biekesblog


maandag 4 januari 2010

vrouwenstrijd

Wat ik me wel eens afvraag, bij gebrek aan heter hangijzers: feminisme, is dat ook voor moeders bedoeld? "Ja, natuurlijk, domme kip!" denkt u nu vast.
Voor de duidelijkheid: de gemiddelde intelligente vrouw heeft regelmatig haar buik vol van de achterlijke bimbo-cultuur die ons vanop elke straathoek wordt opgedrongen. Of kent u persoonlijk ook maar één weldenkende vrouw die zich wenst te spiegelen aan de rondborstige, gephotoshopte stoeipoes met de kaalgeschoren venusheuvel die tegenwoordig “de norm” schijnt te zijn? Dus ja, laten we vooral het recht opeisen om onze benen, oksels en vooral onze schaamstreek NIET te scheren of – nog wreder – te waxen. Het recht om na een paar zwangerschappen en een stel kinderen aan de borst met enigszins verlepte en neerwaarts wijzende boezem rond te lopen. Het recht om rimpels te laten voor wat te zijn. Het recht om grijzende haren grijs te laten. Het recht op een AA-cup of een G-cup, al naargelang wat we meegekregen hebben van onze genen. Het recht op kwabbillen, flubberdijen, puddingarmen en een buik die af en toe uit meerdere lagen blijkt te bestaan.
Kortom: Jullie doen het goed hoor, beste vrouwenbeweging. Echt, allemaal helemaal mee eens hoor: gelijke arbeid, recht op een normaal, gezond lijf, baas in eigen buik, enz...
Maar waar ik nu eens graag recht op zou hebben is van een geheel andere orde en blijkbaar een thema waar de hedendaagse feministes niet onmiddellijk voor warm lopen: het recht om zelf mijn kinderen op te voeden. Natuurlijk heb ik dat recht, zegt nu de alerte en gevatte lezer. Iedereen kan er toch voor kiezen om “moeder-aan-de-haard”, “huisvrouw” of “thuisblijfmoeder” te worden! Ha! Had u gedacht! Nee dus. Daar wringt het schoentje nu net. Dat kunnen we niet. Het lukt ons niet om 2 fulltime en 2 deeltijdse kinderen en 2 volwassenen onderdak te geven en te voeden van één normaal inkomen. Alleen op vakantie met de tent, zelden of nooit uit, kleren van de kringloopwinkel, flutgroenten van bij Aldi, autodelen en geen, laat staan dure hobbies. Wat doen we dan verkeerd? Wie het weet, mag het zeggen. Hoe het ook zij, ik werd er best droevig van, van de gedachte dat het niet kan, zelf thuis je kinderen helpen opgroeien. Was dat niet ooit heel gewoon?
Wordt het niet eens tijd dat de vrouwenbeweging gaat onderkennen dat heel veel vrouwen ook moeders zijn en elke dag opnieuw worstelen met de veeleisende dubbelrol die ze noodgedwongen spelen? Dat bewust moederschap en feminisme wel degelijk samengaan? Dat de strijd om gelijke arbeid de vrouwen misschien wel economische onafhankelijkheid heeft opgeleverd, maar hen tegelijkertijd heeft opgezadeld met een dubbele dagtaak, een utopische opdracht waar de meesten van ons niet in slagen zonder schuldgevoel of complete uitputting. En vooral: dat onze kinderen recht hebben op een moeder, de enige functie waarin we niet, nooit vervangbaar zijn.