Shithole

Ik hoef u niet te vertellen dat het verwarrende tijden zijn. Aan de overkant van de oceaan waakt een kleuter met Tourette en het brein van een pantoffeldier over de toestand van de wereld. Hoe groter de wereld in ons hoofd, hoe minder we ervan snappen. Zelfs de kleuter, met een half leger aan adviseurs en ander voetvolk tot zijn beschikking, lijkt er niets van te snappen. “Waarom al die mensen uit “shitholes” als Haïti en El Salvador in vredesnaam naar hier komen”, vroeg hij zich af. Welja, waarom eigenlijk? Niet dat het antwoord hem interesseert. De kleuter wil niet meer Haïtianen. Hij wil meer Noren. Maar de Noren blijven thuis, de snoodaards.

In eigen land bakkeleit onze regering, of wat daarvan overblijft, over mensen die hun ‘shithole’ verlaten om in een veilig en welvarend land opnieuw te beginnen. Wat grappig lijkt op een ander is dat niet per se ook dicht bij huis.

Onze eigen kleuterklas ziet zich verwikkeld in een aanslepend schandaal over 9 teruggestuurde Soedanezen, die bij thuiskomst zouden zijn gefolterd, een ongelukje dat even voorspelbaar was als de jaarlijkse komst van Sinterklaas. Zowat iedereen, op de vrolijke vrienden van het VB na, struikelde over z’n voeten om te benadrukken dat mensenrechten cruciaal zijn. Het zal best. Alleen wat sneu dat men daar doorgaans in stilte “zolang ze ver van hier worden uitgeoefend” aan toevoegt.

Die arme staatssecrearis voor asiel en migratie onderging het kruisverhoor gelaten, met de berustende blik van de martelaar. Extreem-rechts vindt zijn beleid te soft. Links dan weer te hard. Je kan nooit voor iedereen goed doen.

Terwijl hij dapper “de puinhopen van jaren links beleid” opkuiste stonden ex-partijgenoten en coalitiepartners recht om te beweren dat hij eigenlijk softer is dan al zijn voorgangers. Twitter is de Wetstraat niet, naar het schijnt. Theo zou dus niet de hardvochtige keizer zijn die de poco’s ons voorhouden, maar best een jofele chiroleider.

De argeloze toeschouwer die hoopte wijzer te worden over de kwestie bleef ook na Villa Politica en Terzake blind in het duister tasten. De boude bewering dat deze regering een humaner asielbeleid voert dan de voorgaande viel als een baksteen op de maag van de meerwaardezoeker. Theo had meer mensen uit hun ‘shitholes’ naar binnen gelaten dan Maggie, Melchior en Annemie. Ik vestigde alle hoop op Kathleen Cools. Iemand moest de Gordiaanse knoop ontwarren. Iemand zou ons vertellen dat humanitaire visa en humanitaire regularisering twee verschillende dingen zijn, die je best niet met elkaar vergelijkt (een weetje waarvan je hoopt dat een voormalig minister-president als Dewael het heeft opgeslagen). Iemand zou het grote aantal Syriërs in de cijfers duiden binnen de context van een van de bloedigste oorlogen uit onze hedendaagse geschiedenis. Iemand zou zeggen dat er geluld werd. Helaas.

Intussen deelde de staatssecretaris droogjes mee dat hij niet van plan is de uitwijzing van gezinnen met kinderen uit te stellen tot hun schooltijd erop zit. Zelfs het einde van het schooljaar afwachten zit er niet in. De Soedanezen in gesloten centra komen vrij, nu uitwijzing naar Soedan is opgeschort. Wanneer ze het centrum verlaten betreden ze het niemandsland van de wetteloosheid. Ze willen en mogen hier niet zijn, maar kunnen niet terug. Ze mogen niet werken, maar hebben geen recht op een uitkering. Brussel zal voor hen een uitzichtloos ‘shithole’ zijn.