Als De Omloop de zwaluw is die blij kwetterend de lente aankondigt, dan valt het gevoel van de koersliefhebber in tijden van Corona enkel te vergelijken met de ontzetting van iemand die net vernomen heeft dat het nooit meer lente wordt. Als het openingsweek-end een wild vrijgezellenfeest is, dan valt de huidige malaise enkel te omschrijven als een huwelijk dat niet doorgaat, ook al heeft iedereen al een feestjurk of een kostuum gekocht.
Al onze ijverige pronostieken, voorbeschouwingen, nabeschouwingen van de voorbeschouwingen en roekeloze voorspellingen vallen als premature vogeljongen in het slijkerige water, nu een stom virus de hele koersagenda met rode viltstift bedreigt.
Terwijl wij rouwen om de Strade, de Cipressa, de Poggio en de Tirreno, kiezen ploegen wijselijk waar voor hun geld. Niemand wil de pineut zijn die z'n renners wekenlang in een beduimeld Italiaans hotel laat opsluiten, met hooguit een hometrainer uit de jaren tachtig per 20 renners als plan B. De filmpjes van Démare en co uit hun quarantaine in de Verenigde Arabische Emiraten mogen dan onderhoudend zijn, ze kunnen niet wedijveren met een verschroeiende versnelling op de Monte Sante Marie, een moordende klim in Sassotetto of een splijtende demarrage op de Poggio.
Er rest ons weinig meer dan bidden voor wat overblijft aan voorjaarslekkers, aan hopen dat geen virus raakt aan De Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix; aan treuren om wat had kunnen zijn, maar niet worden zal. We scannen de deelnemerslijsten van wedstrijden die - tot nader order - wél gereden worden, zij het met een onthoofd deelnemersveld. Hilaire belt Xandro Meurisse om hem kort en bondig te gebieden zijn koffers te pakken voor een weekje tussen Parijs en Nice. José zucht diep en gelaten. Michel herschikt zijn fichebak. Renaat pakt z'n koffers in, uit, weer in en weer uit. De Fitte stelt met een doodgraversgezicht dat het een drama zou zijn, mochten de Vlaamse koersen integraal afgelast worden. Niemand weet wat er te gebeuren staat. Niemand is blij, of het moest Hilaire zijn in het diepst van zijn gedachten.
In stilte denken wij aan de de Carrefour de l'Arbre op een zeiknatte dag. De gedachte dat er die dag niemand aan de start staat in Compiègne is van een droefenis zonder weerga. De gedachte aan de Oude Kwaremont verdrijven wij als een lastige vlieg uit ons gepijnigde achterhoofd.
Koersverdriet valt moeilijk uit te leggen aan mensen die denken dat de koers "maar sport" en bijgevolg relatief is. Koersverdriet kent veel gezichten, maar het treurigste is dat van de wedstrijd die niet gereden wordt.
Maar zoals de ongeschreven wetten van de koers voorschrijven rechten wij de rug en richten wij de blik moedig voorwaarts, eerst richting Gitsberg en Beversesteenweg, terwijl K.W.C. De Mandelzonen overuren kloppen bij het inschrijven van onvoorziene en illustere deelnemers en extra vaten bestellen voor het slotfeest van de Grote Prijs Jean-Pierre Monseré. Daarna trekt onze hoop richting Frankrijk, waar de organisatoren van Parijs-Nice wat onverwachte deelnemers overhouden aan de virale ellende. Xandro doet een vreugdedansje rond z'n snel volgepropte koffer. Wout trekt alvast iets fleurig geels aan. Wij breken onze hoofden over de perfecte Parijs-Nice ploeg voor onze prono. Renaat smeert z'n stembanden. Alles komt goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten