Twee grote wereldbekerwedstrijden reden de vrouwen afgelopen week. Maar die werden niet uitgezonden. “Een gemiste kans”, baalde Annemiek Van Vleuten luidop voor de camera’s.
De ASO (het Franse bedrijf dat naast de
Waalse Pijl en L-B-L ook de Tour de France organiseert) kreeg een bescheiden
standje van Davis Lappartient, opperhoofd van de UCI. Volgens de
UCI-reglementen moeten WordTour-koersen bij de vrouwen vanaf volgend jaar
minstens 45 minuten aan livebeelden beschikbaar stellen voor uitzending.
Bolwassing of niet, de ASO had geen zin om dit jaar al aan die vereiste te
voldoen, in tegenstelling tot de meeste andere koersorganisatoren die intussen
begrepen hebben dat we in de 21ste eeuw zijn beland.
Dus volgen we de vrouwenkoers op Twitter,
zoals wel vaker, en met dank aan de talloze twitter-accounts van mensen en
collectieven die weten dat het vrouwenwielrennen de moeite waard is.
Dat volgen valt niet mee. Het is lastig het
overzicht te bewaren in een niet chronologische veelheid aan tweets en foto’s.
Afstanden inschatten en de kansen van talloze aanvallen en ontsnappingen
beschouwen is een taak die concentratie vraagt. Indommelen is niet aan de orde.
“We give you names as soon as we can”, lees
ik over een zoveelste aanval. Terwijl ik snak naar beelden van een schijnbaar
hectische wedstrijd, kan ik alleen maar “Fuck you, ASO” denken en tikken. Veel
twitteraars zijn het met me eens. Het regent klachten richting ASO. “Annual
tweet to @amaurysport to be less backward with women’s cycling. You suck!”,
lees ik.
Ik leg mijn hoop op overzicht in de chaos
zoals wel vaker bij Peter van der Veen, een Nederlandse Twitteraar die ons
gratis en degelijk op de hoogte brengt van wat er gaande is. Ik heb geen idee
hoe hij het doet, maar hij is doorgaans een van de eersten die met correcte
namen en feiten komt. Peter is mijn redding op beeldvrije vrouwenkoersdagen.
Beeld of geen beeld: het wordt een bar
koude en natte koers, en die hadden we nog niet gehad dit voorjaar. Wielerfans zouden
zich ernstig zorgen moeten maken over de opwarming van de aarde, gezien het
ondermaatse aantal natte modderwedstrijden van de laatste jaren. Waar is de
tijd van de besmeurde en onderkoelde hoopjes coureur na de aankomst? Van het
hopeloze gepriegel met flapperende regenjasjes? Vandaag is de dag voor de
schaarse renners die gedijen op de fiets wanneer iedereen liever onder een
dekentje op de sofa kruipt. Het is hooguit 6 °C aan de start en de regen
stroomt gul uit de hemel. Ik voel geen enkele aandrang om te gaan fietsen.
In dat herfstweer onplooit zich een razend
spannende achtervolgingsrace met een ontketende Van Vleuten die La Redoute op
haar eentje bestormt, en daarachter een jagend luxegroepje met toppers Van der
Breggen, Langvad, Spratt, Niewiadoma, Ludwig, Vollering, Novolodskaya, Paladin,
Van Dijk, Deignan en Longo Borghini, een groepje waar nog schoon volk bij komt
aansluiten. De kwaliteit van de jagers ten spijt loopt Van Vleuten indrukwekkend
uit. Genoeg tweede plaatsen gesprokkeld de afgelopen weken. Tijd voor revanche.
De frustratie over het ontbrekende beeld stijgt met de spanning. Van Vleuten
komt eenzaam en met ruime voorsprong over de Roche-aux-Faucons. Ze kan “op haar
chique bijten” als geen ander. Ik mompel “gaaaaaan, Annemiek!”, tegen mijn
smartphone. Het duurt welgeteld minuten voor de verlossende tweet komt: Van
Vleuten wint na een bewonderenswaardige solo bergop van 37 km. Koerspetje af.
Geen idee met wat voor grijns ze over de meet komt.
Terwijl deze heldinnenstrijd aan ons
voorbij gaat gebeurt er bij de mannen vooralsnog bijzonder weinig, op de opgave
van wat doorweekte en verkleumde renners na.
Welgeteld 1 minuut na het begin van de
uitzending zien we wereldkampioen Valverde in de auto stappen. Elke illusie op
die historische en glorieuze vijfde overwinning kan meteen de vuilnisbak in.
Op 75 km van de finish vallen voorts in
hoofdzaak vertrokken gezichten en binnensmonds vloekende renners op te tekenen.
Dat we uitgerekend een prachtige koersfinale van de vrouwen moeten missen
terwijl we naar traag fietsende en afstappende mannen zitten te kijken, ik
krijg het maar moeilijk verteerd.
Het goede nieuws is: ik ben niet de enige.
Wielerfans (m/v/x) uit de hele wereld maakten zich druk over de idiote
beslissing van de dinosaurussen van de ASO. Een beetje koerskenner heeft al een
tijdje door dat de vrouwen beklijvend een aantrekkelijk koersen. De Amstel Gold
Race scoorde dit jaar een record aantal kijkers voor de vrouweneditie. De tijd
dat organisatoren ongestoord met dit soort prehistorische onzin wegkwamen is voorbij,
zo blijkt. Al hebben sommigen dat zelf nog niet helemaal begrepen. Op de vraag
van journalisten waarom de ASO geen beelden beschikbaar wilde stellen, hadden
de heren enkel “no comment” in huis. Als u me vraagt wat ik denk inzake de
visie van de ASO over het wielrennen van de toekomst, dan is”no comment”
allicht mijn beleefdste antwoord.
-->
Geen opmerkingen:
Een reactie posten