Topsport draait om winnen, we moeten daar niet flauw over doen. Bekers, medailles, bloemen of desnoods een varken of je gewicht in kaas: er moet in ieder geval iets worden gewonnen. Enkel in de wielrennerij is een truitje bijna even belangrijk als winnen. Coureurs verzamelen kekke truitjes zoals mijn tiener pokémons, met bloedernst en overgave. De bollentrui, bedoeld voor de beste in het bergklassement, deed z’n intrede in de Tour de France in 1975 en werd voor het eerst gedragen door Joop Zoetemelk. De eerste wielrenner die hem na afloop van de Tour ook mee naar huis mocht nemen was Lucien Van Impe. Bijzonder opgetogen was Lucien nochtans niet met z’n trui, want welke stoere vent draagt er nu een trui met bollen? Die bollen hadden nochtans hun redenen. Tourbaas Lévitan bedacht de trui als eerbetoon aan pistier Henri Lemoine, die in de jaren ’20 en ‘30 furore maakte op de wielerbaan in een outfit met rode stippen. De initiële gêne over de gestipte trui maakte gestaag plaats voor gepaste trots en sindsdien wordt er duchtig voor gevochten.
Justine Ghekiere uit Izegem, alwaar het hoogste punt zich op ongeveer 30 meter boven de zeespiegel bevindt, had haar zinnen gezet op de trui in kwestie. Twintig minuten na de start kwam Justine als eerste boven op de Col du Mont de Fourche. Twee uur en allerlei ontsnappingspogingen en hergroeperingen later, deed ze hetzelfde op de Col de Ferrière en vervolgens nog eens op de Côte de Laviron. Op La Roche du Prêtre was de tank tot de bodem geleegd en de trui virtueel binnen. Dat ze er verschrikkelijk diep voor was moeten gaa,n zei Justine na de finish, met een brede grijns.
De strijd voor de groene puntentrui, die sinds 1953 de coureur met de snelste benen in de Tour beloont, werd met vergelijkbare hartstocht gevoerd. Marianne Vos, ruim achttien jaar druk en succesvol in de weer, leek bijna van haar fiets te vallen in een bewonderenswaardige poging om niet finaal te worden gedropt met nog 300 meter te klimmen. Bij vrijwel elke andere renster hadden we er een kruis over gemaakt bij de aanblik van zoveel geploeter, maar de weerbarstigheid van Vos is welgekend en geducht. Even nadat ze als tweede over de meet kwam hing Marianne als een uitgewrongen dweil tegen de nadarhekken. “Loodzwaar”, zei ze, met de glimlach van iemand die net om brood en kaas is gefietst in een onvoorspelde novemberstorm en de tegenwind nogal heeft onderschat. Marianne Vos geeft nooit op, ook niet wanneer haar mond wijder openhangt dan ooit en haar wielen dreigen te zwalpen. Bovendien zijn er maar weinig dingen die zo kloppen als Marianne Vos in een groene trui.
Slechts één trui, de allerbelangrijkste, bleef buiten schot op dag vijf, alsof de schaarse kandidaten voor het geel zichzelf wat anticiperende rust en ons nog twee zinderende dagen gunden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten