biekesblog


woensdag 5 oktober 2011

hippe cupcakes

Je vraagt je wel eens af waarom je het hebt, zo'n krantenabonnement, in tijden van eindeloze regeringsvormingen en tenenkrommende assisenprocessen. Maar zo nu en dan wordt je ontbijt verblijd met een stukje dat je even doet stoppen met kauwen op de rodevruchtenmuesli.
Ondergetekende stond een paar weken geleden in al haar (weliswaar aangeklede, geen paniek) glorie in de krant als intelligente, hoogopgeleide vrouw zonder ambitie, een titel waar ik nog over twijfel en die mijns inziens de lading, mijn lading dus, niet geheel en accuraat dekt. Maar soit, desalniettemin was het een fijn stukje, dat stof tot nadenken bood en de dames die men voor de kar had weten spannen nergens in hun (economisch waardeloze) waarde aantastte. Al heel wat tegenwoordig.

Eva Berghmans werkt bij een uitgeverij en heeft een column in diezelfde krant. Drukdrukdruk dus, het leven van deze dame. Maar in haar maatschappeljke relevantie en bezigheid niet te beroerd om het concept cupcakebakkende thuisblijfbabe even op de korrel te nemen. Even tussendoor, maar geheel voor alle duidelijkheid: ik heb niks met cupcakes. Als ik iets bak, dan is dat iets stevigs met chocolade, citroen of noten en vooral zonder weerzinwekkend pastelkleurig glazuur. Maar dit geheel terzijde. Volgens Eva Berghmans staan cupcakes symbool voor een belegen vrouwbeeld. Ha! Daar heeft u niet van terug, he? Dat een schijnbaar onschuldig en weerloos iets als een roze of gele, hapklare cupcake niet gewoon hip blijkt te zijn, maar veeleer vorm geeft aan een angstaanjagend kwalijke trend: de jaren '50 huissloor is terug!

"Vanuit je hippe huiselijke cocon zul je weinig impact hebben op de maatschappelijke structuren." stelt mevr. Berghmans stellig. Geen idee over welke hippe, huiselijke cocon ze het heeft, maar de mijne is het alvast niet. Met één enkel inkomen is er geen geld voor hip designmeubilair, zonder poetsvrouw en met een stel stormrammen van kinders in huis durft het met de huiselijkheid ook al lelijk tegenvallen. Maar de essentie van de quote: wie geen betaalde baan heeft, heeft geen impact op de maatschappelijke structuren. Daarzie. Een verwijt om u tegen te zeggen. Toch voor wie zoals ikzelf uit een sociaal nest komt, waar maatschappij en solidariteit altijd hoog in het vaandel hebben gestaan.
Wat een verspilling van talent. Hoe egoïstisch en asociaal van deze vrouwen om al hun onmisbare talenten en vaardigheden zomaar schaamteloos voor zichzelf en hun kroost te reserveren.

Nu moet ik altijd eens lachen als ik lees dat al die bakkende, naaiende, tuinierende huismoeders (waar, oh waar verstoppen ze zich, want ik ken er amper een handvol!?) ons maatschappijbeeld sluipenderwijs bedreigen. Terwijl hun mannen de wereld redden zitten zij thuis, nietsvermoedend cupcakes te bakken. Alweer even voor de duidelijkheid: mijn man redt de wereld niet. Hij organiseert alternatieve rock- en popconcerten. Aardig? Jazeker. Nuttig? Geen idee, maar als muziekfan vind ik van wel. Van levensbelang? Laten we het erop houden dat de meningen daaromtrent verdeeld zijn.
Laat ik even een rondvraagje doen: hoeveel mensen kent u met een maatschappelijk relevante baan of bezigheid? De CEO van Dexia? De jolige tv-kok? De voetbalverslaggever? De vastgoedmakelaar? De talloze opgejaagde bedienden die dagelijks onze snelwegen doen dichtslibben op weg naar hun baan als sales manager in de hoofdstad?
Hoe zit het nu echt met de maatschappelijke relevantie van de gemiddelde job van de doorsnee Vlaming? Zullen we daar eens een onderzoekje naar gooien? Het resultaat zou wel eens, net als de zomer dit jaar, flink kunnen tegenvallen. Tenzij we willen beweren dat het creëren en bevredigen van een schier eindeloos vat consumentenbehoeftes van de hoogste maatschappelijke relevantie is. Of het runnen van een fitnessclub voor overwerkte managers, het schrijven over de nieuwste modetrends, het invullen van andermans belastingformulieren, ... Ik noem maar wat. Hoeveel van alle betaalde jobs durven we echt en eerlijk maatschappelijk relevant noemen? En als het moet gaan over de impact die een individu heeft op de maatschappelijke structuren, sta me dan toe even ongeneerd in m'n vuistje te lachen. Welke impact heeft de gemiddelde hoogopgeleide dan wel op onze structuren? Zelfs diegenen die in deze structuren zetelen, die er zelf deel van uitmaken, blijken er bitter weinig impact op te hebben, als ik de media durf en mag geloven.

Verder is het Eva Berghmans blijkbaar ontgaan dat er in Vlaanderen een imposant leger van vrijwilligers rondloopt, bestaande uit gepensioneerden, deeltijds werkenden, ongeneeslijke altruïsten en ... jawel ... mensen zonder betaalde baan. Zullen we de maatschappelijke relevantie van het vrijwilligerswerk in Vlaanderen eens onder de loep nemen, nu we toch bezig zijn? Buurtwerk, integratie, ecologie, sociale cohesie, palliatieve zorg, ... het is slechts een greep uit het aanbod. Maatschappelijk irrelevant? Ik dacht het niet, nee. Maar wel onbezoldigd. Uitgevoerd door onder meer diezelfde "verwende prinsesjes" (zo misprijzend genoemd door journaliste Elma Drayer).

Kan er ook eens iemand mij uitleggen waarom ik maatschappelijk relevant bezig ben wanneer ik andermans kinderen opvoed en niet wanneer ik hetzelfde doe met mijn eigen kroost? Waarom kinderen opvoeden überhaupt niet relevant zou zijn? En vertel mij dan en passant wie er bedacht heeft dat je daar je hersens en talenten niet bij zou benutten. Iemand die nooit langer dan 24u na mekaar een kind van dichtbij heeft gezien?

Maar ik maak me druk, en dat is niet hip en huiselijk en het past al helemaal niet bij m'n interieur, dus laten we afronden.
Het bewust kiezen voor andere prioriteiten dan status, geld en een bedenkelijk soort identiteit (ik ben mijn job) lijkt me maatschappelijk net heel erg relevant, als blijkt dat journalisten allerhande, toch de graadmeters van wat relevant en opmerkelijk is, er artikels en columns aan menen te moeten wijden. En laat mij nu in alle rust en irrelevantie mijn vrijwilligerswerk doen en m'n kinderen leren dat ze lief moeten zijn voor anderen. Voor cupcakes bakken heb ik vooralsnog geen tijd.

6 opmerkingen:

  1. Ik ken mevrouw Berghmans niet (ik woon niet in Belgie) maar ik denk dat jij een betere columnist bent dan zij.
    Succes

    BeantwoordenVerwijderen
  2. vlijmscherp en zo waar! You go, Bieke!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik ben het keihard met je eens! Wat ik mezelf, 'als hoogopgeleide bewuste thuisblijf moeder', vaak afvraag is waarom velen voor kinderen kiezen als je ze toch een paar weken later op een créche parkeert. Het blijkt dat luxe en dubbele hypotheken belangrijker zijn dan je eigen kroost, eigen vlees en bloed? Men is de meest zinvolle essentie van het leven verloren vrees ik. En dat is toch wel echt wel kinderen opvoeden met je hart en ziel.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Idem (ook idem, @Natuurlijk, al durf ik zoiets alleen maar denken...)!
    En wat goeie (nieuwe) argumenten voor wanneer ik me weer eens moet verdedigen...
    Mooi geschreven ook, Bieke, ik heb 'gesmuld' van je stukje!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. hier een hoogopgeleide vrouw die wel buitenshuis werkt maar zich meer en meer vragen stelt over de maatschappelijke relevantie van dat werk.
    ik wist niet dat je terug was, enfin, ik bedoel, je zou regelmatiger moeten schrijven, ik kom altijd graag lezen.
    kan je linken naar het artikel over jou en naar die column aub?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik denk dat u hier de essentie van de column niet goed begrepen heeft. Maar waarschijnlijk paste het beter in je kraam om de laatste 2 paragrafen van haar column niet aan te halen.

    BeantwoordenVerwijderen