Elk jaar dezelfde vraag van de koersleken in mijn directe omgeving: Hoezo Gent-Wevelgem start niet in Gent? Voor eens en voor altijd: Van 1934 tot 2002 lag de start wel degelijk in Gent, tot een eerbiedloze onverlaat in een vlaag van verstandsverbijstering besloot dat het onooglijke Deinze geschikter was. Als je eenmaal begint te morrelen aan tradities is het hek van de dam en kan je net zo goed de hele boel overhoop gooien, dus sinds 2020 vertrekt het peloton in Ieper. Erg veel doet het er voorts niet toe. Wat telt zijn de Moeren, de Kemmelberg en de wind.
Of er wind staat en hoeveel en van waar hij komt is een van de prangendste kwesties omtrent Gent-Wevelgem, een koers met een bewogen windgeschiedenis. De stormeditie van 2015 staat in het koersgeheugen gegrift, met renners die als dorre bladeren de gracht in geblazen werden tijdens hun doortocht door de Moeren.
Elke fatsoenlijke voorbeschouwing op G-W vereist dus een blik op de weersvoorspellingen. Die stelden bij voorbaat teleur: de wind gaf niet thuis. Geen waaiers in de Moeren. Maar ach, in een streek die oorlog ademt en vrede predikt vecht je misschien beter zonder valse wapens.
Alles aan de Westhoek ademt dingen die voorbij zijn maar nooit vergeten worden. Vlaamse velden vol verlies en verdriet.
Midden in die velden reed snotneus Biniam Girmay. Nog niet zo lang geleden een bevlogen jongen die de onverharde wegen van Asmara, Eritrea onveilig maakte met z’n mountainbike. Vandaag een instantheld op Vlaamse kasseiwegen. In geen tijd veroverde Bini menig koershart door redelijk onvoorbereid, schijnbaar per abuis, maar pertinent voorin te eindigen in ongeveer elke onverkende en onbekende voorjaarskoers.
Lustig en gezwind dokkerde Bini over kasseien en hellingen die hij nog nooit van dichtbij had gezien, nauwelijks onder de indruk van de Vlaamse koersgekte en de heldenstatus van zijn collega’s, even blij als oplettend.
Je wist dat die grote zege eraan zat te komen, dat het een kwestie van tijd was. Niet of, maar wanneer?
Vandaag, was het antwoord. Want waarom zou je wachten om te doen waartoe je bent voorbestemd? Nu is vaak het juiste moment.
En wat een moment zou het worden. De beste ploeg van het voorjaar kloppen in een zenuwslopende sprint, in een koers waar je eigenlijk niet aan mee zou doen, maar je was hier nu toch. Van “ooit een steengoede renner worden” naar “een steengoede renner zijn” terwijl je met je ogen knippert.
Natuurlijk is het baanbrekend dat een renner van kleur en uit een continent zonder klassiekers een grote koers wint. Maar misschien moeten we Biniam Girmay niet omhangen en bevangen met een lading symboliek en verantwoordelijkheid waar hij niet voor gekozen heeft. Rolmodel word je soms tegen wil en dank. Ik kan alleen maar denken aan al die eenzame maanden, ver weg van huis en thuis, die de achttienjarige Biniam doorbracht in Zwitserland, moederziel alleen op een kamertje; een leven van slapen, eten, trainen en missen, op repeat; en hoe zoveel gemis en hardnekkigheid vandaag eindelijk loonden. In de podiumgrijns van Biniam lag de toekomst van de koers verscholen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten