Radicaliseren

Rond mijn ontbijttafel zitten 4 onbekende en licht beschroomde jonge mannen. Ik ben hun namen intussen al twee keer vergeten en durf hen niet nog eens vragen hoe ze ook alweer heten.

Ik bel rond, op zoek naar iemand die weet wat te doen, waar en wanneer ze zich ergens kunnen aanmelden om een stap vooruit te zetten, om in ieder geval niet op straat te moeten slapen.

We checken het zalmroze vodje papier dat ze meekregen. Het vertelt enkel dat ze uit Afghanistan komen en dat ze zich op 11 december moeten aanmelden. 11 december, dat is binnen twee weken. Een eeuwigheid wanneer je niets weet, niets hebt en nergens terecht kan.

De Dienst Vreemdelingenzaken weigerde deze week voor het eerst om asielzoekers te registreren. Zelfs vluchtelingen die zich de voorbije weken al aanmeldden en kwamen opdagen met een terugroepbrief in de hand, bleken niet meer zeker van een bed. Vluchtelingen met een ‘zwak profiel’, zoals moeders met kinderen of ouderen, krijgen nu absolute voorrang. De rest heeft pech en moet hopen op een van de schaarse overgebleven plaatsen. Dagen op rij stonden een hondertal mannen in de rij met hun roze papiertje te zwaaien, in de regen en de kou. Meer dan honderd mensen sliepen op straat.

Burgers die het niet meer konden aanzien reden naar de WTC-torens om mensen op te pikken en hen een bed aan te bieden.

Ook ik had er schoon genoeg van, van de onzin. Als de overheid niet doet wat ze hoort te doen, dan doen we het zelf wel. Ik heb steeds minder geduld voor gepalaver wanneer de nood roept.

Zo kwam het dat hier gisteravond 4 jonge mannen in de woonkamer stonden. De zonen vonden het spannend en stelden zich wat aan. De kat kwam iedereen kopjes geven. Ik zette grote potten dampende harira op tafel. Er werd zwijgend gegeten tot de pot leeg was.

Wat later op de avond zaten we samen voetbal te kijken, een van de jongemannen en ik. Ik kijk zelden of nooit voetbal, maar hij bleek een liefhebber en een kenner. We zagen Anderlecht scoren in een leeg stadion. Ik probeerde uit te leggen waarom de tribunes leeg waren. Mijn uitleg was belabberd, vermoedelijk omdat ik het zelf zo belachelijk vond. Hij keek me onbegrijpend aan. Ik begon opnieuw. Aanslagen in Parijs, de link met Brussel, de angst voor terreur … “Bij ons zijn er elke dag aanslagen. Er gaan elke dag mensen dood.” was zijn laconieke reactie. Ik zweeg.

De jongeman toonde me foto’s van familie en vrienden op z’n smartphone. In zijn gebrekkige Engels legde hij uit dat hij het moeilijk kreeg wanneer hij naar die foto’s keek. Ik knikte en mompelde dat ik dat begreep, maar ik wist niet zeker of dat wel waar kon zijn.

Intussen heeft onze regering beslist dat de toestand in Afghanistan weliswaar ernstig is, maar niet van die aard dat we Afghanen moeten beschermen en opvangen. We hebben het over diezelfde regering die onze hoofdstad een hele week platlegde omdat er eventueel, misschien, jeweetmaarnooit, ergens een aanslag zou kunnen gepleegd worden. Winkels en horecazaken bleven dicht of in ieder geval leeg. Scholen werden plompweg gesloten. Het noodnummer waar mensen naar konden bellen werd overspoeld met vragen alla “Kan ik veilig om een brood hier bij ons in Scheldewindeke?”.

Krijg dat soort panische angst maar uitgelegd aan mensen die gewend zijn aan dagelijkse terreur en die een maand over land en zee reisden om ergens veiligheid te vinden. Om uiteindelijk te stranden in een land waar nooit wat gebeurt, maar waar iedereen bang is. Waar men van mening is dat het veilig genoeg is waar zij wegvluchtten.

‘s Avonds laat kreeg ik een bericht van een vriend. Of ik niet bang was, zo alleen met 4 wildvreemde mannen in huis. En of ik wel wist wat ik deed. Ik moest bekennen dat het geen moment bij me was opgekomen om ergens bang voor te zijn. Het leek me vooral triest, dat het blijkbaar een eerste reflex moest zijn om bang te zijn van andere mensen. Bang, dat was ik wanneer ik met mijn kinderen langs de Antwerpsesteenweg fietste of de Dampoort overstak met de fiets.

We sliepen allen als roosjes, de zonen en ik en de 4 jonge mannen. Twee van hen bleken luid te snurken. Daar moesten we bij het ontbijt allemaal geweldig om lachen. 
Toen ik naar boven ging stelde ik verbaasd vast dat ze alle vier hun bed hadden opgemaakt en de dekens netjes opgevouwen aan het voeteneind gelegd.

Straks gaan ze terug naar Brussel. Ze willen in de buurt zijn als de situatie verandert. Ik krabbel onze telefoonnummers op een briefje, voor het geval dat ze opnieuw zonder onderdak stranden.

Terwijl zij aan tafel blijven hangen, vergaar ik nieuws. Over de klimaatmars die verboden wordt (gevaarlijk!), over ministers die zonder een zweem van visie naar een klimaattop trekken, over toenemende energiearmoede, over bedrijven die alle werknemers ouder dan 58 laten afvloeien, over bibbertaks voor buschauffeurs, over verdachte pakjes die het verkeer doen stroppen, over radicalisering.

Ik heb verdacht veel goesting om eens flink te radicaliseren.