Ik was vergeten hoe verkwikkend een grote ronde kan zijn wanneer er geen mutanten meerijden. Maar kijk, hier waren we dan, op de laatste dag van de Tour de France Femmes, en niemand wist wie van de eerste twee met de gele trui naar huis zou gaan, een voortreffelijk uitgangspunt voor een zinderend slot. Om deze opwindende finale te vieren kregen de koerfans een paar uur lang gekeuvel uit de Vuelta voor mannen – mijn lievelingsronde trouwens - waar zich een Spaans vlakke etappe ontrolde die even meeslepend was als het fermentatieproces van de spitskoolkimchi op mijn aanrecht. Niemand wist waarom de laatste en zwaarste Touretappe pas vanaf 16u15 werd uitgezonden, en ik durfde het niet vragen, want het was zondag en op zondagen wil een mens toch vooral peis en vree in plaats van gedoe. Tot er beeld was moesten wij genoegen nemen met de livestream van Sporza, waar de introtekst als volgt luidde: “een slotakkoord om u tegen te zeggen”, een kop die mijn stilgezwegen vraag nog prangender maakte, maar ik hield het bij oogrollen.
Om 16u05 zag ik eindelijk de bollentrui van Justine Ghekiere de monsterlijke Col du Glandon op rijden. De tong van Ghekiere hing bijna op haar schoenen, wat begrijpelijk was gezien de grinta en het élan waarmee ze deze Tour had gekruid. Vroeg of laat is het vat echt leeg. Naast de strijd voor het geel leek ook die voor de bollen een kantje boord affaire te worden, maar zover kwam het goddank niet.
Intussen was de temperatuur op de Glandon gezakt tot zo’n 10 graden fris. Even fris als Demi Vollering die klaar was met het getreuzel en accuraat versnelde. Eén minuut en 20 seconden moest ze goedmaken op Kasia Niewiadoma. Dat leek een klusje van niks, het soort taakje dat je even tussendoor doet, terwijl de soep pruttelt en de was draait. Bovenop de Glandon droeg de mist bij aan de dramatiek van de dag en de démarche van Vollering. Met nog 47 km te gaan had Demi 1,14 minuten teruggewonnen op haar directe belaagster. Aan 90 km/u sjeesden de rensters de tergend lange afdaling van de Glandon af, het soort activiteit waar je meer ijs dan bloed in je aderen voor nodig hebt.
Gele truidraagster Nieuwiadoma reed op 1’27”” van Vollering, Virtueel was het geel onderweg naar Nederland, maar er volgde nog een legendarische klim naar Alpe d’Huez. 13,8 km en 21 haarspeldbochten die meer miserie in zich droegen dan een zondagse koerskijker strikt genomen verdraagt. Toen Vollering en haar reisgezel Rooijakkers de voet van Alpe d’Huez bereikten had ik een volledig pak zoute crackers, een zakje pistachenoten en drie vingernagels op van de zenuwen. Niet dat het hielp. Demi Vollering zag eruit als een bloeddorstig personage uit een wraakfilm van Tarantino. Paulina Rooijakkers speelde de onschuld zelve, alsof ze per abuis in dat wiel van Vollering was beland en dit alles haar compleet niet betrof, en zodoende niemand op haar hoefde te letten. Kasia Nieuwiadoma vocht voor haar gele trui als een Avenger, en Avengers winnen altijd, zelfs wanneer ze lijken te sterven.
En zo kreeg deze Tour de France Femmes kreeg een finale die in een illuster rijtje thrillers past, bij de Tour de France voor mannen van 1989 en 2020, en waar je even van moet gaan neerliggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten