Braakliggend

Door omstandigheden, die de liefde niet zo kan hebben bedoeld, ligt de rest van mijn leven panoramisch voor me uitgespreid, als een braakliggend terrein vol roestig en lang vergeten afval. Er valt iets van te maken dat op een tuin lijkt, maar het vraagt bevlogenheid, moeite en liefst wat helpende handen.

Er zijn dagen dat het met die bevlogenheid wel meevalt. Maar vaak verlies ik ze, ergens onderweg tussen plicht a en plicht b, op weg naar plicht z. Het is niet dat ik geen moeite doe. Het lukt wonderwel om enige orde aan te brengen in de chaos die de kleine aardbeving aanrichtte. Ik sta elke dag op, vroeg genoeg om een waslijst aan noodzakelijke taken af te vinken, van kinderen voeden, kleden en op school krijgen, over de hond uitlaten, tot mezelf toonbaar maken voor de buitenwereld. Routine. Eerst a, dan b, om vervolgens d aan te pakken terwijl ik onderweg c afhandel.

De avonden verlopen volgens hetzelfde, zij het omgekeerde, strakke stramien.

Alles loopt. Alles verloopt zoals het hoort of zoals het kan. Iedereen overleeft.

Het zijn de uren die geen taken of plichten in zich dragen. Het zijn de lege plekken in een veel te groot bed. De stilte in een leeg huis, wanneer de orde even niet de mijne is. Het is de spiegel die mij dingen vertelt die ik niet wil weten, laat staan zien.

De lente jaagt mensen naar buiten, hun schemerige rijtjeshuizen uit, de parken in, terrasjes op. Iedereen is vrolijk. Iedereen houdt van elkaar. Iedereen heeft het voor elkaar. Iedereen is verliefd, op zichzelf, op een ander, op een nieuw paar schoenen, op het leven.

Ik grijp mezelf bij m’n nekvel, spreek mezelf streng toe: “Komaan, laat je niet gaan. Je bent een taaie.”, en bedenk meteen dat dat waarschijnlijk een mythe is, dat ik taai zou zijn. Soms ben ik een weekdier, een hoopje blubber, waar elk moment iemand met stevige tred op kan trappen. Op andere dagen ben ik een strijder, een dappere heldin, die onbevreesd over beren op de weg en andere obstakels heen stapt, kin in de lucht, blik op oneindig.

Misschien is het leven ook maar dit: een schijnbaar willekeurige opeenvolging van blunders en verkeerde inschattingen. Van af en toe rechttrekken wat krom leek, maar meestal krom laten wat gedoemd was krom te zijn.

En misschien bestaat de ware levenskunst erin om daar genoegen mee te nemen. Ik oefen. Van beoefenen is vooralsnog geen sprake.