biekesblog


donderdag 9 oktober 2014

Wij


Het zal wel toeval zijn, maar sinds we een regering hebben wordt de helft van mijn sociaal netwerk ziek. Alsof ons lijf collectief vertaalt wat we voelen en willen zeggen, maar wijselijk verzwijgen omdat protest zo zinloos lijkt.

Wij zij nochtans met veel. Wij kunnen de wetstraat bestormen en het parlement omsingelen zonder al te veel moeite. De jongens van het leger zouden ons dankbaar zijn. Eindelijk wat te doen. Eindelijk actie.

Maar dat doen we niet. Wij bestormen niets, tenzij zo nu en dan de hemel in onze stoutste dromen. Wij zwijgen. We knarsetanden. We buigen onze schouders nog wat meer grondwaarts. We worden ziek.

Af en toe, wanneer we genoeg gedronken hebben, dan razen we eens uit, aan een cafetoog of een tafel vol vrienden en lege flessen wijn. Dan zeggen we eens wat we denken. Om ‘s ochtends, met hoofdpijn en stramme ledematen, weer onze zwijgende berusting aan te trekken.

We delen al eens een wanhopig opiniestuk van een radeloze medeburger die het niet redt. We knikken al eens instemmend wanneer een van de vele zelfverklaarde denkers zijn gal spuwt in de excuus- of opiniepagina’s van onze krant. We vloeken binnensmonds wanneer politici voorgeprogrammeerde onzin kakelen in tv-programma’s die iets zouden moeten duiden, al weet niemand wat precies.

We zijn moe van al dat produceren en presteren. Te moe om tegen te pruttelen dat er iets niet klopt, dat we niet akkoord zijn, dat we op ons zevenenzestigste echt geen 30 peuters meer kunnen vermaken, of patienten optillen om ze te wassen, of met zakken cement sleuren. Te lamgeslagen om te vragen waarom alles duurder wordt en ons loon bevroren wordt, alsof wij gestraft worden omdat we zo productief zijn en zo gedwee meedraaien in het rad, terwijl er gul met bonussen wordt gestrooid in de hogere regionen van de samenleving, getallen met zoveel nullen dat wij ons daar niets bij kunnen voorstellen. Verdoofd zijn we, als de schaapjes van Gaia.

Dat we onze plan moeten trekken. Dat we nu wel lang genoeg gepamperd zijn. Dat het tijd wordt dat er orde op zaken wordt gesteld.

Wij durven niet zeggen dat we niet goed weten welke zaken er op orde worden gesteld. Of dat wel de juiste zaken zijn. En dat we onze plan al lang trekken, maar met wisselend succes. En dat we ons afvragen wie er wordt gepamperd. Wij met onze rekeningen in het rood, onze staycation en ons lekkend dak? Wij die al een half jaar naar werk zoeken en overal beleefd afgewimpeld worden? Wij met onze zieke en hulpbehoevende ouder waarvoor er geen betaalbare zorg te vinden is?

Maar straks is het Halloween en Sinterklaas en Kerstmis en de solden en dan doen we gewoon alsof het feest is. Zolang de stroom maar niet uitvalt. Zolang er maar niemand een bom achterlaat in de metro naar ons werk. Zolang we maar werk hebben. Zolang gaat alles goed.







3 opmerkingen:

  1. Jammer genoeg raak.

    Misschien moeten we te veel balletjes in het lucht houden en te hard nadenken over wanneer we weer boodschappen kunnen betalen, om de Wetstraat te bestormen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En zolang we maar werk hebben? Dat is niet voldoende.
    Lees maar:
    http://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2014/10/07/a-game-to-play/

    BeantwoordenVerwijderen