Voorjaarskoorts

Zo verweesd en heilloos als de koers der vallende bladeren ons achterlaat, zo kinderlijk ongedurig en opgewonden wordt deze wielerliefhebber van het uitkijken naar de eerste Vlaamse voorjaarskoers. Dat de winter op z'n laatste en vermoeide benen loopt en de dagen lengen helpt de laatste weken naar het mooiste startschot van het jaar overbruggen zonder kleuterig gedrein dat het nu wel lang genoeg heeft geduurd.

Terwijl ik me geduldig opwarm aan vriendelijke oefenrondes, van Colombia tot in de Algarve, tel ik elke dag hoeveel agendablokjes me scheiden van de vrolijkste koersdag van het jaar. De koppige nostalgici blijven haar bokkig De Omloop Het Volk noemen. Koersintellectuelen die zich graag onderscheiden van het wielerplebs houden het op Gent-Gent, wat belachelijk is vermits de streep in Ninove ligt. Wie twijfelt zegt gewoon De Omloop, een laffe poging om geen kant te hoeven kiezen. Waarom zou je iets na negen jaar nog "nieuwlichterij" noemen, vraagt de pragmatische koersadept zich dan weer af.

De Omloop is niet de mooiste of beklijvendste koers van het jaar. Het is geen Monument, dat winnaars doet janken van emotie en toeschouwers de handen voor de ogen doet slaan van onhoudbare spanning. Alle hobbelige kasseien en scheve hellingen ten spijt, is het vooral de timing die mij reikhalzend doet uitkijken naar De Omloop. Alsof iemand de gordijnen opentrekt na een kille, donkere nacht en het buiten plots schijnt te zomeren.

De Omloop is de Dag des Oordeels voor wie spontaan koket gaat lispelen bij het uitspreken van het woord "klassieker".
Vormpeil, gewicht, ambitie, grinta en goesting van het popelende peloton worden aan ongenadige, vakkundige en voortvarende analyse onderworpen. Kansen worden berekend en verworpen. Nieuwe teamoutfits en een lijst begrijpelijke en onbegrijpelijke transfers doen commentatoren en kijkers twijfelen en missen.

De langgerekte -ie in de kielemeters van José en de potjandorie's van Michel brengen ons thuis, na lang en richtingloos dwalen.
Aan het eind van de namiddag, wanneer de bloemen in het publiek zijn gemikt en al het melkzuur is weggemasseerd, zal Michel afscheid van ons nemen, met een warm en welgemeend "tot morgen in Kuurne". Het allermooiste aan De Omloop is niet de omloop zelf, maar al het moois dat er vanaf nu te verlangen valt.