Tussen Denain en Roubaix heeft de tijd zichzelf voor altijd vastgezet, als een roestige mestkar op een braakliggend veld. Een keer per jaar worden kauwen, kraaien en gelaten dorpsbewoners er opgeschrikt door het gewelddadige gedaver van honderden getergde fietswielen, door duizenden halfdronken euforische koersfans die nietsontziend de velden plattrappen.
Ik hou van Vlaanderens mooiste, die strikt genomen en als we heel eerlijk zijn vooral mooi is omdat ze zo ellendig lastig is, omdat ze in koersgek Vlaanderen wordt gereden en omdat iedereen besloten heeft er veel spel van te maken. Ik hou van de dromerige esthetiek van de crèmekleurige Strade Bianchi. Maar bovenal hou ik van Parijs-Roubaix, een strafkamp op twee wielen door een van Europa’s meest verlaten gebieden, een oord van eindeloze vergezichten vol bietenvelden en ontredderende leegte, van gebochelde wegels die zelfs tractoren teisteren.
Maar het allermooiste aan Parijs-Roubaix is het luide statement tegen meritocratie dat weerklinkt in het hoopvolle gedokker van fietswielen over duizenden hoekige kinderkopjes.
Talent, inzet en goeie benen volstaan immers niet om de vergane velodroom van Roubaix te bereiken, laat staan om er als eerste op te draaien. Wat je nodig hebt om te slagen is geluk; niet het geluk van geluksgoeroes, theespreuken en yogawijsheiden, maar het relatief simpele ontbreken van ongeluk.
Wielergeluk is op zich eenvoudig van aard: niet slippen, niet vallen, niet lek rijden. Wie Parijs-Roubaix wil winnen moet gespaard blijven van de malheuren en beproevingen die het welrennen en vooral deze Franse Odyssee typeren. Geen koers lijkt dan ook meer op het leven zelf dan Parijs-Roubaix, een beduimelde omnibus vol noodlottige en glorieuze verhalen.
Verhalen van wegschuiven over vettige stenen, recht de goot of de gracht in; van verdwaasd rechtkrabbelen en op de veel te kleine fiets van een ander verder vlammen; van blijven liggen met bloed in je mond of een scheef gewrongen arm; van noodzakelijke lucht die gemeen sissend je achterband verlaat; van de beste of de sterkste of de slimste zijn maar niet eens in de buurt van het podium geraken; van eerder middelmatig zijn, maar wel zo dapper en fortuinlijk dat je wint; van uitzinnige vreugde en bodemloos verdriet; van niet finishen omdat je met zestig hechtingen in een ziekenhuisbed belandt; en heel soms van nooit meer finishen omdat je hart stopt met kloppen op de tweede kasseistrook, ergens ter hoogte van het onooglijke Viesly, postcode 59271, 1500 inwoners, economische activiteit onbekend.
Deze editie van Parijs-Roubaix deed alles om haar imago van wispelturige schikgodin en rampenfilm te bevestigen en te bewaren.
Icoon Marianne Vos die lek reed na de eerste kasseistrook van de dag en 100 km lang achter de feiten aan fietste, maar toch nog tiende werd.
Lotte Kopecky, torenhoog favoriet en in de vorm van haar leven, maar brutaal onderuit gehaald door een schuiver van de vrouw voor zich.
Christophe Laporte, popelend en gezwind, maar lek in de kopgroep en lek in de achtervolgende groep.
John Degenkolb, door iedereen vergeten, op z’n paasbest verrezen, en pardoes uit het gootje geknald door twee op hol geslagen baasjes.
Wout van Aert, de gekneusde ribbben bij elkaar getaped door een meter of twee kinesiotape, op missie en perfect op koers, tot een leegloper op het meest belachelijke moment een einde maakte aan de droom.
In gedachten hoorde ik simultaan gevloek weergalmen in tienduizenden Vlaamse huiskamers.
Tegenover zoveel tegenspoed stond het sprookje van Alison Jackson, de Canadese vroege vluchter die er de sfeer en het geloof in hield met meer goede luim dan gepast leek voor de helse tocht, en tot haar eigen en ons aller verbazing een kassei en eeuwige roem won. Niemand had z’n geld of z’n hoop ingezet op Alison en haar co-vluchters. Maar de dingen liepen anders, zoals je soms per abuis ergens verzeilt waar je niet moest zijn, en daar het geluk of de liefde van je leven treft.
Het tiktokdansje van Jackson vertelde alles wat een mens moet weten over deze koers en bij uitbreiding over het leven. Prijs je gelukkig en dank het universum wanneer je gespaard blijft van pech. Vier het leven en vergeet de ellende wanneer ze even uit zicht blijft. En stop nooit met geloven in jezelf. Want je weet maar nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten