Geen idee waarom de eerste Giro-week zo geestdodend was, op een rist corona-dutsen en zwierige valpartijen na. Was het de schrik voor die affreuze laatste week met meer hoogtemeters dan betamelijk is? Was het de ondraaglijke druilerigheid van het Italiaanse weer?
Bijkomstigheid van een ongeïnspireerde week zijn relletjes, anecdotes en akkefietjes, het soort al bij al triviale onnozelheden die met een fietspomp tot bijzondere proporties worden opgeblazen alsof ze belangrijk zijn. Onderhoudend zijn ze zeker, maar voorts is het vooral amusante afleiding van de geeuwerige monotonie.
Wat had Remco precies gezegd over Primoz? Wie had de lange transfer gemaakt per helicopter en met wiens geld? En zag je die cameo van de ket in de video van Geraint Thomas? Kittige quotes, moustachetrends, beenhaar, beenstukken, weerspannige plukjes haar, smakeloze of gewaagde outfits, customized schoenen en roze stuurlint. Wanneer de taart op zich laat wachten storten we ons als wolven op elke kruimel.
Het was bijna een opluchting toen er op de voorlaatste dag van de eerste week, tijdens de muurtjesetappe op I Cappuccini, een minideukje in de carrosserie van de roze droom der natie werd geslagen. Eindelijk gebeurde er iets van betekenis. Remco kwam zichzelf tegen, vertelden de analisten. Mij leek het het dat hij vooral muurtjesvreter Primoz Roglic tegenkwam, maar misschien betekent dat soms ongeveer hetzelfde.
Was het de nasleep van twee keer ongelukkig tegen het asfalt kwakken? Was het gewoon een slechte dag? Wisten wij veel. Er is altijd zoveel wat we niet weten omdat niemand het ons vertelt of omdat we de verkeerde vragen stellen.
De voorsprong ging van 44 seconden naaar een halve minuut. Dingen die een halve minuut duren: de intro van Careless Whisper van George Michael; je veters knopen; 15 diepe squads; een glas water uitschenken en leegdrinken wanneer je dorst hebt; een paar keer diep zuchten. Dertig seconden zijn voorbij voor je het weet, maar soms is je hele leven veranderd en gekanteld na de dertigste tel.
Startplaats van de laatste etappe, een lange tijdrit voor turbomotoren, was Savignano sul Rubicone, de plek waar Julius Caesar met zijn legioenen de grensrivier Rubicon overstak. Die oversteek betekende een daad van landverraad vermits generaals nooit met hun leger de Rubicon mochten oversteken, omdat dit de veiligheid van de Senaat en de staat in gevaar kon brengen. Het oversteken van de rivier betekende de start van Caesar’s onstuitbare opmars naar Rome en draaide uit op een ware staatsgreep.
Sinsdien wordt de uitdrukking “de Rubicon oversteken” gebruikt om de onherroepelijkheid van een beslissing of een handeling te vertalen.
Het fijne aan eerste weken van grote rondes is dat niets onherroepelijk is, of het peloton nu de Rubicon oversteekt of niet. De opmars naar Rome is onstuitbaar, maar de staatsgreep is veraf.
Onder een tranerige hemel pakte de snelste man van het land 17 seconden terug op de muurtjesvreter, maar intussen denderde het flegmatieke duo van de Welshman en de Schot als een machine dichterbij. “Little bastard”, zag je kwieke oudstrijder Geraint Thomas binnensmonds mompelen in de hotseat. Want wat is in vredesnaam 1 onnozele seconde? Dingen die je kan doen in 1 seconde: met je ogen knipperen; met je tong klakken; “oei” roepen; over je schouder kijken; vallen; vloeken. Eén seconde is voorbij voor je hebt ingeademd, maar soms is die ene seconde genoeg voor de eeuwigheid.
“Slecht ingedeeld”, zei de nieuwe rozetruidrager met gepijnigd gezicht, waar gekrenkte verwachting viel af te lezen. De rest toonde korte lontjes en kribbigheid, al bij al niet zo gek na 35 km afzien in de regen. Rustdagen komen zelden te vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten