Gelouterd

Sommige mensen kijken tijdens het aperitief al uit naar het dessert. Elke gang is slechts een verstrooïng, tot de ober de kar met geduldig en zorgvuldig gerijpte kazen binnen rolt, en de stolp er in één elegante haal afhaalt. Al het beleefde geduld in één tel beloond met een explosie van aroma en smaak. Dat dit een Giro zou worden voor dessertmensen had niemand van tevoren bedacht.

Op papier zag de voorlaatste etappe eruit als een gedrocht dat enkel vorm kan krijgen op de tekentafel van een Giroparcoursontwerper, het slag mensen dat wielrenners moedwillig verwart met Marvel-personages. Ik vroeg me af hoe brak de mecaniciens zich zouden voelen na een half uur achterop een motor over een hobbelig geitenpad met een fiets op hun rug. Sensatiezucht is een hardnekkige kwaal.

De kijkers thuis hadden weken gezeurd dat dit de saaiste Giro ooit moest zijn. In gedachten zat iedereen al in Rome, en nog verder weg, in de Tour de France. Dat leek me niet helemaal eerlijk tegenover de renners, die zich twee weken lang hadden laten waterboarden en hun uitgewoonde lijven nog één keer bergop moesten hijsen voor een bakje lauwe pasta en een hardhandige massage.

 

Monte Santo di Lussari, aankomstplek van de laatste brutale calvarietocht van deze Giro, was in de 19e eeuw een van de belangrijkste bedevaartsplaatsen van de Slovenen. Duizenden bedevaarders waren afgereisd naar Italië om het uur der revelatie van dichtbij mee te maken en hun Primoz luid vooruit te schreeuwen. Geloof en vertrouwen zijn soms lastig van elkaar te onderscheiden.

 

Terwijl Primoz Roglic zich rustig naar z’n fiets begaf zag ik visioenen van een scheefgezakte gele tijdrithelm, van een verfomfaaide man op een fiets die zijn noest nagejaagde droom zag wegtikken als een tijdbom.

Sommige ontredderende herinneringen hangen als de takken van een oude treurwilg over de mooie en glorieuze heen waardoor je die laatste dreigt te vergeten.

Sinds 19 september 2020 vertrouw ik geen beslissende tijdritten meer. Ik geloof niet meer in gedane zaken voor de eindmeet, in teerlingen die zijn geworpen voor het spelletje uit is.

Ik vroeg me af of Primoz ook aan die ene septemberdag dacht, een gedachte als een giftige sluipwesp. Misschien dacht Primoz helemaal nergens aan, behalve aan zijn fiets en aan de weg die hij moest afleggen om te winnen. Wie weet er überhaupt wat Primoz denkt?

Hoe klein was de kans op een dramatische omwenteling? 

 

De gezapige fietswissel van Thomas, die z’n helm afzette en een nieuwe vastgespte alsof hij een zondagmiddagritje aanvatte. De gouden helm van Roglic in een zee van Sloveense vlaggen. De zoutvlekken op de dijen van de leider. Het onverstoorbare tikken van de klok.

En dan, langzaam en aarzelend: het besef dat alles zomaar kon keren. 2 seconden, 8 seconden, 16 seconden. Zou het echt?

Toen Primoz z’n ketting af trapte zag ik een tuimelende hooibaal, het zwiepende stuur van Sonny Colbrelli, een film van recente en vervlogen accidenten die zich in mijn hoofd afrolde als verband om een gehavend rennerslijf. Ik geloof niet in vervloeking, behalve wanneer ik naar de koers kijk, waar ongeluk onevenredig is verdeeld.

Terwijl kijkers gilden en commentatoren panikeerden legde Primoz z’n ketting terug met de standvastige rust van een fietsenmaker zonder haast. 

“Het is voorbij”, zei ik tegen niemand in het bijzonder. Want ik ben geen Sloveense bedevaarder en natuurlijk zou deze man opnieuw het slachtoffer worden van zijn noodlot. Patronen herhalen zichzelf omdat wij erin geloven.

 

Primoz Roglic gelooft niet in patronen. Hij gelooft in zichzelf tot iedereen in hem durft geloven.

Wie goed keek zag drie jaar pech gelouterd in de twee handen die hij voor zijn ogen sloeg toen het besef binnenkwam. Wie al die jaren had opgelet wist wist hoeveel moeite, pijn en hardnekkigheid dit roze truitje had gekost, hoeveel twijfel er geniepig in de scheurtjes van zijn geloof was geslopen, venijnig als kiezelgruis in een schaafwond.

 

De koers is nooit mooier dan wanneer banvloeken bezworen, trauma’s geheeld en patronen doorbroken worden. De koers beloont wie kan wachten.