Laatste keren zijn mijn minst favoriete keren. Laatste keren zijn de levende bewijslast van de eindigheid der dingen. Ze fluiten de laatste droeve noten van een liedje dat niet lang genoeg mocht duren en bovendien ratelt de presentator door de outro. Gelukkig doet de naam van het laatste grote obstakel in de laatste voorjaarsklassieker wild dromen van fabels vol wonderlijke wezens en sprekende dieren. La Roche aux Faucons torent streng boven een meander van de Ourthe uit. Aan de Noordkant stroomt een riviertje door het dal dat ondergronds verdwijnt, en zich diep onder de aarde, waar niemand het ziet, verenigt met de Ourthe.
De rots dankt haar naam aan de slechtvalken die er zich een eeuw geleden kwamen settelen. Ik weet weinig over de slechtvalk, behalve dat het ‘s werelds snelste vogel is.
Het allersnelst is de valk wanneer hij zich naar beneden stort op een prooi, een buitengewoon aerodynamische manier van razendsnel vallen.
Vallen is het lelijkste facet van de wielersport, maar helaas onvermijdelijk. Wereldkampioen Julian Alaphilippe viel niet aan, maar hard neer en bleef vervolgens zenuwslopend lang tegen een boom liggen, een figurant in een bloederig decor vol gedeukt carbon en gehavende ledematen. Fabels zijn vaker wreed dan lieflijk, maar altijd is er een dappere held die boven de gruwel en zichzelf uitstijgt. Romain Bardet liet zijn eigen kansen en goede vorm liggen op het bebloede asfalt en dook zonder dralen de gracht in om de toestand van zijn landgenoot op te nemen. Als de koers niet wacht, dan wacht er iemand anders, iemand die weet wat belangrijk is.
Terwijl Juju als een zorgwekkend hoopje ellende werd afgevoerd, broedde Remco op een plan, het soort plan dat eigenlijk geen plan mag heten omdat het opzichtig blinkt van voorspelbaarheid, maar dat toch briljant blijkt omdat niemand erin slaagt het te saboteren. Iedereen weet dat hij daar en dan zal aanvallen, maar er valt niets aan te doen, want om een of andere reden klapwieken zijn vlerken sneller dan alle andere.
Vallen en vliegen zijn verwarrend verwant, beide een tijdelijke staat van gewichtloosheid. In Lombardije viel Remco als een steen de dieperik in. Ruim anderhalf jaar en ondraaglijk veel gezeur, gejeremieer en betweterij van God, klein Pierke en allerlei zelfverklaarde chefs later dwarrelde de ket lichtvoetig over de meet alsof die daar alleen voor hem was gekalkt. Terwijl Remco de Brabançonne meezong, geflankeerd door 2 landgenoten, dacht ik vanzelf en onwillekeurig aan die andere eigenzinnige, grootgebekte en warmbloedige Belgische wereldburger die ons de dag voordien had verlaten.
Avec leur coeur de vieille mémé
Avec leur esprit de l’air sauté
Ne les mettez pas dans votre jeu
Il y a pas de place pour eux
A eux je montre mon derrière
Geen opmerkingen:
Een reactie posten