Retorische vraag: Hebben wij al ooit zo'n adembenemend hoopgevende ploeg naar het WK Wielrennen gestuurd?
In theorie zouden wij Belgen, bewoners van het krankzinnigste koersland ter wereld, de UCI kunnen verzoeken ons die drie medailles gewoon per koerier te bezorgen. Beter voor het klimaat, makkelijker voor die arme renners en zuiniger bovendien.
Maar zoals u weet zijn koers en theorie twee verschillende dingen die hoogst zelden met elkaar te maken krijgen.
Daarom een paar alternatieve theorieën, om de theorie in het enige juiste perspectief te plaatsen, dat van de onwaarschijnlijke waarschijnlijkheid.
De eerste is een makkie: Mathieu wint. Niet met een bandlengte, dat spreekt. Mathieu doet nooit pietluttig. Winnen doet hij zondag met een schijnbaar onmogelijke sprint die geen sprint mag heten omdat hij van onmogelijk ver komt en onmogelijk lang duurt. Zo'n Van der Poel-démarche die de andere renners het hoofd moedeloos stuurwaarts doet buigen en doet reflecteren over een carrièreswitch. Korfbal is misschien ook wel een fijne sport.
Het soort finale dat José "manmanman" doet mompelen en Michel zijn geliefkoosde woord "kabinetstukje" in de mond legt. Thieu zal breed grijnzend over de streep komen, zijn eigen verbazing van zich af schuddend, alsof hij net een knotsgekke weddenschap heeft gewonnen in plaats van een regenboogtruitje. De zeven Belgen zullen elkaar in stilte de schuld geven, maar aan Maarten vertellen dat ze hun best hebben gedaan. Wij zullen over elkaar heen struikelen in onze haast om te benadrukken dat Mathieu, eigenlijk, in feite, technisch, in de praktijk, een Belg is, of in ieder geval een halve.
De tweede theorie vindt haar inspiratie bij het Shakespeariaanse drama en is even eenvoudig als deprimerend: de Belgen rijden elkaar de vernieling in omdat de 2 koningen weten dat er maar 1 troon op hen wacht. Wie er het eerst bij is wordt gekroond, de andere zal deemoedig moeten buigen. Maar koningen buigen niet. Ze vallen nog liever. Het is de theorie waar de bondscoach 's nachts badend in het angstzweet van wakker schrikt. Aanhangers van deze theorie komen vlot aan hun trekken bij de Spaanse formatie Movistar, de onbetwistbare wereldkampioen van de conflicterende eigenbelangen.
De derde theorie is de outsider-theorie, een weinig waarschijnlijke op een WK-parcours als dat van Yorkshire, waar kermiscoureurs en eendagsvliegen evenveel kans maken op de zege als de wielertoeristen van Spaak en Spier. Daarom, in het kader van de onwaarschijnlijke waarschijnlijkheid, zou het zomaar eens kunnen dat er een outsider wint, iemand wiens naam de internationale wielerpers niet eens op de deelnemerslijst had zien staan. Zo'n dienstbare beuker die nooit voor zichzelf rijdt en plots, per abuis, als enige van z'n ploeg voorin belandt en dan maar alles geeft omdat de bondscoach zo luid in z'n oor brult. Zo eentje die als geen ander lang en snoeihard kan doortrekken, maar spontaan gaat zweten wanneer hij een camera op zich gericht ziet.
De vierde theorie is van een noodlottigheid zonder genade: het WK wordt geannuleerd. De weersvoorspellingen voor regio Yorkshire zijn dreigender dan Patrick Lefever na een kritische tweet van Thijs Zonneveld. Nu deinzen ze bij de UCI doorgaans niet terug voor weerkundig onheil. Renners die ternauwernood aan de de verdrinkingsdood ontsnappen bezorgen de kijker immers gratis animatie en vermaak. Maar het zou gaan stormen, zeggen mensen die daarvoor gestudeerd hebben. Ergens, in een muf ruikend achterkamertje van de UCI-kantoren, wordt momenteel druk gezocht naar het Extreme Weather Protocol, een beduimeld velletje papier dat al jaren zoek is, en waarvan niemand zich herinnert wat er eigenlijk op stond. Als het ooit gevonden wordt krijgt een stagiair meteen de opdracht het twee keer door de papierversnipperaar te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten