Ik heb het afgelopen jaar geleerd niets te verwachten. Verwachting is als voorjaarsweer of de staat van het Vlaamse wegdek: er valt geen peil op te trekken.
Er waren tijden dat de koers verliep volgens een vertrouwd patroon. Verwachtingen waren zelden gewaagd. Vandaag kan een wielerfan maar beter op z’n hoede zijn. Het oeroude kursdutje, een prachtige traditie, is met uitsterven bedreigd. Wie toch in slaap sukkelt of even de was ophangt, stelt even later onthutst vast dat er honderd en een dingen zijn gebeurd die niet te verwachten vielen.
Chaostheorie onderzoekt de omstandigheden die deterministische chaos teweegbrengen: het soort schijnbare wanorde dat toch exact bepaald is en geordend tot stand komt. Koers is naast theater ook een tikje wetenschap.
Terwijl ik breed grijnzend toekeek hoe Thomas De Gendt een van zijn zeldzame, en daarom des te fraaiere solozeges afrondde in Catalonië, scheurde de wind een wild stampend peloton aan rafels in een landschap dat nooit mooier bezongen werd dan door Brel.
“Avec le fil des jours pour unique voyage
Et des chemins de pluie pour unique bonsoir
Avec le vent d'ouest, écoutez-le vouloir”
In mijn hoofd huist een bescheiden archief aan onvergetelijke Gent-Wevelgem momenten. Cipollini die een bidon mikt naar de wedstrijdjury; Geraint Thomas in de gracht; een ontroostbaar snikkende Elia Viviani op de stoeprand. En gloednieuw: een kotsende Sam Bennett. Sammy overleefde tot ieders verrassing de Kemmelberg, maar loosde al ploeterend zijn maaginhoud, als een student die voor het ochtendgloren kotwaarts fietst na het gulzig nuttigen van een halve bak streekbier en een pak frieten met stoverijsaus. Even later zwalpte Sammy zieltogend als een uitgewrongen dweil achter de kopgroep aan. Ik wenste dat iemand hem stante pede van z’n fiets zou halen en op een achterbank parkeren met een dekentje en een cola.
In een landschap dat ooit een slagveld was, werd ongenadig gevochten. Wat overleefde was een select groepje met evenveel kansen als coureurs, evenveel hoogspanning als snelheid. Soms ligt de uitkomst van de chaos vast, als tractorsporen in het opgedroogde slijk. Soms, na de wanorde, herstelt de orde zichzelf en wint Wout met twee vingers in de neus en adem op overschot. Het allermooiste was de zegevierende arm in de lucht van Nathan Van Hooydonck, domestique van de dag, goed voorzien van poten, oren en bespraakte mond, die wellustig, maar beleefd revanche nam na wekenlang gezeur over zijn “matige” ploegwerk. Winnen is de zoetste wraak.
En toen moest het dessert nog komen, een kaasplankje met een handvol gerijpte vaste waarden en een paar verrassingen. Elisa Longo-Borghini, een coureur met een naam als een opera en een leeuwinnenhart, kliefde door de wind als een schip op drift. In haar kielzog werd naar adem gehapt. Maar het schip strandde met de kust in zicht en Marianne Vos op haar hielen. Marianne, die tijdperken overbrugt zoals alleen tradities en geschiedenis doen. Ooit komt er een dag waarop Marianne niet meer koerst. Sommige verwachtingen schuift een mens liever voor zich uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten