Weigeren te vallen

Vanochtend gleed ik onelegant uit over een voorbarig vers gevallen blad. Mijn hond scheen mij wat meewarig uit te lachen, maar echt zeker weet je dat nooit met honden. Naar goede gewoonte stemde het blad in kwestie, en bij uitbreiding alle andere valbereide bladeren, mij instant melancholisch en overviel het fait-divers mij met geanticipeerde heimwee.

Naar iets terugverlangen wat er officieel nog is, maar officieus al is vertrokken. Daar bestaat, voor zover ik weet, geen passend woord voor in de Nederlandse taal.

Heimwee naar een zomer die geestdriftig en vol belofte van start ging, maar al snel de moed liet zakken, net als ikzelf.

De feestelijke stemming liet zich weerloos fnuiken door een lawine aan kommer en kwel. Het bloed van de ene was nog niet droog of elders vloeide vers bloed naar de goot. Het vergde doorgedreven inspanningen om te volharden in de zomerse jolijt-stemming, temidden van zoveel rampspoed.

Alsof die onheilstijdingen niet volstonden om ons uit ons dagelijkse lood te slaan, werd binnenslands een politiek steekspel uitgevochten waar weinig fraais aan te vinden was.

‘s Avonds, bij de ondergaande zomerzon, knuffelde ik mijn trouwe huisdier plat om het gebrek aan grotemensenliefde te compenseren. Mijn slapende kinderen zagen er mooier en weerlozer uit dan ooit, argeloos weggegleden in hun kinderdromen.

Zelden kostte het mij meer moeite om de neiging tot vluchten te onderdrukken.

De zomer werd een zure appel om met verwrongen smoel doorheen te bijten, tot aan het bittere klokhuis. Een oefening in vluchten zonder bewegen. In het sussen van een vol hoofd en een krampend hart. In geconcentreerde liefde voor wat acuut van onschatbare waarde leek.

Als ik een blad was bleef ik hangen, volhardend in al mijn opdrogende geelte, vastbesloten om nooit te lossen.