Laat enige onvoorspelbaarheid nu net de voornaamste reden zijn van onze voorliefde voor de Italiaanse ronde. Toch blonk deze Giro uit in het soort verrassingen die niet noodzakelijk resulteren in geestdrift en gejuich. Het was een rare Giro. En heus niet alleen omdat een semi-outsider, een Ecuadoriaan godbetert, hem won.
De Giro 2019 in 12 rariteiten
1. Er waren godsgruwelijk lange en eentonige
etappes, waar zelfs renners al trappend bij in slaap vielen, alsof organisator
Mauro Vegni in een dronken bui de parcoursbedenkers van de Tour had
aangeworven.
2. Het leek wel herfst daar in Italië.
Verkleumde renners trapten als verzopen eenden door apocalyptische regenbuien heen.
Dikke pakken sneeuw versperden de doortocht op de Passo Gavia. Wie keek greep spontaan naar een dekentje en hoopte voor de renners dat er iemand aan de meet zou staan met een pluizige handdoek en een dampende mok warme chocolademelk.
3. Begenadigde pronostiqueurs raakten compleet
van slag. Nog voor het eerste startschot lagen er al een paar beduchte
spelmakers uit koers door een trainingsongeval: wereldkampioen Valverde had last
van een beschadigd staartbeen; superbelofte Bernal brak een paar weken voor de
Giro z’n sleutelbeen. Het groepje favorieten die wel van start gingen raakte al snel uitgedund. Tom Dumoulin, uitdager van Roglic en Nibali, ging al in de vierde etappe finaal tegen de vlakte en stapte
in etappe 5 tijdens de neutrale kilometer van de fiets met een griezelig
verfomfaaide knie. Simon Yates, die vorig jaar de Giro kleurde tot hij op
spectaculaire wijze door het ijs zakte, viel gewoon meteen geweldig tegen.
4. De geestigste en eigenzinnigste renner van
het land en ver daarbuiten, Thomas de Gendt, won geen etappe. Thomas telde vrolijk schaapjes,
onderhield de Twitterfans met z’n onvermoeibare grappen en grollen, liep jolig door het beeld midden in een live-interview met ploegmaat Campenaerts, en verraste zelfs
z’n eigen ploegmaats door derde te worden in de slottijdrit, waar hij naar
eigen zeggen totaal geen zin in had. Zelfs als hij niet wint is Thomas een
zegen voor de koers.
5. Onze eigen besnorde werelduurrecordhouder greep
niet een, maar twee keer net naast de tijdritwinst, waarvan een keer op zo’n knullige
wijze dat zelfs winaar Roglic het sneu voor hem vond. Als er een lijstje bestaat
van idiootste fietswissels, dan hoort die van Campenaerts in San Marino daar
zonder twijfel in thuis. Ik kan het filmpje van de desbetreffende wissel
nog niet bekijken zonder luid te knarsetanden.
De andere knullige fietswissel was die van Jumbo-Visma in de vijftiende etappe. Uitgerekend op het moment dat kopman Roglic
met mechanische problemen kampte, bleek de ploegwagen in geen velden of wegen
te bekennen. Die hield namelijk een sanitaire stop, terwijl iedereen weet dat je in de
koers gewoon je plas ophoudt.
6. Arme Elia Viviani. Gekomen om de puntjes op
de i te zetten in eigen land, en roemloos huiswaarts met strafpunten van de
jury voor een "niet reglementaire" sprint. Even memorabel: het norse gezicht van
ex-ploegmaat en vriend Gaviria die de overwinning onverwacht cadeau kreeg, maar niet
wilde. Het woedende gebries van ploegmanager Lefever over de “belachelijke
beslissing” viel wel weer binnen de verwachtingen.
7. Overgebleven favorieten Nibali en Roglic hadden alleen oog voor elkaar.
Nibali liet geen kans onbenut om luidop en smalend z’n beklag
te doen over het feit dat Roglic hem constant op de hielen en in het wiel zat. Het had
bij momenten veel weg van een speelplaatsruzie in de lagere school. Niet dat het
gekissebis en geloer hen iets opleverde. Karma’s a bitch.
8. De verrassendste sprint werd gereden aan
het eind van de achttiende etappe. Met nog een paar luttele kilometers in het
verschiet voor de eindmeet, reed een groepje van drie vluchters voor het aanstormende peloton
uit. Terwijl de sprinters aanzetten wist één vluchter nog een reservevaatje energie
aan te breken. Damiano Cima bleef sprintbom Ackerman te snel af en won de
etappe, tot ieders verbazing, niet in het minst die van zichzelf.
9. In de twintigste etappe, de laatste in de
bergen, deelde Miguel Angel Lopez rake klappen uit. Aan de voet van de slotklim
verloor een idioot meelopende toeschouwer plots z’n evenwicht en sleurde Lopez mee in
z’n val. Die trakteerde de man op een paar ferme pedagogische tikken,
een reactie waar normaliter een sanctie op volgt, maar wellicht vond de
westrijdjury het tijdverlies van bijna twee minuten al straf genoeg. De
toeschouwer zoekt nog steeds naar z’n weggemepte petje in de berm.
10. Wat had ik te doen met eeuwige rondebelofte
Mikel Landa, die op een boogscheut van het podium strandde; datzelfde podium waar
zijn ploegmaat Carapaz stond te blinken in het snoepjesroze waar Landa zelf al jaren op
jaagt. Het riep pijnlijke herinneringen op aan de Tour van 2017, toen Landa
trouw z’n kopman Froome bijstond en net naast het podium eindigde. Weten dat je
een van de beste ronderenners van je generatie bent en steevast in dienst
moeten rijden van een ander, het is om van te janken. Maar Landa jankte niet.
Toch niet terwijl we het zagen.
11. Wordt er eigenlijk gekoerst in Ecuador?
Jazekerr, maar er keek geen hond naar. Tot nu dus. Tot een jeugdige boerenzoon uit de
bergen het wielrennen in z’n eentje op de kaart zette in zijn voetbalgekke
thuisland. President Lenín Moreno zorgde er
hoogstpersoonlijk voor dat de Ecuadorianen de finale van de Giro konden volgen op
televisie om hun nationale held toe te juichen.
Richard
Carapaz is geen doetje. Op z’n dertiende stond hij elke ochtend om 04u op om
de koeien te melken, daarna naar school te gaan, te trainen en opnieuw tot in
de late uren op de ouderlijke boerderij te werken. Carapaz was de allereerste Ecuadoriaan
die ooit een Europese koers én een rit won in een grote ronde. En nu dus ook de allereerste Ecuadoriaan met een roze trui. De Ecuadoriaanse koersleken zwaaiden geestdriftig met vlaggetjes en vierden feest tussen de roze verlichte overheidsgebouwen.
12. Hoe graag ik Vocsnor ook op het podium van de slottijdrit had
zien staan, de vreugdetranen van Chad Haga maakten veel goed. Met die tranen vloeiden jaren van vechten tegen angsten en demonen, van knokken en afzien weg uit Haga's tengere lijf.
In 2016 raakte Chad Haga zwaar gewond bij een trainingsongeval in Spanje. Hij en
vijf ploegmaats werden frontaal aangereden door een wagen. Als een wonder
overleefden ze het slagveld. Haga was er het ergst aan toe. De littekens op
zijn guitige gezicht en in z’n nek zijn een onuitwisbare herinnering aan de
fragiliteit van een rennersbestaan. Er kwam een expert traumaverwerking aan te
pas om de gehavende renners weer op de fiets te krijgen. De pijn
verdween, de angst niet helemaal.
Terwijl hij op het podium z’n emoties de
vrije loop liet dacht ik aan de piano waarop Chad zich graag uitleeft. Geen
boenke boenke of Banaan voor Chad Haga, maar Rachmaninoff. De perfecte
soundtrack voor een verhaal van vallen en opstaan.
https://www.youtube.com/watch?v=bt_q9E8Awxg
