Helden

 Niets annonceert de nakende lente en een langverwacht nieuw seizoen als een peloton popelende renners in het Kuipke, waar hun namen weerklinken als kerkklokken op een hoogdag.

Geen doeltreffender remedie tegen weltschmertz en moedeloosheid dan het smachten naar de eerste blijde intrede van een kolonne wielrijdende helden. Nooit hou ik meer van Vlaanderen dan op dit soort dagen, wanneer onooglijke steenwegen en hobbelige kasseistraten voor één dag gewijde grond worden, waar morgen alweer een tractor of een mestkar overheen dendert.

 

Zelfs koersfans die stellig beweren dat slecht weer het koersverloop bevordert juichten stiekem toen ze de zon over paraat gehelmde kruinen zagen schijnen. Niet omdat wij zo innig meeleven met verkleumende renners, maar omdat een volksfeest beter gevierd wordt op straat dan in een schemerige huiskamer. Met autokoffers en campers vol proviand en gelegenheidsmeubilair trokken feestvierders naar de Haaghoek, de Leberg en de Kapelmuur. Ze pleurden een afgedankt neplederen bankstel of een klaptafel op de stoep, gaven thermossen lauwe koffie, stukken taart en frisse pintjes door. Op het terras van café Den Drijhaard in Brakel verbroederden luidruchtige studenten met minzame zeventigers die zich de Omloop Het Volk nog herinneren. Kinderen dartelden als bedrijvige bijen door het gewoel in piepkleine Jumbo-Vismatruitjes.

Wie nooit naar de koers gaat begrijpt niet waarom mensen naar de koers gaan. Waarom zou je een comfortabele sofa en de koelkast binnen handbereik ruilen voor een tochtig gehucht om een meute op hol geslagen fietsers in een flits voorbij te zien razen? Waarom zou je zoveel moeite doen om zo weinig te zien? De essentie is niet wat er te zien valt, maar wat haast tastbaar in de lucht hangt, als pollen en stuifmeel: goesting. De goesting om te leven, om even ergens volmaakt content te zijn, om met een wildvreemde te praten, om samen vriendschappelijk een van de heerlijkste bijkomstigheden van het leven te fêteren.

 

En zo riepen wij luid en eensgezind: “Allez Tiesj!”, een leuze die naadloos overging in “Allez Victor”, uitbarstte in een oorverdovend “Allez Wout”, en nog genoeg adem vond voor “Allez, Lotte!” en “Allez Annemiek!”. Allemaal helden voor één dag.

Onze helden kunnen fictief, dood of levend zijn. Doorgaans vertonen ze moed, talent of bravoure in hun daden, liefst ook in hun spreken en denken. Altijd vertellen ze iets over onszelf, over onze wensen, dromen en verlangens.

Niet elke held is een winnaar. Niet elke winnaar wordt een held. Wat van mensen helden maakt is hoe ze obstakels overwinnen en wat ze ons vertellen. Een wereldleider zet zijn status in om te vernietigen en te heersen. De held kijkt omhoog, kust een paar geliefden, erkent de relativiteit van de triomf en herkent de essentie van het bestaan. Echte helden weten immers wat belangrijk is: het leven, de liefde en de vrede.