Koers is de meest oneerlijke sport ter wereld. Daar neem ik geen woord van terug.
Een koers is geen wedstrijd, maar een odyssee vol calamiteiten: lekke banden, kettingbreuken, in de weg wapperende jasjes en vlaggen, overstekende honden, verstopte vluchtheuvels, windstoten en andere onnozelheden met meer impact dan wenselijk en waardig is.
Wat als de auto van de koersdirecteur niet schielijk over de fiets van Jesper Skibby rijdt? Wat als de derailleur van Museeuw niet blijft haperen? Wat als de Leeuw van Vlaanderen niet in het decor wordt gereden door die idioot van een Bruno Boscardin? Wat als Frank Vandenbroucke niet tegen de grond kletst in de eerste bocht van De Muur? Wat als Fabian Cancellara niet over een weggegooide bidon buitelt? Wat als Greg, Olli en Peto niet aan de jas van Bas blijven haken ? Wat als Julian Alaphilippe niet tegen een stilstaande motor knalt? Wat als Lotte Kopecky geen kettingpech krijgt aan de voet van de Oude Kwaremont? Wat als Sep niet valt, en valt, en valt, en nog een keer valt? Wat als Wout van Aert geen stom virus opdoet 3 dagen voor de Ronde? Wat als Christophe Laporte niet in een gracht duikt op een hoogst onfortuinlijk moment?
We zullen het nooit weten. Hoe de dingen hadden kunnen lopen blijft voor altijd verstopt in de plooien van het lot, waar stof samenklit tot spijt.
De weg naar roem en glorie gaat niet over rozen, maar langs venijnige doorntakken. Een prikje en alle hoop vervliegt als pollen in de lente.
Ach, niets is voor altijd. Wie weet nog hoe Pol Deman de allereerste Ronde van Vlaanderen won? Later werd Pol werd levenslang geschorst omdat hij meereed met een wagen in plaats van zelf te trappen. Alsof zoveel karma niet volstond werd Pol tijdens de Grooten Oorlog betrapt als spion en kreeg hij de doodstraf. Maar Pol overleefde de oorlog, werd behangen met medailles en eretekens en kreeg zowaar zijn koerslicentie terug, waarna hij Parijs-Roubaix en Parijs-Tours won. Karma neemt rare bochten en soms haar tijd, maar vergeet niet. Vergeten is voor mensen.
Alle voorbeschouwingen, wenskaarsen, schietgebeden en offers aan Onze Lieve Vrouw van de Heilige Spaak ten spijt bleef ook deze uitgave van de Ronde niet gespaard van goddeloze onvoorzienigheid en coups de théatre die we achteraf bekeken feilloos hadden kunnen voorzien.
De swing en schwung van het Sloveense wonderkind, het geknars van de kasseien onder de daverende wielen van Mathieu Van der Poel: stonden ze niet in de sterren geschreven?
Overmacht laat zich niet bedwingen door karma of calamiteit. Overmacht kijkt rond, haalt rustig adem en vertrekt zonder groetjes. Ze schokschoudert niet, maar glijdt door het decor waarin iedereen figurant wordt. Ze wint niet, maar verplettert, tenzij ze wacht tot het te laat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten