Koers beleef je beter als coureurs onder je vel kruipen. Je kent de naam van hun lief, hun kind, hun hond. Je lacht met hun voorliefde voor pizza Hawaï of spaghetti met ketchup of met hun slechte smaak in bier. Je onthoudt hun eerste zege, en herinnert je precies wanneer je wist dat die er komen zou.
Je denkt dat je hen kent omdat je ze oprecht graag wil leren kennen. Sommigen heb je liever dan anderen, om volstrekt subjectieve redenen. Omdat ze een geweldig gevoel voor humor hebben; omdat ze zo mooi op hun fiets zitten; omdat ze iets slims, aardigs, interessants hebben gezegd; omdat ze meer willen zijn dan zomaar iemand die hard kan fietsen.
Ik had Gino Mäder graag, van zodra hij op de valreep en op hartverscheurende wijze een Parijs-Nice etappe verloor van Primoz Roglic. Terwijl de halve wielerwereld Primoz luid en nijdig verwenste feliciteerde Gino hem oprecht, met de bedenking dat hij zelf maar harder had moeten trappen. Een paar maanden later won hij z’n eerste grote profzege. Bergop, zoals het past voor een renner die als kleine jongen op de flanken van Alpe d’Huez met open mond naar zijn helden stond te kijken.
De hond van Gino heet Pello, naar zijn collega Pello Bilbao, omdat hij hem vond in de straten van Bilbao, waar het dier verwaarloosd rondzwierf. Gino lag wakker van ontbossing, de smeltende ijskappen, de opwarming van het klimaat. Gino had de breedste lach van het peloton.
Gino zal voor altijd 26 zijn, een leeftijd waarop alles nog mogelijk is en de wereld als een speelweide aan je ongeduldig trappelende voeten ligt.
Gino zal nooit meer winnen en nooit meer verliezen. Voor altijd jong, voor altijd de belofte van een toekomst die nooit meer komt, alsof iemand per ongeluk op pauze heeft gedrukt en niemand weet waar de play-knop zit.
Gino zal nooit meer finishen. 'DNF' staat er voor altijd achter zijn naam.
Koers beleef je beter als renners blijven leven, niet enkel in je gedachten, maar op hun fiets, altijd strevend naar sneller en beter; thuis, bij wie hen liefheeft.
Zodat je kan juichen als ze als eerste over de meet komen, waar iemand blij en met wijd open armen op hen wacht.
Dat wachten is nu voor altijd.
Klimmen heeft enkel zin als je kan dalen.
Weg zijn heeft enkel zin als je weer thuis kan komen.
Vallen heeft enkel zin als je weer kan rechtstaan.
Pijn heeft enkel zin als hij eindigt in iets moois.
Koers heeft enkel zin als iedereen finisht.
