Het was flink wennen, zo’n Grand Départ op een godvergeten maandag in augustus, wanneer de zomer haar stralende hoogtepunt al achter zich heeft gelaten en het graan naarstig wordt geoogst. Alsof die afwijkende timing niet ontwrichtend genoeg was, trapte de Tour de France Femmes af in Vlaardingen. Ik had nog nooit van Vlaardingen gehoord, maar een snelle google-check leerde dat de gemeente zich bevindt bij Rotterdam, in het Rijnmondgebied, een van de meest geïndustrialiseerde regio’s van de randstad, die bekend staat om haar haring, met dank aan een roemrijk visserijverleden. Veel Hollandser krijg je het niet geserveerd. Op veel reliëf hoefden we dus niet te rekenen. De enige bergpunten vielen te rapen aan het eind van de Maasdeltatunnel onder constructie, waar het peloton zo’n 46 hoogtemeters moest overwinnen.
Ik weet niet precies wie het parcours heeft bedacht, maar om een sportief vermoeid publiek bij de les te halen en te houden na twee feestelijke, maar intense Olympische weken, waren er wellicht andere en betere keuzes te bedenken dan twee biljartvlakke etappes na elkaar. Het profiel van de eerste twee dagen schreeuwde dan ook zo luid “Lorena Wiebes” dat Lorena Wiebes alleen maar kon verliezen. Van de hitte die als een dubbelgevouwen schaapswollen deken over de lage landen lag gespreid en de rensters elke aanvalslust ontnam. Van de omstandigheden die altijd hun grillige goesting doen en naar niemand omkijken. Van een weerbarstige fietsketting. Of van Charlotte Kool, doorgaans tweede, semi-permanent overlevend op de hoop dat Wiebes een keer niet meedoet, dat ze onderweg verdwaalt, een schoen verliest of stomweg vergeet te sprinten.
Maandag was zo’n dag, het soort dag die veel te zelden voorbijkomt in een rennersbestaan; een dag waarop het universum welwillend naar Charlotte knikte en: “Toe maar, het is voor jou vandaag” fluisterde. "Er kan van alles gebeuren in zo'n sprint. In een split second kan het misgaan", zei Lorena Wiebes voor de start tegen een NOS-reporter, een halve voorspellijng waar niemand ernstig aandacht aan schonk, tot haar derailleur het begaf op het cruciale moment. Met ruim drie fietsen voorsprong zoefde Charlotte Kool over de meet, haar linkerhand verbaasd voor haar mond slaand. Had zij nu werkelijk de rit én de eerste gele trui gewonnen?
Even later stond Chatlotte Kool uit Blaricum opgetogen uit te hijgen naast oma Gonny, ondanks de onwelvoeglijke hitte naar Kijkduin aan zee afgezakt om haar kleindochter aan te moedigen en te knuffelen. Op het gezicht van Kool las je de verbijstering van iemand die het gewend is geraakt om net niet te winnen, die zich bijna verzoend heeft met het achterwiel van de beste sprintster van het vrouwenpeloton. Bijna. Maar gelukkig net niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten