Het schelpvormige Piazza del Campo in het Italiaanse Siena wordt beschouwd als één van Europa's mooiste middeleeuwse pleinen. De eerste keerd dat ik er kwam was ik 17, een leeftijd waarop mijn interesse in historische architectuur matig ontwikkeld was. Mijn interesse in koers daarentegen stond al in bloei, een ongebruikelijk gegeven voor een bakvis. Niet dat ik daar op dat moment, op de rode stenen van het prachtige plein, aan dacht. Siena was op dat moment nog lang niet de plek waar renners bestoft of beslijkt en met grind tussen hun tanden naar het plein ploeteren.
In 13 jaar tijd groeide de (Montepaschi) Strade Bianche uit tot een van de lievelingswedstrijden van menig koersfanaat. Daar zijn redenen genoeg voor: het idyllische Toscaanse heuvellandschap, de witte onverharde zand- en gravelwegen die bij elke doortocht een mist van stof doen opwaaien, een appetijtelijk deelnemersveld met een mix van klassieke renners en klimmers, en uiteraard: de spektakelfinish. Een ploeterhelling (met een strook van maar liefst 16 %) door smalle straatjes, met halverwege een fikse bocht naar rechts op de Via delle Terme, brengt de leeggestreden renners op het stralende Piazza del Campo. Veel glorieuzer kan een renner niet finishen dan daar, waar de Fonte Gaia (de fontein van de vreugde) klatert tussen warmrode baksteen en travertijn.
De Strade heeft niet de geschiedenis van Parijs-Roubaix of Luik-Bastenaken-Luik, maar wat zou het, bij het aanschouwen van het soort finale waar een beetje wielerfan spontaan van gaat kwijlen.
Favoriete edities:
De vrouweneditie van 2019, waar een ongenaakbare Annemiek Van Vleuten een van haar beruchte solo’s uit de kuiten schudde, en toonde dat ze back in business was na een venijnige knieblessure.
Die van 2015, toen Stybar, Van Avermaet en Valverde elkaar vol vuur bekampten, waarna Valverde kraakte en Greg (godmiljaarde) te vroeg vertrok, een abuis waar hij door Stybar genadeloos voor afgestraft werd.
Met stip: Die van 2018, toen Tiesj Benoot onherkenbaar, als een versgekleid standbeeld, over de meet kwam na een bloedstollende wedstrijd door Italiaanse blubber, en waarin piepkuiken Van Aert zich bijna morsdood reed.
Als ik ergens compleet naar de vaantjes, met melkzuur tot in m’n oren, over de meet zou willen komen, dan wel daar, waar de tijd lijkt stil te staan en de bestofte geschiedenis zich bemoedigend over uitgeputte fietsers buigt.
