Dat een van de beste en bekendste topsporters die ons land ooit kende een tweede comeback aankondigde was op zich al groot nieuws. De manier waarop ze dat deed en de heisa die de mededeling teweegbracht waren op z’n minst even opmerkelijk.
Kim Clijsters bracht iedereen op de hoogte met een filmpje waarin ze beschrijft hoe het moederschap al die tijd haar focus en aandacht vroegen, en hoe ze daarvan had genoten. Maar, zo vertelde ze, het kriebelde. De zin om op hoog niveau te tennissen was niet dood en begraven.
Het was vast herkenbaar voor veel vrouwen en mannen met een job of passie die niet in een 9 to 5-kadertje past. Werken en zorgen combineren is sowieso best lastig. Als je job je lang en ver van huis stuurt, wordt het gewoon nog lastiger.
Maar daarover ging het niet. Of toch niet helemaal. Van de weeromstuit werd Clijsters als tennissende moeder neergezet, in plaats van als een atleet die de top bereikte en die opnieuw wil bereiken. Van zodra een vrouw aangeeft dat ze haar kinderen belangrijk vindt, hoeft het niet meer over haar talent, haar ambities, haar dromen te gaan, maar is ze in de eerste plaats ‘mama’. Alsof niet elke ouder zijn of haar kinderen prioritair vindt. Alsof mannelijke sporters nooit worstelen met de combinatie topsport en gezin. Alleen wordt hen nooit gevraagd hoe ze dat doen, wekenlang van huis zijn en hun kinderen missen.
De hoofdvogel werd naar goede gewoonte afgeschoten door Hans Vandeweghe, die niet alleen zijn ongevraagde mening gaf over de wenselijkheid van het plan, maar in één adem luidop de vraag stelde die alleen vrouwen krijgen: "hoe ze het allemaal dacht te combineren". Om af te ronden met de stelling dat we niet zitten te wachten op een match tussen de oudjes Williams-Clijsters, met in hun ‘players box’ elk een nanny die de kinderen vermaakt.
Hoezo zitten we daar niet op te wachten? Als twee steengoede atleten van eender welke leeftijd zich met elkaar meten, dan heet dat topsport, zelfs als er kinderen in de buurt zijn. Is er iemand die het “een belediging voor het wielrennen” vindt dat Alejandro Valverde, 39 jaar, vader van 4, de piepjonge Pogacar van het podium fietst in de Vuelta? Op welke manier halen kinderen hebben of niet het niveau van een wedstrijd naar beneden?
In de populaire kranten lazen we dan weer dat Kim haar comeback te danken heeft aan haar partner. “Dankzij hem kan zij opnieuw aan de bak”. Dat er anno 2019 nog steeds zo wordt gedacht over de rol van moeders en vaders, het is weinig bemoedigend en een belediging voor elke man die z’n best doet om een toegewijde vader te zijn. Alsof de kinderen van Clijsters niet prima door hun papa kunnen worden verzorgd en opgevoed terwijl mama op het veld staat. Alsof niet talloze mannelijke topsporters thuis een partner hebben die de boel bestiert en daar heel wat aan te danken hebben.
Het jammerlijkste van al zijn de gemiste kansen. De kans om het eindelijk eens te hebben over de combinatie topsport en gezin, voor vrouwen én mannen. De kans om ons af te vragen waarom zoveel vrouwelijke toppers stoppen van zodra ze kinderen willen. De kans om eens na te denken of en hoe we het hen makkelijker zouden kunnen maken om door te gaan, na een zwangerschap van 9 maanden en het herstellen van een bevalling.
De kans om te benoemen dat vrouwelijke beroepssporters in de meeste gevallen niet eens recht hebben op zwangerschapsverlof, en dus weinig andere opties hebben dan stoppen met waar ze goed in zijn als ze moeder willen worden. De kans om mannen eens niet weg te zetten als beroerde opvoeders en ongeïnteresseerd in hun kroost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten