“Flink naar school geweest? Verras je kind met een beloningssticker.” Dat zat er vandaag in onze brievenbus: een stickervel met deze titel en wat uitleg over de verplichte kleuterklas. Nog even los van de vraag waarom je een kind moet belonen voor iets wat het in se graag zou moeten doen (of was dat niet de bedoeling?) stelde ik me spontaan de volgende vraag: Welk kind dat een gloeiende hekel heeft aan school gaat er als bij toverslag goed geluimd en geestdriftig naar school rennen omdat het een sticker krijgt? Iemand? Nu dacht ik intussen toch een idee te hebben hoe kinderen min of meer in mekaar zitten (nu ja, de mijne dan en meestal toch).
Stel: U heeft al jaren dezelfde dodelijk saaie job. Uw baas is een omhooggevallen en machtswellustige eikel en uw collega’s een stel afgunstige en gefrustreerde randdebielen. Uw jobinhoud laat zich gemakshalve omchrijven als ‘voor een computerscherm zitten en wat telefoneren, al hebt u geen idee waarom en waarover’. Elke ochtend vecht u een wrede strijd uit met uzelf om uw weerbarstige en onwillige wezen naar de werkplek in kwestie te slepen.
En op een dag zit er een brief bij de post. Een brief van de minister van werk. “Flink gaan werken? Verras jezelf met een beloningssticker!” Of laten we eens gek doen: “Verras jezelf met een beloningsauto!” Daarzie, daar heeft u niet van terug, he!?
U krijgt zomaar een gloednieuwe porsche van de minister! Niks met auto’s? Geen rijbewijs? Laten we er dan een snoepreisje van maken: “Verras jezelf met een reisje naar de Caraïben!”. Vliegangst zegt u? Wat dacht u van een volledig nieuw interieur, een jacuzzi in de badkamer, een designsofa, een bakfiets, een jaarlang gratis winkelen bij winkel x of y? U zegt het maar.
Zo, u wordt dus beloond voor uw jarenlange ijver en doorzettingsvermogen. En nu?
Huppelt u nu blijgezind naar uw werk? Worden uw dagelijkse taken leuk,boeiend, leerrijk? Worden uw collega’s uw vrienden? Weegt de auto op tegen jarenlange verveling? Ik dacht het niet nee.
En nog wat leesvoer voor wie zich verveelt op z'n werk: http://www.alfiekohn.org/books/pbr.htm
vrijdag 17 september 2010
zaterdag 12 juni 2010
opfrisbeurt en BDW
De vooravond van de verkiezingen, welk geknipter moment om het stof van m'n schromelijk verwaarloosde blog te blazen.
Ik beken: ik ben hier nauwelijks geweest de afgelopen maanden en moest diep in m'n geheugen graven om m'n paswoord terug te vinden. Daar zijn uiteraard uitstekende en onweerlegbare redenen voor. Zoals de volgende, van eerder pragmatische aard: Het tbm-schap was te mooi om waar te zijn...of beter, te duur om haalbaar te blijven. Er moest weer brood op de plank en liefst ook nog een schelle kaas voor erbij. Dat maakt dat ondergetekende alweer mee dan 3 maanden aan de slag is. En dat maakt bijgevolg dat ondergetekende alleen nog tijd heeft voor werk, kroost en de minimale en strikt noodzakelijke huishoudelijke taken. Blogs horen daar tot nader order niet bij.
Maar genoeg over mijzelve. Laten we het eens hebben over de man die vriend en vijand in de ban heeft, wiens naam op éénieders lippen ligt, de alomtegenwoordige BDW. Ik heb de afgelopen maanden met stijgende verbazing gezien hoe iemand al weken voor de verkiezingen werkelijk overal als gedoodverfde winnaar wordt opgevoerd. Moeten we eigenlijk nog gaan stemmen of is't niet meer nodig? Lijkt me ook wel goedkoop en makkelijk campagne voeren zo...als je kop wekenlang als een soort testbeeld op elke tv-zender prijkt. De man heeft nog net geen vaste rol in Thuis, maar ook dat laat vast niet lang meer op zich wachten.
Zie de volgende anecdote met in de hoofdrol de schoonmoeder van een vriendin, fervent verzamelaar van koekendozen en andere parafernalia van het Koningshuis.: "Ik weet nog niet voor wie ik ga stemmen, ofwel voor BDW, ofwel voor Johan Vande Lanotte." Zegt de vriendin, enigszins verbijsterd: "Maar Nicole, gij als groot fan van het koningshuis!? BDW, die zou dat koningshuis liever afschaffen, enfin, die zou eigenlijk heel Belgie zowat willen afschaffen." "Ha, is't echt? Allez, en dat lijkt me nu zo'n sympathieke mens. En ge kunt er eens mee lachen ook. Allez, dan toch maar voor Vande Lanotte, dat is toch een echte Westvlaming."
Verkiezingen zijn de hoogmis van de democratie...maar soms krijgt een mens spontaan zin in een stevige portie verlicht despotisme.
Ik beken: ik ben hier nauwelijks geweest de afgelopen maanden en moest diep in m'n geheugen graven om m'n paswoord terug te vinden. Daar zijn uiteraard uitstekende en onweerlegbare redenen voor. Zoals de volgende, van eerder pragmatische aard: Het tbm-schap was te mooi om waar te zijn...of beter, te duur om haalbaar te blijven. Er moest weer brood op de plank en liefst ook nog een schelle kaas voor erbij. Dat maakt dat ondergetekende alweer mee dan 3 maanden aan de slag is. En dat maakt bijgevolg dat ondergetekende alleen nog tijd heeft voor werk, kroost en de minimale en strikt noodzakelijke huishoudelijke taken. Blogs horen daar tot nader order niet bij.
Maar genoeg over mijzelve. Laten we het eens hebben over de man die vriend en vijand in de ban heeft, wiens naam op éénieders lippen ligt, de alomtegenwoordige BDW. Ik heb de afgelopen maanden met stijgende verbazing gezien hoe iemand al weken voor de verkiezingen werkelijk overal als gedoodverfde winnaar wordt opgevoerd. Moeten we eigenlijk nog gaan stemmen of is't niet meer nodig? Lijkt me ook wel goedkoop en makkelijk campagne voeren zo...als je kop wekenlang als een soort testbeeld op elke tv-zender prijkt. De man heeft nog net geen vaste rol in Thuis, maar ook dat laat vast niet lang meer op zich wachten.
Zie de volgende anecdote met in de hoofdrol de schoonmoeder van een vriendin, fervent verzamelaar van koekendozen en andere parafernalia van het Koningshuis.: "Ik weet nog niet voor wie ik ga stemmen, ofwel voor BDW, ofwel voor Johan Vande Lanotte." Zegt de vriendin, enigszins verbijsterd: "Maar Nicole, gij als groot fan van het koningshuis!? BDW, die zou dat koningshuis liever afschaffen, enfin, die zou eigenlijk heel Belgie zowat willen afschaffen." "Ha, is't echt? Allez, en dat lijkt me nu zo'n sympathieke mens. En ge kunt er eens mee lachen ook. Allez, dan toch maar voor Vande Lanotte, dat is toch een echte Westvlaming."
Verkiezingen zijn de hoogmis van de democratie...maar soms krijgt een mens spontaan zin in een stevige portie verlicht despotisme.
maandag 1 februari 2010
flink
Het moet één van de populairste termen zijn in het doorsnee Vlaamse gezin met kleine kinderen.
'Eet flink je boterhammen op'. 'Ga je flink op het potje?' 'Wat kan jij al flink je jas aandoen!'. Het moge duidelijk zijn dat 'flink' in deze context een postieve connotatie heeft. Het woord siert menig schoolrapport, kruidt de evaluatie van de meegaande kleuter op het oudercontact en achtervolgt ons bijgevolg de rest van ons leven.
Zoekt u voor de lol eens op wat 'flink' precies betekent. 'Moedig', 'volhardend', 'kranig', 'fors', 'kordaat', 'krachtig', 'sterk', 'stoer', ... en meer van die strekking. Waarom we in vredesnaam van pakweg een driejarige zouden verwachten dat hij zich 'kordaat', 'krachtig en 'onbevreesd' gedraagt? Ik heb werkelijk geen idee, maar alla.
Wat vreemder en een stuk minder logisch is het gebruik van de term in de betekenis van 'braaf', 'gehoorzaam' en 'meegaand'...zoals het hier meestal wordt bedoeld. 'Wat flink dat je je broccoli hebt opgegeten!' 'Wat heb je flink opgeruimd!' Duh! Echte helden (en dus flinkerds) zijn niet gehoorzaam en meegaand en hebben geen tijd voor triviale nonsens zoals broccoli en opruimen. Kijk maar naar Robin Hood en Superman, Harry Potter en Peter Pan, ... Zag je die wel eens blokken in een doos schikken of geestdriftig op een stronkje witlof kauwen?
Geen Alice in Wonderland zonder een eigenwijze Alice, geen Mary Poppins zonder de bijdehande Jane & Michael en wat zou er nog spannend en onderhoudend zijn aan 'de vijf' en 'de olijke tweeling' als de vijf en de tweeling zich netjes aan de regels hielden, zich onledig hielden met het netjes houden van hun kamer en spruitjes eten, en hun nieuwsgierigheid en dadendrang 'flink' in bedwang wisten te houden? Niks. Flinke kinderen zijn niet spannend, onderhoudend of inspirerend. Ze zijn saai en geen mens wil zien of lezen wat ze zoals doen.Vraagt u het maar aan Marc Twain (mocht dat kunnen): eigenwijze kinderen zijn big business, kassakassa. We zijn dol op eigenwijze kinderen, zolang ze maar niet in ons eigen huis wonen en ze ons niet in het echte leven voor de voeten lopen.
Tijd voor introspectie en voor de volgende prangende vraag: wilt u uw kind zien opgroeien tot een ondernemende en leergierige volwassene? Een persoon die anderen inspireert, boeit en begeestert? Iemand die weet wat hij/zij wilt en daar achteraan gaat? Iemand die z'n talenten benut en inzet? Denkt u hiet gerust even over na.
Als het antwoord op deze prangende vraag ja is, beste ouder, beste juf en meester, beste oma en suikernonkel, gelieve dan vanaf heden het gebruik van het woord 'flink' aanzienlijk te beperken en het uitsluitend te bezigen in de originele betekenis en in omstandigheden die er om vragen, met name wanneer uw kind onverschrokken ten strijd trekt tegen stuitend onrecht. Dan, en enkel dan, is het toegestaan 'Flink zo!' te roepen.
'Eet flink je boterhammen op'. 'Ga je flink op het potje?' 'Wat kan jij al flink je jas aandoen!'. Het moge duidelijk zijn dat 'flink' in deze context een postieve connotatie heeft. Het woord siert menig schoolrapport, kruidt de evaluatie van de meegaande kleuter op het oudercontact en achtervolgt ons bijgevolg de rest van ons leven.
Zoekt u voor de lol eens op wat 'flink' precies betekent. 'Moedig', 'volhardend', 'kranig', 'fors', 'kordaat', 'krachtig', 'sterk', 'stoer', ... en meer van die strekking. Waarom we in vredesnaam van pakweg een driejarige zouden verwachten dat hij zich 'kordaat', 'krachtig en 'onbevreesd' gedraagt? Ik heb werkelijk geen idee, maar alla.
Wat vreemder en een stuk minder logisch is het gebruik van de term in de betekenis van 'braaf', 'gehoorzaam' en 'meegaand'...zoals het hier meestal wordt bedoeld. 'Wat flink dat je je broccoli hebt opgegeten!' 'Wat heb je flink opgeruimd!' Duh! Echte helden (en dus flinkerds) zijn niet gehoorzaam en meegaand en hebben geen tijd voor triviale nonsens zoals broccoli en opruimen. Kijk maar naar Robin Hood en Superman, Harry Potter en Peter Pan, ... Zag je die wel eens blokken in een doos schikken of geestdriftig op een stronkje witlof kauwen?
Geen Alice in Wonderland zonder een eigenwijze Alice, geen Mary Poppins zonder de bijdehande Jane & Michael en wat zou er nog spannend en onderhoudend zijn aan 'de vijf' en 'de olijke tweeling' als de vijf en de tweeling zich netjes aan de regels hielden, zich onledig hielden met het netjes houden van hun kamer en spruitjes eten, en hun nieuwsgierigheid en dadendrang 'flink' in bedwang wisten te houden? Niks. Flinke kinderen zijn niet spannend, onderhoudend of inspirerend. Ze zijn saai en geen mens wil zien of lezen wat ze zoals doen.Vraagt u het maar aan Marc Twain (mocht dat kunnen): eigenwijze kinderen zijn big business, kassakassa. We zijn dol op eigenwijze kinderen, zolang ze maar niet in ons eigen huis wonen en ze ons niet in het echte leven voor de voeten lopen.
Tijd voor introspectie en voor de volgende prangende vraag: wilt u uw kind zien opgroeien tot een ondernemende en leergierige volwassene? Een persoon die anderen inspireert, boeit en begeestert? Iemand die weet wat hij/zij wilt en daar achteraan gaat? Iemand die z'n talenten benut en inzet? Denkt u hiet gerust even over na.
Als het antwoord op deze prangende vraag ja is, beste ouder, beste juf en meester, beste oma en suikernonkel, gelieve dan vanaf heden het gebruik van het woord 'flink' aanzienlijk te beperken en het uitsluitend te bezigen in de originele betekenis en in omstandigheden die er om vragen, met name wanneer uw kind onverschrokken ten strijd trekt tegen stuitend onrecht. Dan, en enkel dan, is het toegestaan 'Flink zo!' te roepen.
maandag 4 januari 2010
vrouwenstrijd
Wat ik me wel eens afvraag, bij gebrek aan heter hangijzers: feminisme, is dat ook voor moeders bedoeld? "Ja, natuurlijk, domme kip!" denkt u nu vast.
Voor de duidelijkheid: de gemiddelde intelligente vrouw heeft regelmatig haar buik vol van de achterlijke bimbo-cultuur die ons vanop elke straathoek wordt opgedrongen. Of kent u persoonlijk ook maar één weldenkende vrouw die zich wenst te spiegelen aan de rondborstige, gephotoshopte stoeipoes met de kaalgeschoren venusheuvel die tegenwoordig “de norm” schijnt te zijn? Dus ja, laten we vooral het recht opeisen om onze benen, oksels en vooral onze schaamstreek NIET te scheren of – nog wreder – te waxen. Het recht om na een paar zwangerschappen en een stel kinderen aan de borst met enigszins verlepte en neerwaarts wijzende boezem rond te lopen. Het recht om rimpels te laten voor wat te zijn. Het recht om grijzende haren grijs te laten. Het recht op een AA-cup of een G-cup, al naargelang wat we meegekregen hebben van onze genen. Het recht op kwabbillen, flubberdijen, puddingarmen en een buik die af en toe uit meerdere lagen blijkt te bestaan.
Kortom: Jullie doen het goed hoor, beste vrouwenbeweging. Echt, allemaal helemaal mee eens hoor: gelijke arbeid, recht op een normaal, gezond lijf, baas in eigen buik, enz...
Maar waar ik nu eens graag recht op zou hebben is van een geheel andere orde en blijkbaar een thema waar de hedendaagse feministes niet onmiddellijk voor warm lopen: het recht om zelf mijn kinderen op te voeden. Natuurlijk heb ik dat recht, zegt nu de alerte en gevatte lezer. Iedereen kan er toch voor kiezen om “moeder-aan-de-haard”, “huisvrouw” of “thuisblijfmoeder” te worden! Ha! Had u gedacht! Nee dus. Daar wringt het schoentje nu net. Dat kunnen we niet. Het lukt ons niet om 2 fulltime en 2 deeltijdse kinderen en 2 volwassenen onderdak te geven en te voeden van één normaal inkomen. Alleen op vakantie met de tent, zelden of nooit uit, kleren van de kringloopwinkel, flutgroenten van bij Aldi, autodelen en geen, laat staan dure hobbies. Wat doen we dan verkeerd? Wie het weet, mag het zeggen. Hoe het ook zij, ik werd er best droevig van, van de gedachte dat het niet kan, zelf thuis je kinderen helpen opgroeien. Was dat niet ooit heel gewoon?
Wordt het niet eens tijd dat de vrouwenbeweging gaat onderkennen dat heel veel vrouwen ook moeders zijn en elke dag opnieuw worstelen met de veeleisende dubbelrol die ze noodgedwongen spelen? Dat bewust moederschap en feminisme wel degelijk samengaan? Dat de strijd om gelijke arbeid de vrouwen misschien wel economische onafhankelijkheid heeft opgeleverd, maar hen tegelijkertijd heeft opgezadeld met een dubbele dagtaak, een utopische opdracht waar de meesten van ons niet in slagen zonder schuldgevoel of complete uitputting. En vooral: dat onze kinderen recht hebben op een moeder, de enige functie waarin we niet, nooit vervangbaar zijn.
Voor de duidelijkheid: de gemiddelde intelligente vrouw heeft regelmatig haar buik vol van de achterlijke bimbo-cultuur die ons vanop elke straathoek wordt opgedrongen. Of kent u persoonlijk ook maar één weldenkende vrouw die zich wenst te spiegelen aan de rondborstige, gephotoshopte stoeipoes met de kaalgeschoren venusheuvel die tegenwoordig “de norm” schijnt te zijn? Dus ja, laten we vooral het recht opeisen om onze benen, oksels en vooral onze schaamstreek NIET te scheren of – nog wreder – te waxen. Het recht om na een paar zwangerschappen en een stel kinderen aan de borst met enigszins verlepte en neerwaarts wijzende boezem rond te lopen. Het recht om rimpels te laten voor wat te zijn. Het recht om grijzende haren grijs te laten. Het recht op een AA-cup of een G-cup, al naargelang wat we meegekregen hebben van onze genen. Het recht op kwabbillen, flubberdijen, puddingarmen en een buik die af en toe uit meerdere lagen blijkt te bestaan.
Kortom: Jullie doen het goed hoor, beste vrouwenbeweging. Echt, allemaal helemaal mee eens hoor: gelijke arbeid, recht op een normaal, gezond lijf, baas in eigen buik, enz...
Maar waar ik nu eens graag recht op zou hebben is van een geheel andere orde en blijkbaar een thema waar de hedendaagse feministes niet onmiddellijk voor warm lopen: het recht om zelf mijn kinderen op te voeden. Natuurlijk heb ik dat recht, zegt nu de alerte en gevatte lezer. Iedereen kan er toch voor kiezen om “moeder-aan-de-haard”, “huisvrouw” of “thuisblijfmoeder” te worden! Ha! Had u gedacht! Nee dus. Daar wringt het schoentje nu net. Dat kunnen we niet. Het lukt ons niet om 2 fulltime en 2 deeltijdse kinderen en 2 volwassenen onderdak te geven en te voeden van één normaal inkomen. Alleen op vakantie met de tent, zelden of nooit uit, kleren van de kringloopwinkel, flutgroenten van bij Aldi, autodelen en geen, laat staan dure hobbies. Wat doen we dan verkeerd? Wie het weet, mag het zeggen. Hoe het ook zij, ik werd er best droevig van, van de gedachte dat het niet kan, zelf thuis je kinderen helpen opgroeien. Was dat niet ooit heel gewoon?
Wordt het niet eens tijd dat de vrouwenbeweging gaat onderkennen dat heel veel vrouwen ook moeders zijn en elke dag opnieuw worstelen met de veeleisende dubbelrol die ze noodgedwongen spelen? Dat bewust moederschap en feminisme wel degelijk samengaan? Dat de strijd om gelijke arbeid de vrouwen misschien wel economische onafhankelijkheid heeft opgeleverd, maar hen tegelijkertijd heeft opgezadeld met een dubbele dagtaak, een utopische opdracht waar de meesten van ons niet in slagen zonder schuldgevoel of complete uitputting. En vooral: dat onze kinderen recht hebben op een moeder, de enige functie waarin we niet, nooit vervangbaar zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)