Brief aan Sint-Valentijn

-->

Beste Sint-Valentijn,

Ik schreef u vorig jaar een brief ter gelegenheid van uw verjaardag, weet u nog? U hebt hem vast met enige ergernis gewist. Ik breng hem graag even terug onder uw aandacht, voor het geval dat u me al te voortvarend uit uw geheugen hebt gebannen: http://biekepurnelle.blogspot.be/2015/02/brief-aan-sint-valentijn.html

Weet u, ik wil niet zeuren. Evenmin wil ik opnieuw uw feest bederven. Maar u laat me weinig keuze.

Ik word deze dagen namelijk getergd en gestalkt door uw apostelen, nijvere strevers die uw verjaardag aangrijpen om mij aan te zetten tot 1. irrationeel en onfunctioneel koopgedrag, het soort koopgedrag dat de planeet om zeep helpt 2. de aanschaf van een lief 3. treurnis en weemoed omwille van het ontbreken van een lief. Ik vertik ze alledrie.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat u nog steeds aan enige misconceptie lijdt wat het begrip ‘liefde’ betreft. Voor iemand die zich genoegzaam voordoet als deskundig en ervaren in het thema houdt u er een – vergeef mij – waarlijk achterhaalde, weinig wervende en vooral onconstructieve kijk op de liefde op na.

Ik ging vorig jaar al dieper in op een paar van uw meest in het oog springende misvattingen. U hebt er duidelijk voor gekozen mijn aanbevelingen in de wind te slaan, gezien de hoeveelheid roze pluche en zoete meuk waar ik in elke winkel over struikel.

Laat ik het dit jaar eens over een andere boeg gooien.

Leest u wel eens een krant? Kijkt u wel eens naar het journaal? Hebt u überhaupt enig benul van de toestand van de wereld waarin wij dat feest van u dienen te vieren?

Ik heb de indruk van niet en zie me dan ook genoodzaakt u op een aantal belangwekkende feiten te wijzen.

U lijkt te denken dat liefde iets is dat zich afspeelt tussen een man en een vrouw, of twee mannen of twee vrouwen, of in ieder geval twee individuen, die vervolgens, in de vlaag van zinsverbijstering die verliefdheid heet, besluiten samen een setje te vormen; een setje dat als een vastgesmeed baken de storm van het leven moet doorstaan. Als dat mislukt (even vaak niet als wel, zo blijkt), dan proberen ze het gewoon opnieuw, maar met een ander, mogelijk geschikter individu. Kent u het spreekwoord van de ezel en de steen? Google het eens, dan weet u wat ik bedoel. Afijn, mijn punt is dat al dat gekoketteer met de romantiek weinig vruchtbare zoden aan de overstromende dijk brengt, de voortplanting even buiten beschouwing gelaten.

Mocht u zich nu eens richten op een ander soort liefde, eentje die de wereld redden kan? Dan deed u eindelijk eens wat nuttigs, behalve het spijzen van de middenstand.

Ik heb intussen begrepen dat u eerder traag van begrip en niet altijd welwillend bent, dus ik verklaar me nader:

De wereld staat in brand. U hebt er wellicht niets van gemerkt, daar op uw roze wolk, maar geloof me: het gaat niet goed. En dan heb ik het niet over het hernemen van Temptation Island, een deerniswekkende brok entertainment, die als voornaamste inzet heeft uw feest der liefde te vergallen.

Ik heb het over de mensen. Niet deze of gene, maar alle mensen. Ze zijn bang, ziet u. Waarvan in vredesnaam, hoor ik u denken. Wel, sommige mensen hebben weliswaar heel wat om bang voor te zijn. Anderen dan weer minder, maar ze zijn evengoed bang. Angst is ‘hot and trending'.

Angst voor bommen, om maar iets te zeggen. U kent ze vast niet, vermits nog niemand op het idee kwam er een hartvormige roze versie van te bedenken. Maar geloof me, ze zijn vilein. En dodelijk, dat ook. Verder in het gamma ‘legitieme redenen voor angst’:

Aanzwellende legioenen gehersenspoelde psychopaten met vlijmscherpe kromzwaarden.

Machinegeweren.

Gevangenissen.

Foltertuigen.
Ik kan zo nog wel even verdergaan, maar u ziet het plaatje.

Het spreekt voor zich dat wie zich redden kan van dat soort dreiging, andere en veiliger oorden opzoekt. Onze oorden bijvoorbeeld, aangezien wij doorgaans gespaard blijven van alle voornoemde onheil. Hoe zou u zelf zijn?

Het gekke is: de mensen in veiligheid zijn bang van de mensen die veiligheid zoeken.

“Duh!?” Denkt u nu terecht. Maar helaas, het is zo.

Uiteraard is het allemaal een stuk complexer, maar ik vermoed dat u intussen moe bent geworden van mijn betoog en zo onderhand tot de pointe wilt komen, zonder eerst nog een essay over geopolitiek, religie, kapitalisme en machtswellust te doorploeteren.

“Wat heeft dat allemaal met de liefde te maken?”, hoor ik u al lang geïrriteerd vragen.

Alles, zeg ik u.

Ik weet niet of u het weet, maar het is angst die liefde doodmept. Niet haat, zoals ons tot in den treure is verteld. Wie bang is, die heeft geen plaats voor liefde.

Alleen liefde kan weerzin en afkeer overwinnen. Liefde is niet blind, zoals de kortzichtige volksmond wel eens beweert, maar helpt ons net scherper zien. Zien dat de ander een mens is, met een verhaal, hoop en dromen, net als wijzelf.

Omarmen wat anders en onbekend, maar tegelijk verrassend vertrouwd is, met compassie en mededogen, dat is liefde.

“Alle fatsoenlijke samenlevingen moeten zich tegen verdeeldheid en hiërarchische verhoudingen wapenen door passende gevoelens van mededogen en liefde te cultiveren.”

Dat heb ik niet bedacht, maar de pientere filosofe Martha Nussbaum. Misschien moet u bij gelegenheid, als u even de tijd vindt tussen het neuriën van My Funny Valentine en het verorberen van roze bavarois door, eens een boek van haar lezen.

U beseft het niet, maar u heerst over het machtigste wapen dat ooit werd uitgevonden. En wat doet u ermee? Schabouwelijke versies van muzikale klassiekers, roze knuffelkonijnen, spuuglelijke postkaartjes, verlepte rode rozen, stuiververzen en flutcava aan de man/vrouw brengen.

Uitgerekend in tijden waarin iedereen de tering naar de nering moet zetten, zijn steentje moet bijdragen, zijn verantwoordelijkheid moet nemen, presteert u het om uw indrukwekkendste gave te verkwanselen aan waardeloze prullen en smakeloze troep. Schaam u diep.

Wordt het niet eens tijd om volwassen te worden en u nuttig te maken?

Steeds kritisch, maar immer welwillend de uwe.