KINDERVRIJ!

Afgelopen week-end las ik in een niet nader te noemen krant een opmerkelijk artikel waarin iemand die zich vertegenwoordiger noemde van de toenemende groep kinderloze mensen aan het woord werd gelaten. Zelf noemen ze zich liever ‘kindervrij’ ipv ‘kinderloos’, zo deelde de dame mee. Dat vinden ze wat positiever klinken. Bij mij roept het achtervoegsel ‘–vrij ‘veeleer minder prettige associaties op. Doorgaans wil men vrij zijn van iets als dat iets schadelijk of op een andere manier negatief is: kankervrij, autovrij,  hormoonvrij. Maar laten we er geen semantische analyse van maken. De dame in kwestie wond er geen doekjes om: de alomtegenwoordigheid van kinderen is een pest. Ze pleitte ronduit voor meer kindervrije ruimte: kindervrije restaurants, kindervrije hotels, kindervrije weetikveels.

Nu hebben we ons allemaal al wel eens geërgerd aan kinderen, of het nu de onze zijn of die van een ander. Wie heeft er nog nooit op een bus/trein/vliegtuig gezeten, knarsetandend, met in een permamente kramp gekromde tenen, vurig hopend dat er asap een einde komt aan de teringherrie, het gejengel, het oorverdovende gekrijs van een of meer kinderen waar we node een vervoermiddel mee moeten delen.

Net zoals we allemaal wel eens hopeloos geïrriteerd raken aan de kassa van de supermarkt terwijl het besje voor ons in de rij tergend traag en niet gehinderd door enig inlevingsvermogen in ons nijpende tijdgebrek en stuiterende ongeduld een voor een haar eurocenten uit de beduimelde portemonnee vist en in de hand van de beleefde kassierster legt.

Net zoals we allemaal wel eens vloeken in de richting van die uitzinnige voetbalsupporters die hun vreugde over de overwinning van hun ploeg met ons menen te moeten delen door middel van oorverdovend getoeter en gejoel, bij voorkeur om 23u ‘s avonds, als de kinderen, jawel dat addergebroed, horen te slapen.

Of zoals de alleenstaanden onder ons wel eens hun wenkbrauwen fronsen en geërgerd hun blik afwenden bij het aanschouwen van kleffe, blindverliefde stelletjes die net niet aan het copuleren slaan naast ons op de bank in het park.

Zoals de vermoeid zwalpende, slonzige jonge moeders onder ons wel eens afgunstig loeren naar de strak in vel en outfit zittende jonge vrouwen die fit en ongehinderd door enig slopend nageslacht door het leven dansen, en dat met een afgunstigmakend gevuld sociaal leven op de koop toe.

De lijst valt aan te vullen tot een ellenlang register van grote en kleine ergernissen van de ene bevolkingsgroep omtrent gedragingen van de andere.
Ergernis is in. Ergernis is big business. Ik pleit overigens schuldig: ik kan me met regelmaat geweldig en ongegeneerd ergeren een aan variatie van gedragingen die in deze samenleving gangbaar blijken te zijn.

Maar ik vrees de dag waarop iemand oproept om winkels, restaurants, hotels te vrijwaren van bejaarden/Nederlanders/kale mannen met een bierbuik /mindervaliden/lager opgeleiden/tieners/mensen met een Antwerps accent/NVA’ers/ikroepmaarwat.

Het staat ons vrij ons te ergeren aan eender welke laag van de samenleving, al valt er meer dan een kanttekening te plaatsen bij het veralgemenen van specifieke eigenschappen naar een hele bevolkingsgroep. ‘Alle Nederlanders zijn luid’ is al net zo’n idiote stelling als ‘Alle mannen houden van voetbal’ of ‘Vrouwen kunnen niet kaartlezen’. Kinderen zijn vervelend en storend is dus zonder meer een kortzichtige en veralgemenende uitspraak. Maar goed, aangezien ergernis een nationale hobby is geworden staat het iedereen dus vrij om zich zoveel en zo vaak te ergeren als hem of haar goeddunkt. Zelfs luidop. Zelfs in de media, sociale en reguliere. Kijk eens aan, wat een overvloed aan kanalen om al die bijtende irritatie te uiten en te delen.

Oproepen om publieke ruimte te vrijwaren van een welbepaalde bevolkingsgroep daarentegen is niet een maar ettelijke stappen te ver. Niemand heeft het recht om te eisen waar en wanneer een welbepaalde bevolkingsgroep zich mag en vooral niet mag bevinden.

Terug naar de kinderloze, excuseer kindervrije eisen:

Ik vraag me af wat dit soort uitsluiting een samenleving bijbrengt. Dat de behoeften van een bepaalde groep mensen die van de andere groep kunnen verdrukken? Vooral als de verdrukte groep onmondig en weinig weerbaar is? Dat we allemaal maar in ons eigen hoekje moeten gaan zitten, gezellig onder gelijkgezinden, met dezelfde noden, wensen en aspiraties?

Het meest bizarre aan deze oproep tot meer kindervrije ruimte is volgens mij wel dit:

1. Kinderen zijn gewoon mensen. Onder een welbepaalde leeftijdsgrens, dat klopt. Maar wel degelijk mensen. Ze hebben dus rechten, mensenrechten. Discriminatie en uitsluiting kunnen dus ook niet t.a.v. kinderen, ook al zijn ze een makkelijke prooi, want niet stemgerechtigd, onmondig en vrij weerloos in hun doen en laten.

2. Ieder van ons is ooit een kind. Ook diegenen die nu zo luid roepen dat ze kinderen vervelende mormels vinden. De kindertijd is een fase in elk mensenleven. Kind zijn maakt deel uit van het leven, net zoals oud worden en sterven. Kinderen groeien op tot volwassenen. We kunnen maar hopen dat ze opgroeien tot verstandige, evenwichtige, verantwoordelijke, solidaire volwassenen. Ik durf betwijfelen of we hen die eigenschappen meegeven door hen te leren dat ze op heel wat plaatsen niet gewenst zijn.

Van een empathische en solidaire maatschappij mogen we verwachten dat ze inspeelt op de noden van al haar leden. Laten we noden en behoeften niet verwarren met ergernissen en louter egoïstische motieven.

Van kinderen wordt verwacht dat ze het overgrote deel van de tijd op school netjes stilzitten en luisteren. Voor wie dat niet lukt is er Ritalin en het clb. Buiten de schooluren mogen ze zich onder mekaar en onder toezicht bezighouden in de opvang, in de jeugdbeweging of de speeltuin (als ze geen buurtbewoners hinderen tenminste).  Daarbuiten zijn ze een last, een bron van ergernis, en kunnen ze op bijzonder weinig empathie rekenen. Onze jongste en kwetsbaarste burgers krijgen steeds minder ruimte, ruimte om te spelen, te dollen, te joelen…om dingen te doen die gezonde kinderen doen. Een dergelijk verzoek om meer kinderloze ruimte getuigt dan ook van een verbijsterend gebrek aan begrip, empathie en solidariteit.

Nog even dit: Onze samenleving vergrijst. De kinderen van nu betalen straks hopelijk ons pensioen. We kunnen maar hopen dat ze daar nog zin in hebben eens het zover is. Wie weet starten ze wel een actiegroep die eist dat die vervelende bejaarden eindelijk eens zelfbedruipend worden.