Breaking

-->

De waterval van breaking news dat naar vers bloed ruikt beneemt mij de adem. Ik hap naar verse, onbezoedelde lucht, maar wat ik adem ruikt ranzig en bevat te weinig zuurstof.

Liefst zou ik mezelf opvouwen tot een nietig element en me verbergen in de plooien van mijn huis. Schuilen tot de storm is gaan liggen, wegkruipen waar het stil en donker is, als een veldmuis.

Elk beeld staat op scherp, tot ik er lang genoeg naar tuur en het vervaagt, wegglijdt achter mijn netvlies, opgeslagen op een oververhitte harde schijf.

Alsof we in een verhoogde staat van paraatheid door het leven moeten, hyperalert, op onze hoede. Ontreddering doet stilstaan. Angst doet lopen. Moeten we nu stilstaan of lopen?

Ik loop niet, maar wankel, het enige haalbare compromis.

We kijken naar vrolijk kwekkende dieren en dansende kinderen op tv, mijn zonen en ik. We doen alsof alles hetzelfde is als kort geleden en ook zo blijven zal. Ze merken niet dat ik langer dan gewoon naar hen kijk en hen besnuffel, alsof ik wil weten hoe onschuld ruikt.

“Mama, je doet me pijn”, klaagt de jongste wanneer ik hem in een houdgreep neem die twijfelt tussen knuffelen en vastklampen.

Dat ik bang moet zijn, zo vertelt mij het nieuws en de stemming. Ik ben niet bang. Ik ben verlamd in mijn gedachten. Ik spat uit elkaar van opgehoopte en ongebruikte liefde voor wat zou kunnen zijn. Ik zie zoveel zo graag dat ik er geen blijf mee weet. Mijn armen zijn te groot om ze allemaal te omarmen, de mensen en de dingen die geen weet hebben van hun schoonheid.

Het kind dat giechelt omdat de hond zijn neus likt. De twijfelende zon die door de ongewassen ramen binnenvalt en huiselijke chaos verlicht. De uren, dagen, zeeën van tijd die mijn bondgenoten, helpers en engelen, besteden aan het scheppen van warmte en hoop. Een warm en stevig lijf om tegen te kruipen en met ongeneerde tranen te besmeuren. De toon van een gesprek als een cadeau dat even graag geschonken als ontvangen wordt.

Wat nu? vraagt alles en iedereen. Nu doen we gewoon verder. En morgen ook. Met graag zien, soms hartstochtelijk en openlijk, soms wat minder opgemerkt en in de luwte. Maar wel erg graag.