Verboden te klimmen

Zondagnamiddag. Ondanks de herfstkilte schijnt de zon genereus.

De zonen hangen. Eentje op de sofa, languit achterover, z’n gezicht verstopt achter een tablet, waaruit hemeltergende geluiden galmen. De andere ijsbeert door de woonkamer, beurtelings de mantras “ik verveel me” en “er is niks om te doen” reciterend.

Ik sta in de keuken te rommelen in een zeldzame vlaag van opruimwoede en beslis dat ik er genoeg van heb. Ze werken op mijn zenuwen, met hun lamlendige gehang en gezeur. Naar buiten ermee. Ik hoor mezelf dingen zeggen, waarvan ik had besloten ze nooit te zullen zeggen, een besluit van voor ik kinderen had weliswaar. Dat het over en uit is met de schermpjes en dat het veel te mooi weer is om binnen te zitten. Dat ze me irriteren met hun gezeur en ostentatieve verveling. Dat ze nu, onmiddellijk, stante pede, naar buiten moeten, naar het park, de straat in, en zelf maar moeten bedenken wat ze daar uitvreten. Dat er gras is om op te voetballen en bomen om in te klimmen. Met een lang en verongelijkt gezicht sjokken ze weg, bal onder de arm. De jongste moet ik twee uur later zelf uit het park gaan plukken en is woest als ik meedeel dat het tijd is om te eten.

Maandagochtend. Ik schuim het nieuws af. Twee veertienjarigen zouden in een Antwerps park het lef hebben vertoond om in een boom te klimmen. Dat schijnt niet te mogen, in Antwerpse bomen klimmen. Ik lees het nog eens, voor de zekerheid. Je weet nooit zeker of er staat wat je leest vooraleer je voldoende koffie hebt geconsumeerd.

Het blijkt te kloppen: in bomen klimmen is ten strengste verboden. Niet enkel in Antwerpen, maar ook in een reeks andere Vlaamse steden.

Ik mompel iets over verkrampt en verzuurd en van de pot gerukt, maar antwoord knarsetandend “niets, niets” wanneer de zonen vragen waar ik het over heb. Straks krijg ik ze helemaal niet meer naar buiten en blokken ze mijn verwoede pogingen af door met de letter van de wet te zwaaien.

Diezelfde ochtend word ik gebeld door een journaliste, met de vraag of het klopt dat ik mijn drukke, wat aparte kind, niet had willen laten testen. Ik vertel dat dat klopt. En dat ik niet weet op welke manier eender welk label of etiket mijn duracellkind minder luid, druk en apart zou maken.

Wat ik wel weet, maar moedeloos inslik, is op welke manier je kinderen problematische labels aansmeert. Door ze op te sluiten en stil te laten zitten bijvoorbeeld, eerst op school, daarna aan de keukentafel, voor onvermijdelijk huiswerk of broodnodige bijles. Door je steden zo te laten dichtslibben met auto’s dat kinderen nergens nog veilig kunnen fietsen, steppen of skaten. Door tieners die niet binnenzitten, maar buitenkomen, “hangjongeren” te noemen en met doorgedreven argwaan te bejegenen. Of door ze te beboeten wanneer ze in een boom klimmen.

Ik denk dat ik straks eens een boom zoek om in te klimmen. En daar gewoon blijf zitten tot iemand me kwijt is.