Een aantal renners, waaronder Bob Jungels,
Tim Declercq, Paul Martens en Marcel Sieberg, uitten scherpe kritiek na de derde etappe van de Binckbank Tour. Ze lieten verstaan dat ze het parcours
ronduit onveilig vonden.
De veiligheid van renners is een heet
hangijzer. Of pretendeert het te zijn. De tragische dood van Bjorg Lambrecht
maakte bij sommige renners heel wat latente emoties wakker. Woede over het gebrek
aan respect voor hun veiligheid. Angst, die altijd meerijdt, en renners
bezwaart en soms blokkeert.
Wielrenners staan nochtans niet bekend om
hun geknies, geklaag en gejammer. In geen enkele sport tonen atleten zich zo
wendbaar, veerkrachtig en onversaagd. De koers gaat altijd verder. Wie valt en
nog kan trappen, trapt verder. Sleutelbeenbreuken, schaafwonden van een vierkante meter, en erger ... ze houden een renner niet van de fiets.
Wanneer renners het beu zijn en een signaal
geven van hun ontevredenheid, zijn mensen verveeld en geschokt.
Het is niet voor het eerst, en wellicht
niet voor het laatst, dat renners kritiek uiten op de wegen en het parcours waar ze
langs en overheen moeten racen. Kritiek die gaat over hun leven en dood, maar die zoals zo vaak weerlegd en gepareerd
wordt, en vervolgens verticaal geklasseerd. Want de organisator ziet geen
kwaad, de sponsor wil gewoon veel volk en de ploegmanager is vooral
geïnteresseerd in winst en visibiliteit. Dat is kort door de bocht, maar helaas
soms pijnlijk waar.
Wie hier langer dan 5 seconden over
nadenkt, en beweert echt iets te geven om de koers, zou heel erg boos moeten
worden.
Mensen die de wielersport liefdevol willen
veranderen en innoveren weten hoe hoog de muren zijn, hoe hardnekkig de
bezwaren tegen elke nieuwlichterij.
Toch is het hoog tijd voor een aantal
vragen: Hoeveel dode en zwaar gewonde renners is ons plezier en vertier waard?
Hoe spectaculair en gevaarlijk moet de koers zijn om ons te animeren en tegen
welke prijs? Neemt er eigenlijk iemand renners, hun leven, hun gezondheid, hun
welzijn ernstig? Of doen zij er niet toe?
Wielrenners zijn geen robots, maar mensen
van vlees en bloed. Mensen met ouders, geliefden, kinderen, een leven dat het
waard is geleefd te worden. Wie beweert een koersliefhebber te zijn, moet in de
eerste plaats van coureurs houden, en hun veiligheid en welzijn verdedigen en
bepleiten.
Mensen die beweren van wielrennen te
houden, maar overduidelijk niets geven om wielrenners, die mogen wat mij
betreft de sport verlaten langs de dienstuitgang.
Zelf heb ik genoeg bloed, tranen, wonden en
onverdraaglijk verdriet gezien in de sport waar ik van houd. Het is genoeg. Het
is te veel. Het moet stoppen.
-->
Ik denk dat de renners in deze zeker een grote rol kunnen spelen. Daar waar ze vinden dat het onveilig is na verkenning van een rit zouden de oudere en de top vh peleton de aankomende renners temperen en maar tegen 10 km per uur door gevaren zones rijden. Dan zullen na verloop van tijd de organisatoren wel verbeterde omlopen en zeer veilige wegen kiezen. En de ploegmanagers die ik ken zijn geen geldwolven maar zeer begaan met hun jongens. De organisatoren en UCI moeten dringend ingrijpen in deze. En ja ik ben een wielerliefhebber die met pijn in het hart naar de laatste wielerwedstrijden gekeken heb. #ForBjorg en al de anderen die door valpartijen of ongevallen om het leven gekomen zijn of getekend voor het leven verder moeten is het te laat maar voor de rest Beterschap AUB. Groeten van een wielerliefhebber.
BeantwoordenVerwijderen