Achtervolgd door de natuur

Geen hardnekkiger en besmettelijker argument in de strijd omtrent gender en rolverdeling dan De Natuur, dat onvermijdelijke, onweerlegbare monster der dooddoeners.

Geen tv-debat rond de strijd der seksen kan voorbijgaan zonder een blitz-optreden van een bioloog, bij voorkeur oud en uiteraard steevast mannelijk, die zijn schemerlicht laat schijnen over de de kwestie mannetje/vrouwtje en nog eens even dunnetjes de evolutietheorie voor macho’s uit de doeken komt doen.

U dacht dat u een onafhankelijk individu was, vrij om uw eigen keuzes te maken, uw levenspad zelf uit te stippelen, uw mentale en professionele ontplooïng vorm te geven? Het spijt me bijzonder dat ik uw innig gekoesterde illusies aan gruzelementen moet slaan, maar u vergist zich.

U bent namelijk slechts een speelbal der natuur, een willoze bundel hormonen en instinct.

Dat komt namelijk zo: ooit, lang, lang geleden, toen de dieren nog spraken en eruit zagen als draken, toen gingen de mannen op jacht, gewapend met handgemaakte speren, terwijl de vrouwen bessen en zaden verzamelden, zich aan hun haren naar een duistere grot lieten sleuren om zich aldaar te laten bespringen door drieste, wellustige kerels en vervolgens het gebroed zoogden en verzorgden dat uit voorgaande geslachtsdaden voortkwam.

Zowaar een benijdenswaardig bestaan.

Of deze schets van het mensenleven anno 125.000 voor Christus nu realistisch is of niet en in hoeverre ze opging voor de hele planeet, daarover tasten we in het duister, alle wetenschappelijke arrogantie ten spijt.

Maar misschien doet dat niet eens zozeer ter zake. Of de holenmens nu zijn gevoeg deed onder een baobab, rauwe mammoet kauwde en zijn vrouwelijke medemens aan haar haren naar zijn hol sleepte of niet…we zijn het er vermoedelijk over eens dat de homo sapiens anno 2013 al een hele poos niet meer zo leeft.

Vanwaar dan die onweerstaanbare drang om elk debat over de gelijkheid der seksen in de kiem te smoren met het argument ‘Het is De Natuur‘?

Mocht het argument nu nog op consequente wijze worden ingezet in elk sociologisch debat, we zouden er een zekere logica in kunnen ontwaren. Maar het gebruik van De Natuur als argument blijkt even grillig als haar wegen.

Nooit gaat het over De Natuur wanneer we het hebben over economische groei, de arbeidsmarkt, het bbp van deze of gene staat. Wanneer we langer dan een halve dag hoesten of snotteren snellen we naar de dichtstbijzijnde huisartsenwachtpost. Seks hebben we in een bed, onder lakens, met speeltjes en frutsels allerhande. Onze edele delen moeten getrimd en gewaxt. Kinderen baren doen we gepland, met de benen in een stel beugels en onder verdoving. Borsten zijn er om te showen en te behagen, niet om te zogen. Onze dagen brengen we door aan een computer, met een telefoon aan ons oor geklemd, accessoires waar die argeloze Natuur doel noch bestaansreden van onderkent.

Maar oh wee wanneer vrouwen hun deel van de gelijke rechtenkoek opeisen, wanneer ze beleefd maar kordaat verzaken aan stofdoek, kinderwagen of pollepel, wanneer ze aanspraak maken op beslissende posities, wanneer ze protesteren tegen bepaalde omgangsvormen die hen reduceren tot fijne vleeswaren.
Dan zijn we plots met z’n allen weer willoos gestuurd door De Natuur, voorbestemd tot welke genderbepaalde levenstaken dan ook.
Vrouwen zijn, liefst zonder complimenten, voorbestemd om te baren en te zorgen. Mannen dienen, liefst zonder al te veel overbodige en verblindende emoties, te voorzien in het levensonderhoud van vrouwen en kinderen.
Wie andere aspiraties heeft doet De Natuur niet enkel oneer aan, maar vloekt in de kerk van de selectieve evolutieleer, zo gretig verkondigd door mannetjesputters alla Midas Dekkers en Dirk Draulans, vast jofele kerels om eens een glas mee te drinken. Twee zou dan weer overdreven zijn.