Levensverachting

 

In 1920 won voormalig textielarbeider en worstelaar Gaetano Belloni, de Italaanse Poulidor avant la letttre, de wielerwedstrijd Milaan-San Remo met 2 uur voorsprong op de nummers 2 tot en met 5.

Belloni fietste zonder rechterduim en -wijsvinger vermits hij beide lichaamsdelen kwijtraakte in een fabrieksongeval. Vandaag zou Gaetano al lang een hyper-innovatieve prothese hebben gehad, eentje met extra-grip en vernuftige opties tegen allerlei ongemakken inzake doorbloeding, lichaamstemperatuur en transpiratie-afdrijving.

Voor alles lijkt vandaag een oplossing te bestaan. Anti-lekbanden, ijsvesten, softshell windstoppers, windtunnelonderzoek, lizard skins stuurlint en elektronische deraiilleurs. Innovatie en techniek verhelpen elk koerseuvel, van zodra iemand begrijpt dat winnen niet alleen met de benen gebeurt.

Zo wordt verteld dat Constante Girardengo tijdens Milaan-San Remo ergerlijk lang met een weerspannig vastgevroren wiel klungelde en uit woede z’n fiets tegen de grond kwakte en een kruis in de grond tekende als teken van opgave. De verlossende snelspanner liet niet lang op zich wachten, met dank aan een andere Italiaanse renner, Tullio Campagnolo, die het gehannes met wielen zo beu was dat hij zwoor zelf een handiger systeem uit te dokteren, een belofte die hij plechtig nakwam.

 

Net als je denkt dat alles zo onderhand wel is uitgevonden, komt er iemand met een nieuwe gekkigheid op de proppen. Zo verscheen Matej Mohoric aan de start in Milaan met een ‘dropper post’, een snufje uit het mountainbiken, dat een renner toelaat om met een druk op de knop de zadelhoogte aan te passen. Als het zadel zakt kan je er ver achter gaan hangen om je zwaartepunt te verplaatsen. Bovendien kan je met zo'n dropper veel lager op je fiets gaan zitten, wat aerodynamischer is in de afdalingen. 

 

Ook wanneer hij zonder dropper koerst kijk ik met tegenzin en roffelend hart naar een dalende Matej Mohoric. Vorig jaar kukelde Matej in de Giro op spectaculaire wijze over kop in een scherpe bocht tijdens het afdalen van de Passo Godi. Even later werd hij per brancard weggevoerd. Sommige mensen leren uit de gevolgen van hun roekeloosheid. Anderen zijn immuun voor angst of wanen zich onsterfelijk.

Ook zondag, tijdens de krankzinnige afdaling van de Poggio, ging het twee keer bijna mis. Terwijl Matej rakelings langs een muur scheerde prevelde ik een schietgebedje voor de mensen die van hem hielden en deze zelfmoordactie ongewild aanschouwden. Dit is doodsverachting, bedacht ik. 

Koersen doe je om te winnen, maar welke prijs is de zege waard? Een vinger? Een vinger en een een duim? Een jaar revalideren? Een gebroken huwelijk? De slapeloze nachten van je moeder? Op de beurs der zeges overstijgt de vraag het aanbod permanent, een garantie op woekerprijzen. 

 

Geen enkele slimme uitvinding of hoogtechnologische innnovatie beschermt een mens tegen het noodlot van een gemiste bocht, een confrontatie met een muur of een wenkend ravijn.

Wie de dood veracht, veracht vooral het leven.