Het is maar een eendagskoers, niet eens
altijd een interessante, maar toch hou ik van het WK. Het heeft niet de allure
en de epische proporties van een Ronde van Vlaanderen of een Parijs-Roubaix,
maar de gretigheid en de speculaties maken van de regenboogtrui een haast even
dierbare trofee als de kassei. De lijst met winnaars leest dan ook als een walk
of fame van de geschiedenis van het wielrennen. Eendagsvliegen en geluksvogels
zie je er niet of nauwelijks tussen staan. De allergrootsten bemachtigden het gegeerde truitje 2 of zelfs 3 keer. Tot nader order slaagde geen enkele mannelijke
renner erin hem 4 keer te winnen. Een van de prangende vragen is dan ook of
Peter Sagan, de enige die drie jaar op rij wereldkampioen werd, dat
mannenrecord verbreekt. Het parcours en de kenners voorspellen stellig van
niet. Maar met Sagan weet je nooit.
Dat het WK de laatste grote koers van het
jaar is, waarna het zwarte gat gaapt (tenminse voor wie niet zo tuk is op het
veldrijden) maakt de voorpret en de prognoses extra verslavend. Dat uitgebreide
voorspel doet ook met nostalgie terugdenken aan al wie ooit de vurig
begeerde regenboogtrui bemachtigde en aan de ongelukkigen die er net naast
grepen. In geen andere sport spreken de verliezers spreken evenveel tot de
verbeelding als de winnaars.
De eerste en meest onfortuinlijke pechvogel
in de tweede categorie is allicht Claude Criquelion, die in 1988 in Ronse door
de Canadees Steve Bauer met zicht op de finish de dranghekken in gepord werd. Cricri sloeg tegen de vlakte en Italiaan
Fondriest ging gewiekst met de titel aan de haal. Tussen Bauer en ons
land kwam het nooit meer goed. Het verbijsterde en verongelijkte gezicht van
Criquelion, geparkeerd op een boogscheut van het podium, staat voor eeuwig op
het collectieve netvlies gedrukt.
Ronse was vijfentwintig jaar eerder al
onherroepelijk besmeurd geraakt, met wat heette de “grootste Belgische wielerrel
ooit”. Niemand weet precies hoe de vork in de steel zat, behalve dan
dat snotneus Benoni Beheyt zijn eigen kopman en gedoodverfd winnaar Rik Van
Looy op verbluffend slinkse en brutale wijze de loef afstak. Dat de twee
protagonisten er nooit nog over hebben willen praten is veelzeggend. Feit is dat Van Looy in de
slotspurt plots een pijlsnelle Beheyt op zich zag afstormen en alle truken van
de foor uit de kast haalde om hem de pas af te snijden. Beheyt belande ei zo na
in het publiek, maar won met een bandlengte. Van Looy was uitzinnig van woede,
Beheyt werd uitgefloten en uitgespuwd door het publiek. Hij had z’n
regenboogtrui, maar de toorn van het Belgische wielerpubliek zou hem nog lang
achtervolgen.
Niemand was er zo vaak dichtbij als Raymond
Poulidor: derde in 1961 na Van Looy en Nino Defilippis, derde in 1964 na Jan
Janssen en Vittorio Adorni, derde in 1966 na Rudi Altig en Jacques Anguetil,
tweede in 1974 na Merckx. Zijn status van immer sympathieke underdog leverde
hem nooit de wereldtitel op, maar wel de collectieve affectie van het Franse
publiek, dat hem bedacht met de troetelnaam ‘Poupou'. Aan godenkind Jacques Anquetil
verloor Poupou niet alleen de wereldtitel, maar ook de Tour. De hechte
vriendschap tussen de twee renners, ‘le diabolique’ en ‘l’innocent’, bewijst
dat rivaliteit niet altijd tot levenslange vetes hoeft te leiden.
Fenomeen en pionier Yvonne Reynders trok maar liefst zeven keer de regenboogtrui aan, waarvan vier keer na winst op de weg (in 1959,
1961, 1963 en 1966). Helaas voor haar deed ze dat in tijden waarin koersende
vrouwen als een merkwaardig randfenomeen werden beschouwd, een onfatsoenlijke
hobby waar sportjournalisten hun neus voor optrokken. Koersen deden ze voor een
tafelkleed of een bos bloemen; materiaalpech betekende opgeven, want omkadering
was onbestaande.
Yvonne stond in totaal dus zeven keer op het
podium: 4 keer met het goud, 2 keer met het zilver en in 1976, op haar 39ste en
in het jaar van haar comeback na een lange stop van 7 jaar, met de bronzen
plak. Van dat podium is niet eens een foto terug te vinden. Toch was die
bronzen medaille eigenlijk een overwinning, en vooral het ultieme bewijs dat
Reynders een uitzonderlijk talent en een zeldzame vechter was, van het allooi
waar we vandaag al eens een halve krantenpagina aan zouden besteden. In
gedachten zie ik Yvonne daar staan, op het laagste schavot, een triomfantelijke
grijns vol revanche op haar lippen. Verliezers zijn soms de mooiste winnaars.
-->
Geen opmerkingen:
Een reactie posten