Mediaverlof

Bepaald vrolijk wordt een mens niet van het leven zoals het is, heden ten dage. Ik wil het niet hebben over de ijzige drab die met bakken uit de hemel stort terwijl de winkeletalages ons sandaaltjes en bermuda’s aanprijzen. Een pastelkleurig jurkje maakt duidelijk de lente niet.

Nee, de atmosfeer die ons alweer liggen heeft laten we met graagte over aan mensen die daarvan moeten leven, zoals Frank Deboosere, rots in de branding van het weerbarstige klimaat.

Wat mijn vurig gewenste innerlijk evenwicht en welzijn verstoort valt helaas niet onder een weerkaart te vangen.

Ik doe dagelijks kranig mijn best om op de hoogte te blijven van wat reilt en zeilt op dit stuk aardkluit. Dat kan ik dankzij de werkelijk briljante uitvinding De Media, dat ongeleid en schijnbaar doordacht amalgaam van halve ideologieën, wankele stellingen, openlijke geldingsdrang en vage ideeën onder de ronkende titel “Opinie”.

De oogst van een week krantenlezen en duidingsprogramma’s bekijken is op z’n vriendelijkst verdacht te noemen: een tot in den treure uitgesponnen assisenproces en een “nieuw” kerkelijk leider die zoals vanouds mannelijk, blank en oud is. Hele krantenpagina’s en uren tv-gekeuvel wist men er aan te besteden.

Gerechtpsychiaters raakten net niet slaags over de toerekeningsvatbaarheid van de malloot die jaren geleden een bloedbad aanrichtte in een kinderdagverblijf. Van de baardgroei van de dader tot zijn schoolrapporten, geen onbeduidend detail bleef gespaard van de gretige blik waarmee Vlaanderen zich vergaapte aan het fenomeen De Gelder.

Theologen en kloosterzusters kirden collectief hun opwinding uit over “de nieuwe wind” die – oh goddelijke ironie - een hoogbejaarde blanke man met dubieus politiek verleden moet doen waaien om een bestoft en beschimmeld instituut te verluchten en verlichten.

Intussen bereikten ons nogmaals een paar verbluffende tijdingen uit de Belangrijkste Stad van Vlaanderen:

Op 1 mei, sinds vanouds hoogdag voor al wat links en rood is in deze contreien, zal de NSA betogen in Borgerhout. Voor wie temidden van alle assisen en pauselijke zegeningen de rest uit het oog verloor: de NSA staat voor de Nationaal-Solidaristische Actie, een stelletje naonazistisch tuig waarnaast Filip Dewinter afsteekt als een koorknaap. Dat er uitgerekend in Borgerhout wordt gemarcheerd mag uiteraard geen toeval heten. Het donkerrode districtsbestuur van Borgerhout waarin PVDA+ een hoofdrol speelt is een doorn in het oog van al wat rechts is. De betoging is dus niet meer of minder dan een meterslange lont in een vol kruitvat. Dat het stadsbestuur een dergelijke provocatie toelaat valt op z’n minst opmerkelijk te noemen, al helemaal in het licht van het recente samenscholingsverbod dat de jonge, allochtone Borgerhoutenaars van de straat moest houden omdat er een opruiende sms zou zijn verstuurd die haast niemand ooit ontving.

Samenscholen is dus een selectief recht geworden in Antwerpen. En daar wordt nauwelijks om gekraaid.

Fascisten krijgen vrij spel om hun ongenoegen te uiten en dat smaakt eens zo bitter in het licht van de pesterij waarmee die aardige jongens van Occupy Antwerp mee af te rekenen kregen. Occupy is een solidariteitsbeweging die armoede wil bestrijden, daklozen van de straat wil en ijvert voor meer groen, in een notendop. Vredelievende hippies dus, van het soort dat zich dagelijks belangeloos inzet voor de minder fortuinlijke medemens. Dat doen ze bijvoorbeeld door gratis soep uit te delen in het centrum van de stad. De organisatie dreigt nu haar vergunning voor de gratis voedselbedeling kwijt te raken omdat men bij het stadsbestuur van oordeel is dat het soepkraam voor “overlast”  (het populairste containerbegrip van deze tijd) zorgt en meer en meer op een “Vlaamse Kermis” lijkt. Opmerkelijk dat een Vlaams Nationalistisch burgemeester aanstoot neemt aan een oervlaamse traditie als de Vlaamse Kermis, maar passons. De achterliggende boodschap is dat men in de hoogste regionen van Tstad niet gediend is van solidariteit en naastenliefde, al helemaal wanneer die gepaard durft te gaan met muziek en jolijt. Naastenliefde dient zich te presenteren in een grauw boetekleed en bij voorkeur in stilte en nederigheid.

“U nagelbijt, zie ik.” sprak mijn nieuwe tandarts op licht verwijtende toon. “Vind u het gek?” dacht ik bij mezelf.

Vanwaar in mij het dappere voornemen onstond om eens een week mediaverlof in te plannen, mijn gebit, de esthetiek van mijn naarstige handen en mijn innerlijk welzijn indachtig; een week waarin elk woord dat ik bewust lees of beluister ergens over zal gaan, een boodschap of een belofte in zich zal dragen waar ik en mijn wijde omgeving iets aan hebben.

Helaas zit mijn agenda al vol. Maar volgend jaar komt het er echt van, beloofd.