Eat, work, sleep, repeat ...

 “Mama, wat zou jij kopen als je heel erg rijk was?” Ik zucht en zwijg alsof ik nadenk. Maar ik hoef niet na te denken. Tijd. Ik zou tijd kopen, schat. Tijd om met jou te tekenen. Om tomaten, wilde bloemen en sla te planten. Om een boek te lezen. Om er een te schrijven. Om langer te slapen dan krap voldoende om een drukke dag door te komen zonder halverwege als een mislukte souffle in elkaar te zakken. Om een brood te bakken dat niet vol troep zit. Om mij af te vragen wat ik eens zal doen. Om geduldig te luisteren naar de verhalen die jij me ‘s ochtends probeert te vertellen, wanneer ik als een windhond door de ochtendroutine ren, of in dat krappe anderhalf uur tussen mijn thuiskomst en jouw bedtijd, wanneer er gegeten, afgeruimd, gewassen en gepoetst moet worden en ik eigenlijk alleen maar even wil neerzitten.

Maar dat zeg ik niet. Je wilt zo’n onbevangen kind niet het idee geven dat opgroeien niet per se ergens toe dient, niet noodzakelijk een prettig vooruitzicht in zich draagt.

Ik mompel iets vaags over “een degelijke fiets die niet doortrapt”, “een nieuw dak” en “een vloer in de woonkamer”. Intussen bedenk ik in stilte dat ik die fiets, die vloer en dat dak meteen zou inleveren voor een royale portie tijd. Tijd die als een frisgroene lenteweide, met een verlegen madeliefje her en der, voor me ligt, vrij te betreden, om op te spelen, liggen, dromen en slapen.

Ik luister naar bevlogen mensen die vermeend utopische ideeën rond arbeidsduurverkorting uitdenken en aanprijzen. Terwijl ik wegdroom concludeer ik nuchter dat het weinig waarschijnlijk is dat ik die plannen ooit zie uitvoeren.

Ik lees een boek over gratis geld voor iedereen en onzinnig werk dat hoogdringend moet verdwijnen. Vervolgens schaam ik me omdat ik wel een zinnige job heb en daar niet blij genoeg mee ben.

Sympathieke ideeën, die op instemmend geknik, maar toch vooral meewarig hoofdschudden worden onthaald en al snel bedolven raken onder activeringsgedram en economische paniek. Er moet namelijk wel gerendeerd worden. Dat dat vanzelf spreekt en slechts door aandoenlijk naïeve idioten in vraag wordt gesteld. Dat we nu eenmaal, want het is niet anders, de economie draaiende moeten houden.

Ik weet niet eens hoe ik mezelf en de mijnen draaiende moet houden.

De vuile was stapelt zich op tot de kwalijke geur in het berghok tot actie maant. De koelkast herbergt levende organismen die niet langer geschikt zijn voor menselijke consumptie. De voetzolen van mijn kinderen vragen geen was-, maar een scrubbeurt. De badkamer, en bij nader inzien het hele huis moet geschilderd. De hond wil een heuse trektocht in plaats van een ommetje. De stapels kinder- en andere boeken in elke kamer van het huis blijven ongelezen. Mijn vrienden zijn al lang gestopt met me uit te nodigen voor concert x of event y.

Als ik neerlig wil ik alleen maar slapen.

Maar ik slaap niet, ik denk. Over wat ik mijn kinderen moet vertellen over “later” zonder hen de zin om volwassen te worden te ontnemen. Over wat ik moet doen wanneer een van mijn ouders hulphehoevend wordt, daar aan de andere kant van het land. Of hoe ik het red als een van mijn kinderen ernstig ziek wordt. De vermaatschappelijking van de zorg is weinig meer of minder dan een kuise term voor “trek je plan.”

Wat als ik ooit eindig in zo’n krap en treurig kamertje in een “woon- en zorgcentrum”, waar fletse drab op het menu prijkt, waar geen huisdieren binnen mogen en het licht uitgaat om 19u. Tijd genoeg, daar niet van, maar wat doe je ermee als je niks meer hebt en anderen voor jou beslissen?

“The cost of a thing is the amount of what I will call life which is required to be exchanged for it, immediately or in the long run.” schreef H.D. Thoreau in Walden. Een quote die ik vrij en actueel vertaal naar: “Dit syteem en dit beleid kosten mensenlevens.”

Wat mij eraan herinnert dat ik eigenlijk Thoreau nog eens wil lezen. Ooit. Als ik tijd heb.