De eerste Giro d’ Italia reed in 2009 van Milaan naar Milaan, een lus van 2448 km in 8 dagen. Van de 127 deelnemers zouden er 49 met de fiets terug in Milaan geraken. Eindwinnaar was Luigi Ganna, een noeste metselaar uit Induno Olona die wielrenner werd door elke dag 100 km naar en van z’n werk te fietsen. Luigi verbeterde ook het werelduurrecord. Elke gelijkenis met andere Ganna’s stopt hier.
Volgens de legende speelde de allerzwaarste Giro ooit zich 5 jaar later af, aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, De renners kregen 3609 km voorgeschoteld in 8 dagen. Van de 81 renners aan de start zouden er welgeteld 8 de finish bereiken. Tijdens de zesde etappe, een calvarietocht van 428 km, brak er een sneeuwstorm uit over de Abruzzen, waar de renners 8 cols moesten bedwingen. 400 km lang probeerde favoriet Guiseppe Azzini de 10 minuten achterstand op zijn rivaal Calzolari goed te maken. Hij werd voor het laatst gezien op zo’n 30 km van de finish in Aquila. Daarna ontbrak elk spoor van de renner. In een geïmproviseerde zoekactie klopten organisatoren en journalisten aan bij elk huis in een straal van kilometers rond de plaats van verdwijning. Pas ’s anderendaags werd Guiseppe teruggevonden bovenop een hooibaal in een graanschuur, koortsig, ziek en verkleumd.
Mijn eigen oudste herinnering aan de Giro dateert van 1987. Titelverdediger Roberto Visentini blonk in het roze. In de vijftiende etappe trok zijn Ierse ploeggenoot Stephen Roche tegen de ploegorders in ten aanval, vervolgens driftig achternagezeten door zijn eigen ploeg. Tijdens de laatste klim zakte Visentini compleet door het ijs en verloor hij 6 minuten, de roze trui en de Giro. Roche werd volksvijand nummer 1 van het Italiaanse publiek, dat hem tijdens de rest van de Giro onderweg bespuwde, uitjouwde en met wijn overgoot. De enige steun in zijn queeste kreeg hij van zijn ex-ploegmaats Phil Anderson en Robert Millar en van zijn loyale domestique Eddy Schepers. Visentini was een protserige playboy en Eddy een eenvoudige en vriendelijke jongen van bij ons in de buurt, dus natuurlijk kozen wij partij voor de weerspannige Ier.
Toen Eddy Schepers een prille belofte was werd hij nogal voortvarend uitgeroepen tot de nieuwe Merckx. Eddy uit het platte Drieslinter was immers een geboren klimmer. Alleen dat ellendige tijdrijden kreeg hij niet onder de knie. De Merckx-droom werd opgeborgen tot er zich een nieuwe kandidaat zou aanmelden. Wisten wij veel hoe lang we zouden moeten wachten.
Dat Remco Evenepoel wel kan tijdrijden is een understatement. Hij legde de 19,6 km tussen Fossacesia en Ortona af in 21 minuten en 18 seconden aan een gemiddelde snelheid van 55,52 km per uur. Even leek het alsof hij zou opstijgen, tot ver boven het Palazzo Farnese en de Adriatische zee. Het allermoeilijkste aan tijdrijden is jezelf dubbel plooien als een knipmes en in die onnatuurlijke houding onbeweeglijk blijven zitten terwijl je benen ronddraaien aan een waanzinnig tempo. Het allermooiste aan tijdrijden is de poedelnaakte eerlijkheid van de prestatie. Er valt nergens steun te rapen en stratege komt er niet meteen aan te pas.
Alleen wordt een grote ronde niet gewonnen door wie sneller kan fietsen dan de rest. Grote rondes worden gewonnen door wielrenners die even goed kunnen dalen als klimmen, even goed kunnen tijdrijden als nadenken, door coureurs die nooit van slag zijn, koelbloedige lieden met een kop die even robuust is als hun uitzonderlijke fysiek. Daarom werd Eddy Schepers niet de nieuwe Merckx. En daarom is de kans reëel dat Remco Evenepoel na de Vuelta ook de Giro wint.
Maar eerst volgen er nog 19 etappes om gezwind omhoog te rijden, beheerst te dalen, verschroeiend hard tegen de klok te rijden en ijzig kalm te blijven tot in Rome. De Giro is immers de ronde van de onvoorspelbaarheid, decor van ongeloofwaardige plottwists en onvoorziene winnaars. Geen betere Italiaanse cinema dan het dadaïstische drama genaamd Giro d’Italia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten