De Ronde van Vlaanderen ontvouwt zich jaarlijks als een langgerekt ritueel in verschillende onontbeerlijke stadia. Een hele week lang maakt Vlaanderen zich anticiperend druk over de belangrijkste feestdag van het jaar, een dag waarop naar goede gewoonte schijnbaar oeverloos wordt voorbeschouwd.
De religieuze, ordenende, louterende en verheffende rol van rituelen in de samenleving wordt schromelijk onderschat.
Om het Ronderitueel kracht en overtuiging bij te zetten luisteren wij naar ervaren waarzeggers op televisie, die dagenlang dezelfde vraag herkauwen. Om die hamvraag te beantwoorden baseren zij zich op voortekenen en signalen die enkel zij kunnen lezen omdat zij, uitverkorenen, in contact staan met bovennatuurlijke krachten en heidense wielergoden.
In het vroegchristelijke Europa werd waarzeggerij als een zonde beschouwd. Beoefenaars werden vervolgd en gestraft voor hekserij en zwarte magie.
Hedendaagse koerswaarzeggers heten genoeglijk Eddy, Bram, Tom of Dirk en verpakken hun voorspellingen in schijnbaar onweerlegbare analyses van recente momenten. Het moment waarop Wout moest lossen. Het moment waarop Mathieu niet mee kon. Het moment waarop Greg niet meereed. De sprint van Marianne. Momenten die aan elkaar worden geregen als kralen aan een gebedskrans.
De Ronde is een rozenkransgebed dat we uit het hoofd kennen en prevelend opzeggen: Lippenhovestraat, Paddestraat, Katteberg, Oude Kwaremont, Kortekeer, Eikenberg, Wolvenberg, Holleweg, Molenberg, Berendries, Valkenberg, Kanarieberg, Oude Kwaremont; Paterberg, Koppenberg, Mariaborrestraat, Steenbeekdries, Taaienberg, Kruisberg, Hotond, Oude Kwaremont, Paterberg, Minderbroedersstraat. Amen.
Ook zonder luid brullende mensenmassa die zich opent als de Rode Zee voor Mozes; ook wanneer het peloton zich eenzaam en onaangemoedigd langs onooglijke steenwegen, brutale kasseistroken en verknoeide verkavelingen slingert, houden wij vast aan het ritueel, aan het gebed.
De 254 slopende kilometers tussen Antwerpen en Oudenaarde lagen bezaaid met onfortuinlijke voorvallen. Het robbertje vechten tussen Otto Vergaerde en Jevgeni Fjodorov. De monstervalpartij van een half peloton. De ongelukkig weggemikte bidon van Michael Schär. De vurig gehate wedstrijdjury, een constructie die vooral in het leven werd geroepen om wielerfans te verenigen in gedeelde verontwaardiging. De allerlaatste wedstrijd van Maarten Wynants die roemloos afscheid nam. De hopeloos slecht getimede materiaalpech van Lotte Kopecky. Wat viel er veel te vervloeken.
Verrassend fortuinlijk was dan weer het feit dat Sep Vanmarcke, eeuwig vallende antiheld der Vlaamse kasseien, recht op z’n fiets bleef zitten, een voorteken van formaat.
Na alle stellige en twijfelende voorspellingen viel enkel te voorspellen dat niets zou lopen zoals voorspeld. En zo geschiedde. Kansloze Kasper Asgreen had lak aan heilige drievuldigheden, lokale preferenties en wenselijke uitkomsten. Niet Wout, voor wie Vlaanderen collectief uit de sofa wilde springen, maar een Deense hardrijder waarvan niemand wist dat hij kon sprinten, liet de vermeend onoverwinnelijke van der Poel achter voor de meet, een gebeuren waar niemand behalve hijzelf rekening mee had gehouden. Niemand, behalve de waarzeggers, die achteraf beweerden niet verrast te zijn door deze grillige speling van het lot. Meer nog dan de kunst van het voorspellen beheersen zij de kunst van het hineininterprieteren, een discipline die bovengemiddeld veel mentale soepelheid en zelfvertrouwen vereist.
En toen, na eindeloos herhaalde verklaringen over de stralende toekomst van de gouden jeugd en de onvermijdelijke teloorgang van de dertig-plussers, liet de achtendertigjarige Annemiek Van Vleuten alle andere favorieten achter zich op de gemene Paterberg, om tien jaar na haar eerste Rondezege opnieuw te heersen in Vlaanderen. Ooit zal ook Annemiek overwinnelijk blijken, maar voorlopig nog even niet.
Winnen of verliezen, vriezen of dooien, heersen of ten onder gaan zijn au fond bijzaak in de koers. Niet zozeer wat je doet, maar hoe je het doet bepaalt je status en je aura, hoe je de geschiedenis ingaat. Winnen kunnen er velen. Verliezen kan iedereen. Groots verliezen en gul winnen zijn kunsten die slechts weinigen beheersen.
Alle praat na de vaak en achterafanalyses vervielen bij het droge en eerlijke commentaar van de twee grote verliezers. Ze waren niet goed genoeg. Meer viel er niet over te zeggen.
De stralende Van Vleuten, die strikt genomen geen ploeg nodig heeft, bedankte haar nieuwe team, ook al was dat in geen velden of wegen te bespeuren geweest terwijl zij voorin zat te ploeteren.
Het grootste wonder van allemaal was evenwel de Ronde zelf: heilig ritueel; onverstoorbaar en onverzettellijk als het weer; onoverwinnelijk als natuurkracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten