biekesblog


dinsdag 8 maart 2011

vrouwendag: was will das weib?

Helaas, zoals elk jaar en zolang ik me kan herinneren valt er bitter weinig te lachen met het lot van de vrouw in de meeste uithoeken van de wereld.
Het doorbreken van het glazen plafond en quota voor vrouwen in raden van bestuur lijken triviale details naast wraakroepende feiten zoals het stenigen van vrouwen in bepaalde Islamitische landen, de massale en systematische verkrachting van vrouwen en meisjes in sommige Afrikaanse landen of de miljoenen vrouwen die op de vlucht zijn voor oorlog, honger, natuurrampen, politiek geweld.
Je zou als gezonde Westerse vrouw met dak-boven-het-hoofd, ledematen intact en mt voldoende brood mét beleg op de plank gegeneerd in een hoekje kruipen en blozend je mond houden wanneer het woord vrouwenrechten valt. En toch.
Ja natuurlijk, we hebben het goed. We hebben stemrecht, mogen studeren wat we willen, de job uitoefenen die we willen, kunnen zelf beslissen of en met wie we trouwen, samenleven of het bed delen, of we kinderen willen en zo ja, hoeveel en wanneer.We hebben zoveel opties dat de keuzestress ons zo nu en dan verlamt. Wat valt er dan nog te zeuren? Onder het aloude motto “Alles kan beter” zou ik durven zeggen: Heel wat!
Evenwicht...om maar eens wat te noemen. Evenwicht tussen werk en gezin, tussen ambitie en het moederhart, tussen professionaliteit en een bevredigend priveleven, tussen wat moet en wat mag, tussen erkenning en voldoening, tussen respect en appreciatie, tussen wat je kan en wat je wilt, ... tussen man en vrouw en soms daartussenin, het kind. Tussen de vergadering, de vaat en het verhaaltje moet er bij bij voorkeur ook nog verleiding, vriendschap en vrijetijdsbestedingen allerhande worden gepropt. Een mens, zelfs een vrouw, zou van minder gaan wankelen.
Ja, we hebben er veel rechten bijgekregen de afgelopen eeuw. Maar geen rechten zonder plichten. En laten we toegeven dat er iets schort met het evenwicht tussen vrouwenrechten en vrouwenplichten, al zijn veel van de plichten die ons zo belemmeren vaak slechts ongeschreven wetten. Probeer bij gelegenheid eens met wuivend okselhaar en riant begroeide melkwitte benen de straat over te steken in de zomer. Ja dat lukt...maar of het ook gewoon ongemoeid kan is zeer de vraag. Thuismoederen is uit de boze want asociaal en economisch onverantwoord. Je kinderen ‘vergeten’ opvoeden is ook geen optie, dus dat moet deels uitbesteed, maar aan wie in vredesnaam....gezien de wachtlijsten in de kinderopvang? Geen kinderen krijgen is dan weer egoistisch en onvolwassen. Je huis moet spic-en-span, je lijf moet strak en pront en in bed moet het knetteren want om elke hoek loert een jongere (en dus strakkere en vooral, vrije en ongedwongen) variant van jezelf.
Goed doen we het blijkbaar nooit, hoe hard we ook ons best doen. En onze meest meedogenloze rechters zijn we zelf.
Of we nu professioneel streven of moederen of beide, welke keuzes we ook maken, noodgedwongen of uit vrije wil, evenwicht willen we allemaal. En dat begeerde evenwicht, dat valt alleen te vinden met wat hulp, van elkaar en van mannen, de mannen die nog steeds het merendeel van de lakens uitdelen, de mannen die ons zo nu en dan eens zouden kunnen vertellen hoe geweldig goed we bezig zijn en dat we nu best even de boel de boel mogen laten want dat zij die was wel wegwerken, de mannen die zouden kunnen mee ijveren voor een andere arbeidsethiek, een leefbaarder en menselijker klimaat in bedrijven, in de politiek, in de hele samenleving. Wat ze daarvoor in ruil krijgen? Een massa evenwichtige en dus blije vrouwen, dat spreekt.

1 opmerking:

  1. Vrouwenrechten, vrouwen hebben rechten, vrouwen hebben het recht om te beslissen dat ze wel willen thuisblijven om te moederen! Wel met samenspraak en goedkeuring van de man ... Maar bon :-)

    Een blije thuisblijfmama! En ook een blije man en kindjes.

    BeantwoordenVerwijderen