Waar is de schakelaar?

Ik heb een reputatie. Nu komen reputaties in soorten, maten en gewichten. Ik wil het hier enkel hebben over mijn reputatie als wervelwind, energieke tante, mevrouwtje-doet-het-al. Al mijn andere bedenkelijke ondertitels behandelen we later wel eens, indien en wanneer de nood zich voordoet. Op één of andere manier blijk ik mensen de indruk te geven dat ik barst, bruis, zelfs overloop van de energie en de daadkracht. Er is altijd wel ergens een "project" dat in de steigers moet worden gezet, want oh zo waardevol, boeiend, noodzakelijk. Altijd en alom zijn er mensen en plannen die mijn onverdroten inzet kunnen gebruiken. Op elke straathoek zie ik wel iets aardigs gebeuren dat mijns inziens beter, efficienter, anders kan, nee moet. Op zich niks mis mee, met dat soort tomeloze dadendrang...de mijne heeft al menig medemens en zelfs mezelf zo nu en dan een dienst bewezen.
Maar helaas komt dit soort dadendrang niet in een voordeelpakket, samen met lucratief denken, een gezonde dosis egoïsme en het vermogen om elk deelgebied van je leven een deelgebied van je hersens toe te wijzen, kwestie van focusversnippering te vermijden.
En dus ging deze week zomaar ineens mijn licht uit. Boenk. Had ik mijn factuur niet betaald? Deed de schakelaar het niet? Het werd pikdonker in mijn hoofd. Mijn gewrichten kreunden en kraakten. En ergens in mijn zere lijf moest een lek zitten langswaar elk restant energie sissend en sluipend naar buiten vluchtte.
Mijn huisarts was blij mij na jaren nog eens te zien. De vreugde van het weerzien was wederzijds. Na grondig, maar eenvoudig onderzoek zou de brave man me rustig en kordaat vertellen welk syndroom het mijne was en welke pil/prik/kuur er diende ingezet te worden teneinde deze hoogst irritante en onwelgekomen lethargie te bestrijden.
Niet dus. "Rusten. Je bent oververmoeid." Moest ik daar 36 Euro voor neertellen, voor dit soort vage en waardeloze diagnose? En rusten...hoe deed je dat? En hoe lang? En wie zou er intussen mijn leerlingen animeren, onze school runnen en bemannen, borstvoedende moeders in nood redden, kinderverzorgsters en ouders een draagdoek leren knopen, mijn huishouden bestieren, mijn kinderen toebrullen of ze nu aub zouden willen ophouden met elkaar te jennen, zich druk maken over wat er allemaal misgaat in de wereld? De huisarts?
Enfin, om een lang verhaal kort te maken: mijn leerlingen hebben mij naar alle waarschijnlijkheid niet gemist, onze school staat nog overeind, de moeders met tepelkloven en slecht groeiende babies hebben hulpvaardige collega's gevonden om hen uit de nood te helpen, mijn kinderen jennen elkaar net zoveel als vorige week en de wereld draait nog steeds vierkant. Over mijn huishouden zwijg ik wijselijk, maar dat is dan ook van ondergeschikt belang. Mijn man, arme, maar onvermoeibare strijder, blijft dapper overeind en ziet mijn lusteloosheid en deemoed geduldig aan, baken in de branding.
Om maar te zeggen: als het licht uitgaat is het niet geheel onverstandig om een tijdje in het donker te blijven zitten...voor je het weet wennen je ogen aan het duister en krijgt je dolgedraaide brein even rust.
Als het licht weer aangaat bent u de eerste die het hoort, beloofd.