De Lekkerste Mama van Vlaanderen

We hebben ons net een levercrisis gegeten aan paaseieren en horen de klokken in de verte nog opgelucht luiden of de middenstand joelt alweer vrolijk die andere hoogdag tegemoet: moederdag, het feest van alle moeders.

Voor een vrouwvriendelijk blad als P-Magazine is geen moeite te veel om het wonderlijke wezen Vrouw, in dit geval Moeder, in het zonnetje te zetten (daar waar het warm genoeg is om overtollig textiel achterwege te laten). De lezers en sympathisanten van P kunnen dezer dagen de Lekkerste Mama van Vlaanderen verkiezen. Voor de iets minder goede verstaander: lekker betekent in deze geenszins dat mama voor de gelegenheid in gesmolten chocolade en vers geklopte slagroom wordt gedoopt (al loopt er op de redactie van P vast een spitsvondige en vernieuwende geest rond die dat een topplan zou noemen).

De Lekkerste Mama is het soort moeder dat we wel eens zien opduiken in reclame die is ontsproten aan het jeugdige en naïeve brein van reclamejongens, in nauwe maatpakjes met kleurrijke sneakers en zonnebrillen van illustere merken: een mama die zich strak toont in lijf en leden, als was er nooit een kind, laat staan twee, uit dat pronte lijf geperst. Hemelwaarts priemende borsten in een jolige maat, als had er nooit een hongerige zuigeling aan gelurkt. Billen zo strak en striemvrij als een vers opgepompte voetbal. En een jurk, nauwelijks die naam waardig, waarmee geen weldenkend mens zich in een straal van een kilometer rond een schoolpoort waagt. Dat soort moeder dus. Als u mij om een concreet voorbeeld vraagt, Victoria Beckham is de enige die spontaan in mij opkomt. In mijn iets directer omgeving kan ik wonderlijk genoeg niet meteen een representatief exemplaar ontwaren.

Mijn jongste komt mij jengelend melden dat hij zijn piamabroek heeft volgeplast, terwijl ik een paar beschimmelde sokken uit de verder ongemoeid gelaten kamprugzak van mijn oudste vis. De hond heeft mijn enige schone beha uit de wasmand gegraaid en 8 centimeter diep ondergegraven in de tuin, die hoogdringend aan een lenteonderhoudje toe is. De koelkast is leeg, op een half pak jonge kaas en een treurig kropje sla na. De man die tot voor kort mijn man was post een foto op Facebook van zijn nieuw lief: pront, vers gekapt en gemanicuurd, zonnebankbruin en immer in de plooi.

In een vlaag van ongekende balorigheid teken ik er in gedachten een stel vuile, plakkerige en zeurende kinderen bij. Ze ziet er instant al veel minder lekker uit. Nu ik toch creatief bezig ben denk ik er een veeleisende job bij, zo’n job waar je de deur niet dichttrekt na 17u, die je ook ‘s avonds en in de week-ends op het appel verwacht. Ik ontwaar zowaar een paar rimpels en fronsen. En grijze haren, dat ook. Tot slot stuur ik het hele perfecte plaatje 14 jaar verder in de tijd. Dubbel zo lang als relaties gemiddeld rimpelloos blijven, volgens experten, logen en peuten die zich verdiepen in de complexe materie van de liefde. En kijk, ik ontwaar zowaar een zweem van ergernis en verveling; van gluren over de haag of daar geen appetijtelijker marchandise aan de man wordt gebracht.

Nee, die Lekkerste Mama-trofee, die is niet voor mij dit jaar. Mijn kansen op de trofee voor vergevingsgezindheid en lankmoedigheid heb ik daarnet vakkundig verkwanseld.