“Twee etappes op één dag, hoe verzinnen ze het?” Mijn jongste tiener vond het concept belachelijk, een mening die de meerderheid van het peloton bleek te delen. Ooit was het doodnormaal om wielrenners twee keer op één dag te laten starten. Maar het was ook ooit normaal om wielrenners etappes van meer dan 400 km te laten rijden en hen wijn met suikerklontjes te serveren bij het ontbijt. Andere tijden, andere zeden. Ik heb weinig last van heimwee naar naar coureurs zonder helm op stalen fietsen met bloed zo dik als appelstroop in hun aders. Nostalgie helpt zelden iemand vooruit.
Mensen die de jaren tachtig bewust hebben meegemaakt hebben een specifieke reden om genuanceerd te denken over de kwestie van de twee etappes op één dag. Ze koesteren bijvoorbeeld mooie herinneringen aan de Tour van 1987, toen Herman Frison en Marc Sergeant elk een Touretappe wonnen op 5 juli, een feestelijk gebeuren dat uitmondde in een levenslang vriendschappelijk en professioneel verbond.
De allerlaatste Toureditie met 2 ritten op één dag was de mannentour van 1991, geheel toevallig het jaar waarin de renners staakten tegen het plan van UCI-voorzitter Hein Verbruggen om de fietshelm te verplichten in het profpeloton, een aanfluiting van hun onwrikbare gevoel voor stijl. Een sprekend bewijs van het feit dat coureurs niet altijd gelijk hebben.
In ieder geval moesten de rensters twee keer aan de bak op dag twee: 69,7 km van Dordrecht naar de onvermijdelijke sprint in Rotterdam, en na een douche en een powernap de tijdritfiets op voor een ultrakorte tijdrit van 6,3 km in de straten van Rotterdam, waar het publiek extra werd verwend. Allemaal de schuld van de Olympische Spelen, die de planning flink in de war had gestuurd.
Tussen de twee ritten door vond Charlotte Kool, nadat ze haar aartsrivale Wiebes voor de tweede keer op rij had geklopt in de sprint, nog genoeg energie om jolig luid en vals “Yellow” van Coldplay mee te zingen op de teambus van DSM-Firmenich. Zo’n gele trui doet wonderen voor het gemoed en een mens moet zich tenslotte ergens mee bezighouden tijdens het wachten. Ik dacht aan Lorena, die geheel onvoorzien twee van de drie gedroomde sprintkansen in deze Tour had gemist en dus vast zou balen als een stier met kiespijn. Met zo’n humeur op je tijdrifiets stappen kan twee kanten uit: ofwel wordt het opnieuw niks omdat het gewoon niet meezit, ofwel trap je je frustratie van je af alsof je wordt achternagezeten door een zwerm reuzenhoornaars. Het grote verzet waarmee Wiebes aan haar tijdrit begon deed al snel het eerste vermoeden.
Iemand anders had daarentegen wel een bijzonder begenadigde dag: Demi Vollering, op papier nog helemaal niet aan zet op dag twee, liet wereldkampioene tijdrijden Dygert achter zich en pakte vroeger dan gepland de gele trui over van Kool. Kwestie van meteen duidelijk te maken dat niemand zich al te veel illusies hoeft te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten