Voor het eerst trok de Tour de France Femmes naar de rijzige Alpen. De zevende en langste etappe van deze Tour beloofde een veeleisende te worden. 166,4 kilometers, 3000 hoogtemeters en vier kloeke bergpassen scheidden de start in Champagnole van de finish op Le Grand Bornand, al decennia een vertrouwde stek in de Tour de France.
Sommige rensters waren die ochtend opgestaan met een plan. Plannen zijn er doorgaans genoeg in de hoofden van wielrenners en ploegleiders. Ze feilloos uitvoeren is helaas een stuk lastiger dan ze bedenken. In het hoofd hebben plannen geen last van variabelen, storende onvoorzienigheden of slechte benen.
Na een resem opgaves stonden er nog 128 rensters aan de start. Op 87 km van de meet, net voorbij de eerste klim van de dag, geraakte er eindelijk een kopgroepje weg uit het peloton. De col in kwestie, de Col de la Croix de la Serra, dankt z’n ronkende naam aan een mythisch personage uit de legendes van de Jura. La Serra, half vrouw, half hert, zou in een grot op de top van de berg hebben geleefd.
In de betreffende kopgroep: Justine Ghekiere, blinkend in haar bollentrui, en haar ploeggenote en adjudante Julie Van Van De Velde. Hun plan ontvouwde zich in al zijn eenvoud: weggeraken, voorop rijden en snoeihard trappen. In se is wielrennen een eenvoudige sport. Ijverig bergpunten sprokkelend reed Ghekiere fluks van col naar col, het brute beukwerk overlatend aan Van De Velde, die het zestal onvermoeibaar vooruit sleurde. Met nog 30 km te gaan zaten er meer dan vier minuten tussen de kopgroep en het peloton, een voorsprong die de Belgen voorzichtig deed dromen. Maar voorbarigheid heeft al te veel koersdromen uit elkaar doen spatten, dus ik besloot af te wachten.
Op de Col de Saint-Jean-de-Sixt schudde Ghekiere haar pezige kuiten los en liet ze haar laatste drie metgezellen achter. Voorsprong op het peloton: 2’30”. Angstvallig hielden wij haar voorsprong in de gaten. Wat gebeurde hier nu eigenlijk? Had iemand dit durven voorspellen? Moesten we niet kalm blijven?
Met een vrij geruststellende voorsprong begon Ghekiere aan het laatste serieuze obstakel van de dag: le Grand Bornand, 7 km aan 5,1 %. Twintig minuten later viel ze als een aangeschoten fazant neer op het gekreukte asfalt van skistation Le Chinaillon. ‘Oh my God, Oh my God, Oh my God’, was het enige wat ze kon uitbrengen. Wat zeg je anders wanneer je iets hebt gedaan dat je niet voor mogelijk hield?
Toen ze even later een microfoon onder haar neus kreeg geduwd kwamen de woorden wel uit haar mond gestameld: dat ze het niet kon geloven; dat het krankzinnig was.
Dat heb je met onmetelijk geluk: als het je te beurt valt vraag je je af of het wel voor jou was bedoeld, of er geen vergissing of verkeerde levering in het spel is, of iemand je voor de gek houdt. Het duurt een tijdje voor het tot je doordringt dat het allemaal echt en waarachtig is en dat jij, en niemand anders, dit kortstondige geluk verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten