. Vliegangst zegt u? Wat dacht u van een volledig nieuw interieur, een jacuzzi in de badkamer, een designsofa, een bakfiets, een jaarlang gratis winkelen bij winkel x of y? U zegt het maar.
Zo, u wordt dus beloond voor uw jarenlange ijver en doorzettingsvermogen. En nu?
Huppelt u nu blijgezind naar uw werk? Worden uw dagelijkse taken leuk,boeiend, leerrijk? Worden uw collega’s uw vrienden? Weegt de auto op tegen jarenlange verveling? Ik dacht het niet nee.
En nog wat leesvoer voor wie zich verveelt op z'n werk: http://www.alfiekohn.org/books/pbr.htm
Ik denk dat men met dit initiatief eerder de ouders ervan bewust wil maken dat die kleuterklas van groot nut is. Dat zij hun kind op tijd (en met regelmaat) naar school moeten brengen. En natuurlijk bereik je de ouders het best via hun kinderen (de mijne is nog wel vatbaar voor stickers, maar gaat zowiezo graag naar school). Of de doelgroep hiermee verandert? Ik betwijfel het. Maar hopelijk helpen alle beetjes.
BeantwoordenVerwijderenEn ik denk dat ze met dit initiatief vooral veel kostbare tijd verkwisten. Je zal maar een kind met kanker hebben. Een kind dat al blij is als het eens een dag naar school kan. 220 halve dagen? Met plezier. Haalbaar? Neen. Een doktersbriefje dan maar? Helaas, dat zou te eenvoudig zijn. Een taaltest dan maar. Weer een dag dat het kind dan niet naar school kan. Bergen administratie. Schoolpersoneel dat het nodige moet doen. Een clbmedewerker die zijn tijd nuttiger kan besteden. Want even googelen leert me dat de taaltest zal beoordelen of mijn vijfjarige voldoende Nederlands kan begrijpen. Wat denkt u, mijnheer de minister? Dat de hersentjes van een kind zich niet verder ontwikkelen omdat het ziek is? Dat zijn ontwikkeling stilstaat? Dat de school zelf niet in staat is om in te schatten of een kind klaar is voor het eerste leerjaar, of de taal voldoende beheerst?
BeantwoordenVerwijderenHet zit hoog. Heel hoog.
Interessant gezichtspunt, maar volgende bedenking: mijn dagelijkse taken (in mijn job) zijn leuk, boeiend noch leerrijk. En zijn er niet heel veel mensen die in dezelfde situatie zitten? Als enkel de boeiende, leuke of leerrijke jobs ingevuld geraken, dan loopt de wereld vierkant, vrees ik.
BeantwoordenVerwijderenMaar dat neemt niet weg dat we kinderen niet tegen hun zin naar school moeten sturen, als er scholen bestaan waar ze wel met volle goesting elke morgen naartoe zouden vertrekken.
gr,
Caroline