Na vier etappes trok het peloton eindelijk richting Frankrijk. Op en af, van heuvel naar heuvel, van Bastenaken door Luxemburg naar Amnéville, een gedroomde dag voor avontuurlijke vrouwen.
Alles verliep zoals verwacht, met een niet te turven aantal aanvalspogingen en evenveel halfslachtige als vurige demarrages, een lekker ouderwetse chasse-patate van Cristina Tonetti, een kranig kopgroepje en een driftig jagend peloton met voorin alweer een onvermoeibare Puck Pieterse van wie niemand weet wat ze allemaal kan.
Niets wees erop dat deze dag niet zou uitdraaien op een sprint met punch, een slot uit het boekje, zonder veel consequenties voor het klassement.
Maar ja, de koers blijft de koers, met al haar nukken en grillen en een schier onuitputtelijk reservoir aan knulligheden en miserie. Eén ondermaats aangeduide bocht vlak na een rotonde in een hoogst ongelukkig fase van de koers en alles wordt anders.
Daar lag ze dan, de gedoodverfde Tourwinnares, in bloedvorm en in dat zonnige geel dat plots wat grauwig scheen. Na wat een eeuwigheid leek stond Demi recht met een gescheurde broek. De zorgelijke blik en de pijnlijke grimas waarmee ze over haar onderrug wreef deden weinig goeds vermoeden. In het wielrennen geldt de ijzeren wet dat je kan fietsen zolang je benen niet gebroken zijn, dus klom Demi Vollering weer op haar fiets en zette ze de achtervolging in. Helemaal alleen reed de kopvrouw achter de conurrentie en de feiten aan tot er eindelijk een ploeggenote werd gesommeerd haar bij te staan. Vooraan had er niemand op haar gewacht. De koers wacht immers zelden op haar helden. Twee volle minuten gingen verloren, minuten die wie weet, maar hopelijk niet, cruciaal zullen blijken op zondag 18 augustus boven op Alpe d’Huez. In tranen zat Vollering op de rollen, twijfelend tussen pijn, ontgoocheling en onversneden colère, allemaal dingen die ze kon missen aan de vooravond van drie zware klimetappes en de beslissende fase van deze Tour.
De nachtmerrie van Vollering vervulde de droom van de Poolse Katarzyna - Kasia voor de vrienden - Nieuwiadoma, die in Amnéville eindelijk de gele trui mocht aantrekken waar ze al jaren hongerig op jaagde. Winnares van de dag werd Blanka Vas, ploeggenote van Vollering, op haar tweeëntwintigste al vijfvoudig nationaal wegkampioene van Hongarije en vaker dichtbij een zege dan op het podium. Blanka wist niet goed hoe blij ze precies mocht zijn op deze ambivalente dag. Mag je juichen als je kopvrouw tegen het asfalt kletst en het geel verliest? Mag je zichtbaar blij zijn met een belangrijke zege terwijl je ploeggenote huilend over de meet komt? Zo had Blanka zich haar eerste Tourzege vast niet voorgesteld. Maar winnen is winnen, en waar winnaars vallen en verliezers worden staan nieuwe winnaars op. Topsport is geen verjaardagsfeestje met taart en limonade, maar een harde en soms lelijke stiel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten