Ik bereid mij in stilte en sereniteit voor op de laatste koers van het jaar: de koers van de vallende bladeren. Mijn weemoed reikt van Gent tot Lombardije en terug. Wachtend op het laatste startschot van het jaar lees ik ongewild en eerder per abuis een interview met Marius Meremans, cultuurexpert van de grootste partij van Vlaanderen, behoeder van de Vlaamse identiteit en het proper en gekuist Nederlandsch.
Meneer Meremans maakt zich druk over de teloorgang van ons aller moedertaal, met name op de openbare zender. Vroeger was het beter, beweert hij, een vaak voorkomende dwaling. Het enige wat vroeger beter was is dat er minder auto's rondreden en dat het klimaat nog niet compleet naar de kloten was.
De meest onvergeeflijke dwaling is dat meneer Meremans het 'en passant' presteert om zijn beklag te doen over de grootste wielerfilosoof die deze schamele kluit klei ooit heeft voortgebracht; de man die er al decennia een hardnekkige erezaak van maakt om de koerskijker duidelijk te maken dat coureurs geen kilometers, maar kielemeters vreten; de man die elke uitzending een nieuwe invalshoek bedenkt voor de uitspraak van Sloveense, Eritrese en Poolse rennersnamen. De man die langgerekte indommeletappes tot een belevenis maakt met zijn onaangetaste en rijk gevulde koersgeheugen, waaruit hij desgewenst een onuitgegeven anekdote opdiept.
José De Cauwer is geen 'co-commentator', beste meneer Meremans. José is de vleesgeworden bestaansreden van de koers, de trekpleister van heel koersminnend Vlaanderen en zelfs van half koersminnend Nederland dat op hoogdagen als De Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en zelfs hun eigen Amstel Gold Race collectief en gretig afstemt op "de Belg".
José is het alfa en het omega van de koerstactiek, van de diepere inzichten in de koerspsychologie en de vuilste koerstruken van de foor. José is de man achter memorabele tegelwijsheden van het genre "mee is mee", "vallen, opstaan, inpakken, wegwezen" en "patatten met ambras". Niemand zegt zo welgemeend en overtuigend "manmanman" als De Cauwer. Niemand slaagt erin Pogacar zo koppig als focaccia te doen klinken zonder een mondhoek te vertrekken.
Raken aan De Cauwer? Ik zou het u afraden, meneer Meremans. Voor uw eigen bestwil. Als u volhardt in deze dwaasheid voorspel ik koersfanatenbetogingen waarnaast de boerenprotesten een ponykamp lijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten