Als Ploetervaders staken

In Duitsland wordt gestaakt. Hier bij ons doet een staking meer of minder geen wenkbrouw fronsen. De Duitsers daarentegen zijn niet zulke enthousiaste stakers. Wat opviel was dat de stakers in kwestie vooral minder willen werken. ‘Te weinig arbeidskrachten’, luidt het bij het management.  ‘De job is onaantrekkelijk door de belabberde werk-privébalans’, zeggen de werknemers.

Zelf vind ik het een hoopgevende primeur dat werknemers in een sector vol mannen zich druk maken over het combineren van hun job met de zorg voor een gezin. Eindelijk mannen die toegeven dat ze tijd willen om bij hun kinderen te zijn.

Vrouwenorganisaties als Femma en Furia pleiten al jaren voor een dertigurenweek. Doorgaans worden dat soort ideeën honend weggezet als volstrekt utopisch en te naïef om ernstig te nemen. Die gekke vrouwtjes toch.

Een tijdje geleden ontmoette ik de Zweedse schepen Daniel Bernmar, adjunct-burgemeester van Göteborg en motor achter een paar lokale experimenten met de zesurige werkdag in een woonzorgcentrum en een kinderdagverblijf. Trots illustreerde hij de resultaten. Blije en gemotiveerde werknemers, minder ziekteverzuim, betere dienstverlening. De enige keerzijde was de factuur. Hij deed daar niet flauw over: het kost wat, dat minder werken. Al moet ook dat gerelativeerd. Jobs kosten geld, maar werkloosheids- en ziekteuitkeringen en kinderopvang ook. Hoe bereken je de winst van kwalitatievere dienstverlening? Wat is de tastbare opbrengst van een bejaarde die niet om 19u naar bed moet en elke dag even kan wandelen omdat er mensen zijn die tijd hebben? Wat hebben we als samenleving aan een baby die geknuffeld en getroost wordt, in plaats van eenzaam in een spijlenbed z’n longen uit z’n lijf te huilen.

Tijdens het gesprek vertelde ik hem dat mannen in België tien dagen geboorteverlof krijgen. Daniel staarde ons verbijsterd aan. “Waanzinnig!” brieste hij, zodra hij van de eerste schok was bekomen. “Ik was 9 maanden thuis bij elke baby. Hoe bouw je anders een band op met je kind?” Hij zei niet dat hij ons maar een stelletje idioten vond, met die ridicule en mensonwaardige 10 dagen voor papa en 3 maanden voor mama, maar hij leek het wel te denken. Ik overwoog even om hem ten huwelijk te vragen, maar zijn gekke hipstersnorretje bracht me bijtijds bij zinnen. Dat je schepen kan zijn van een grote stad en probleemloos 9 maanden weg zijn van de werkvloer, dat sprookje kreeg ik niet meer uit m’n hoofd.

Intussen blijven wij gewoon verder ploeteren, altijd net te laat aan de schoolpoort, altijd gehaast, te druk bezig om te horen wat de jongste kwijt wil over de voetbalmatch of waarom de oudste een sanctie kreeg op school. Blij toe dat ik Daniel niet probeerde te strikken. De arme man zou wegkwijnen van ontbering en verwaarlozing, schromelijk over het hoofd gezien door zijn geliefde die opgeëist word door werk, pendelen en de zorg voor twee opgroeiende kinderen.  Nee, Daniel zit daar prima in Göteborg, de bofkont.