"Top vijf zou mooi zijn", beweerde hij, maar de twinkel in zijn ogen verraadde dat hij z'n zinnen op de regenboog had gezet. Maar zoiets zeg je niet luidop. Niet als negentienjarige neoprof in je allereerste WK bij de elite.
Brandend van verlangen zat hij in de hotseat, waarin zijn kleine jongenslijf leek te verdrinken. Dat hij de crème de la crème, de fine fleur van de tijdrijders allemaal op een straatlengte had gefietst was niet genoeg. De ontgoochelde blik van het menneke toen hij Rohan Dennis, op jacht naar gerechtigheid, als een kanonskogel zag finishen vertelde veel meer dan er was gezegd.
Het jammere is dat het went. Dat hij daar staat te blinken op dat schavot, tussen de groten en de grootsten. Alsof hij daar hoort. Alsof hij zelf weet dat hij nog beter kan. We knipperen wel nog met de ogen, maar verbijsterd zijn we al niet meer.
Er was er maar eentje beter, sneller, sterker. De man die de Tour verliet langs de nooduitgang. De man waarover zoveel werd gezegd dat niet te bevestigen, noch te ontkennen viel. Dat hij onmogelijk was. Een diva met te veel complimenten. Dat hij z'n ploeg voor schut zette. Dat hij manisch-depressief was. Dat hij niet goed bij z'n hoofd was. "Het is ne speciale", vatte José de kwestie samen.
Dat hoofd bleek koppiger en robuuster dan verwacht, na een jaar zonder zege en met al te veel bekommernis. Niemand, behalve hijzelf en z'n coach, wist met zekerheid in welke vorm de kampioen aan de start zou verschijnen. Even onzeker als het vormpeil van Dennis was de fiets waarmee hij het WK zou rijden.
Met een incognito BMC-fiets (een loodrecht opgestoken middelvinger naar z'n team Bahrein-Mérida dat z'n renners op Mérida-fietsen laat rijden), en een blik die onraad voorspelde schoot hij weg. De eerste tussentijd sloeg elke twijfel de kop in. Niemand anders hoefde nog te hopen op goud. Als een raket werkte lastige Dennis Pac-Mangewijs 54 lastige kilometers weg, in een rechte lijn naar de armen van z'n getergde gezin en vandaar naar het hoogste trapje van het podium. Remco keek ernaar en pruilde.
De werelduurrecordhouder die naast Dennis en Evenepoel op dat podium had moeten staan, beleefde een van de ellendigste dagen uit z'n carrière, zo'n dag om snel uit je geheugen te wissen. Een stomme valpartij. Een gebroken ketting. Weg was die bronzen plak. Victor veegde het snot van z'n gezicht en stond Maarten eerlijk en vriendelijk te woord. "Nou zou ik graag even bekomen," meldde hij beleefd na z'n reactie. Maarten vroeg door. Victor bleef vriendelijk. Wat zou Rohan Dennis hebben gedaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten